Γράφει η μουρμούρα.
Είναι δυνατόν να μην υπάρχει τίποτα σε αυτή τη χώρα χωρίς να το ξεφτιλίζουμε τελείως; Είναι δυνατόν να αποκτούνται από κάποιους ασυνείδητους μεταπτυχιακά και διδακτορικά, επί πληρωμή; Και είναι δυνατόν καθηγητές πανεπιστημίου, που δεν σέβονται ούτε τον εαυτό τους, ούτε τη δουλειά τους, ούτε τους φοιτητές τους, να μοιράζουν αυτούς τους τίτλους;
Διαβάζουμε στο σημερινό φύλλο της «Ελευθεροτυπίας» ότι «ΠΤΥΧΙΑΚΕΣ εργασίες, μεταφράσεις επιστημονικών συγγραμμάτων, ακόμα και διδακτορικές διατριβές με ένα τηλεφώνημα ή e-mail! Χωρίς καθόλου κόπο, φοιτητές απ’ όλη την Ελλάδα παραγγέλνουν τις εργασίες τους σε μια από τις δεκάδες εταιρείες «υποστήριξης σπουδαστών» και τις έχουν έτοιμες λίγο καιρό μετά προς παράδοση στον καθηγητή της σχολής τους – αρκεί να διαθέτουν κομπόδεμα».
Αν είναι δυνατόν!!!
Και βέβαια όλα αυτά γίνονται γιατί στην Ελλάδα, οι τίτλοι αυτοί κατάντησαν μια κερδοφόρα επιχείρηση για όλους, ακόμα και για τους καθηγητές, που ισχυρίζονται ότι «εμείς είμαστε δάσκαλοι, δεν είμαστε ντετέκτιβ». Αυτός ο ισχυρισμός θα είχε βάση, αν στην Ελλάδα, τα πανεπιστημιακά τμήματα δούλευαν οργανωμένα και δεν επιτρεπόταν στον κάθε καθηγητή, ανεξέλεγκτα, να έχει όσους μεταπτυχιακούς φοιτητές θέλει, αρκεί να του δώσουν τρεις με τέσσερις χιλιάδες ευρωπουλάκια!
Στην Ελλάδα, δεν υπάρχει κανένας έλεγχος, από κανέναν και για κανέναν.
Γιατί δεν κατάντησαν απλά εμπόρευμα σε ράφι οι τίτλοι αυτοί, στην Αμερική, για παράδειγμα, που είναι και η κατεξοχήν καπιταλιστική χώρα;
Η απάντηση είναι απλή: 1) Εκεί σέβονται τη γνώση και χρειάζονται μεταπτυχιακούς φοιτητές με ουσιαστικά προσόντα, για να πάει μπροστά η έρευνα. Χωρίς έρευνα θα χάσουν την πρωτοπορία που τόσα χρόνια τους διακρίνει σε τόσους τομείς, και που τους δίνει το δικαίωμα να ονομάζονται υπερδύναμη, 2) οι μεταπτυχιακοί φοιτητές και οι υποψήφιοι διδάκτορες γίνονται δεκτοί από τα τμήματα, και όχι προσωπικά από τους καθηγητές. Eπίσης το τμήμα εγκρίνει ή όχι, το κάθε μεταπτυχιακό ή διδακτορικό τίτλο που δίνεται, και όχι προσωπικά ο κάθε καθηγητής, και 3) Διδακτορικούς τίτλους παίρνουν, όχι όσοι παρουσιάσουν μια γραπτή εργασία στον υπεύθυνο καθηγητή όπως πολύ βολικά γίνεται στην Ελλάδα, αλλά όσοι α) έχουν προηγουμένως δημοσιεύσει τη δουλειά που έχουν κάνει, σε έγκριτα περιοδικά, β) έχουν παρουσιάσει τη διατριβή τους σε μια ομάδα καθηγητών του τμήματος στο οποίο εργάστηκαν, παρουσία και άλλων υποψηφίων διδακτόρων του τμήματος, και γ) έχουν δεχτεί ερωτήσεις πάνω στη διατριβή τους από καθηγητές και συνυποψήφιους, και, εννοείται, έχουν δώσει τις σωστές απαντήσεις.
Στην Ελλάδα πληρώνουμε τον καθηγητή για τον τίτλο, τις εταιρείες για να γράψουν την εργασία μας, και γινόμαστε …δόκτορες, τρομάρα σε όλους μας!!!…
