ΓΡΑΦΕΙ Η Νάντια Βαλαβάνη
«Παρατηρώ πως θέλετε να σας αδειάσω τη γωνιά. Βλέπω ότι σύμφωνα με την αντίληψή σας τρώω πάρα πολύ. Καταλαβαίνω πως δεν ξέρετε πώς να φερθείτε Σε ανθρώπους σαν κι εμένα Μόνο που εγώ δεν πρόκειται τη γωνιά να σας αδειάσω”. Μπέρτολτ Μπρεχτ
Οντως, μέσα από τρεις δεκαετίες ανεμπόδιστης κυριαρχίας της νεοφιλελεύθερης πολιτικής, ο καπιταλισμός της εποχής μας έχει διαπιστώσει ότι οι νέοι «τρώνε πάρα πολύ». Το κράτος δεν έχει λόγο να «επενδύει» σ΄ ένα δυναμικό που έχει «ξεγράψει»: Η πλειοψηφία των νέων ανθρώπων, σχεδόν ολόκληρες γενιές, μαζί κι οι αγέννητοι, σήμερα εμφανίζονται «περιττές» για τη μεγιστοποίηση των κερδών του μεγάλου κεφαλαίου… Μήπως ζούμε ένα ξέσπασμα των παιδιών μας κόντρα στο τεράστιο κοινωνικό γκέτο που οικοδομείται γύρω απ’ τη μεγάλη τους πλειοψηφία, «ξεγράφοντας» την, αποκόβοντας τους απ’ ότι έχει νόημα και αξία, απ’ την ίδια τη χαρά της ζωής;».
Αυτά έγραφα σε ένα άρθρο στην «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία» (14.12.2008) δυο χρόνια πριν. Σήμερα, η εξέλιξη της κρίσης του συστήματος και οι συντριπτικές επιπτώσεις της πρώτης μόνο φάσης του μνημονίου που υπέγραψε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ με την τρόικα και το ΔΝΤ, μας έχει οδηγήσει σε μια πραγματικά απερίγραπτη κατάσταση – τη χώρα, την κοινωνία, τη συντριπτική πλειοψηφία των εργαζόμενων, και πριν απ’ όλα τους νέους ανθρώπους. Αν ολόκληρη η χώρα έχει μετατραπεί σε κοινωνικό πειραματικό εργαστήρι του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού, απ’ όπου μέσω ΕΕ και ΔΝΤ συμπεράσματα και συνταγές εξαπλώνονται γρήγορα ως πολιτικές στρατηγικές σε βάρος όλων των εργαζόμενων της Ευρώπης, την ελληνική νεολαία την αντιμετωπίζουν ως χάμστερ αυτού του κοινωνικού πειραματισμού: Από την «αντίληψη» του εκκολαπτόμενου νομοσχέδιου που ως φάρμακο στην κρίση του δημόσιου Πανεπιστήμιου συνταγογραφεί τη μετατροπή του σε «Πανεπιστήμιο – Μακντόναλντς» μέχρι την ώθηση σε ένα νέο μεταναστευτικό κύμα, μισό αιώνα μετά το τελευταίο, αυτή τη φορά υψηλά μορφωμένων και ειδικευμένων νεαρών αντρών και γυναικών.
Μόνο απ’ αυτή τη σκοπιά μπορεί να ερμηνεύσει κανείς τη συνεχιζόμενη δικομματική εμμονή σ΄ αυτό το ιδιόμορφο «παιδομάζωμα» που έγινε στη Λάρισα δυο χρόνια πριν. Κόντρα όχι μόνο στην κοινή λογική, αλλά ακόμα και στο γεγονός της αποδέσμευσης, τελικά, από τον τρομονόμο των κατηγοριών που αντιμετωπίζουν οι ενήλικες που βρέθηκαν στην ίδια θέση.
Επειδή είναι αδύνατο ν΄ αποδεχτούμε ότι οι ανήλικοι μαθητές και μαθήτριες στη Λάρισα δυο χρόνια πριν αποτελούσαν τρομοκράτες που απεργάζονταν καταχθόνια σχέδια για το θεσσαλικό κάμπο, αυτή η καθ΄ όλα παράλογη εμμονή δε μπορεί να ερμηνευτεί παρά ως απόφαση να υπάρξει μια παραδειγματική καταδίκη ανθρώπων που σήμερα βρίσκονται στο ξεκίνημα της ανεξάρτητης ζωής τους. Έτσι ώστε σε μια εποχή πολύ μεγαλύτερης ανασφάλειας και πολύ πιο τρικυμισμένη απ’ ό,τι το 2008, με όλα τα ενδεχόμενα ανοικτά, να υπάρξει ένα συντριπτικό «μήνυμα» – σε νέους και μεγαλύτερους – ότι είναι ασφαλέστερο για όλους να «κάθονται στ΄ αυγά τους». Παρεμφερείς στόχους φαίνεται να εξυπηρετεί και η παραπέρα «θεσμική θωράκιση» μέσω της εξάλειψης, «εν κρυπτώ» στο θερινό τμήμα της Βουλής, της μέχρι τότε εξαίρεσης από τις διατάξεις του τρομονόμου της πολιτικής και συνδικαλιστικής δράσης.
Χωρίς τα παιδιά, σε καλύτερη κι όχι χειρότερη θέση απ’ τους γονιούς τους, δεν υπάρχει μέλλον. Ας ακούσουμε προσεκτικά τι μας είπαν τα ίδια με τη φωνή που ανακάλυψαν ότι έχουν μετά τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου. Και, όσο περνάει απ’ το δικό μας χέρι, ας μη χαρίσουμε κανένα απ’ αυτά: Ούτε στ’ αδιέξοδα μιας «μισής» ζωής με σκυφτό κεφάλι, που δεν αξίζει σε κανένα άνθρωπο να τη ζει. Ούτε στην απομόνωση ενός – πολύπλευρου – περιθώριο στην κοινωνική πραγματικότητα, για το οποίο προορίζουν το πιο ανήσυχο κομμάτι τους, εφόσον με τα δικά του μέσα δεν καταφέρει να βρει δρόμους σύνδεσης με μια πραγματικά ανατρεπτική αγωνιστική προοπτική.
Σήμερα στη Λάρισα αυτό σημαίνει πολύ απλά:
Να ματαιώσουμε τα σχέδια ευρύτερης τρομοκράτησης νεολαίας και εργαζόμενων. Να υπερασπιστούμε με όλα τα μέσα τα παιδιά που δικάζονται ώστε να απαλλαγούν – από τις κατηγορίες σύμφωνα με τον τρομονόμο, αλλά και συνολικότερα.
Έτσι ώστε τον καιρό του μνημονίου ένα «μήνυμα» για παραδειγματική τιμωρία ανήσυχων νεαρών ανθρώπων να μετατραπεί σε μήνυμα αλληλεγγύης, αντίστασης και πάλης μεγαλύτερων και νεότερων για το δικαίωμα στη ζωή.
