Εκδήλωση τιμής και μνήμης για τον Χαρίλαο Φλωράκη, διοργανώνει η Επιτροπή Περιοχής Θεσσαλίας του ΚΚΕ την Κυριακή 22 Μαΐου, στις 11 το πρωί, στην πατρίδα του, το Παλαιοζογλώπι, ακριβώς 6 χρόνια μετά το θάνατό του. Με αφορμή την εκδήλωση σε ανακοίνωση της Ε.Π. Θεσσαλίας του κόμματος αναφέρονται τα εξής:…
«Κι αν λείπει, ο Χαρίλαος Φλωράκης είναι πάντα εδώ. Ζωντανός στις μνήμες και στις καρδιές μας. Στο πρόσωπό του σκύβουμε ευλαβικά το κεφάλι, τιμάμε μια ολόκληρη γενιά κομμουνιστών που σφράγισαν ανεξίτηλα την ιστορία του ΚΚΕ, του λαϊκού κινήματος. Ο Χαρίλαος Φλωράκης είναι γέννημα του ΚΚΕ. Το ΚΚΕ και οι ηρωικοί αγώνες του τον ανέδειξαν σε ηγέτη, τον οποίο εκτιμούν όχι μόνον οι κομμουνιστές και οι κομμουνίστριες, αλλά και πολλοί εργαζόμενοι που δεν ταυτίζονται με την ιδεολογία του κόμματός μας. Υπήρξε λαϊκός ηγέτης, γιατί ήταν κομμουνιστής. Μόνο αυτή η ιδιότητα μπορούσε να του δώσει όσα του έδωσε, μόνο αυτή μπορούσε να τον καταστήσει λαϊκό ηγέτη.
Ολόκληρη η ζωή του σ. Χαρίλαου Φλωράκη ταυτίζεται με την πορεία του ΚΚΕ, το οποίο υπηρέτησε επί 76 ολόκληρα χρόνια. Η ζωή του αποτελεί φωτεινό φάρο, ειδικά στις σημερινές συνθήκες, που η αστική τάξη με την ιδεολογία και πολιτική της, κάνει ό,τι περνά απ΄ το χέρι της για να κυριαρχήσει η μοιρολατρία, ο φόβος στα λαϊκά στρώματα, για να περάσει ανώδυνα η βάρβαρη πολιτική της. Η αστική τάξη και τα κόμματά της, οι κάθε είδους μηχανισμοί της γνωρίζουν καλά τη λαϊκή δύναμη όταν αυτή οργανωμένα παλέψει ενάντια στους εκμεταλλευτές της. Γι’ αυτό και κύριος αντίπαλός τους είναι ένα κίνημα χειραφετημένο, ταξικά προσανατολισμένο, σε κατεύθυνση ρήξης και σύγκρουσης με το σύνολο αυτής της πολιτικής. Στήριγμα σ’ αυτή της την προσπάθεια είναι η βοήθεια που λιγότερο ή περισσότερο «διακριτικά» της παρέχει ο οπορτουνισμός, η εργατική αριστοκρατία, η «αριστερά» της διαχείρισης και του «ρεαλισμού», προϋπόθεση είναι ο αντικομουνισμός, ακόμα και σήμερα, ο αντισοβιετισμός.
Ο Χαρίλαος Φλωράκης πολέμησε αυτή την πολιτική, όπως κι αν εκφραζόταν σε κάθε περίοδο. Έγινε συνώνυμη η ζωή του με την πάλη των τάξεων, από τον αγώνα του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ, με την ηρωική πάλη του λαού κατά των Εγγλέζων και της ντόπιας αστικής κυβέρνησης του Γεωργίου Παπανδρέου το Δεκέμβρη του 1944, με την ένδοξη δράση του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας (ΔΣΕ) κατά της εγχώριας αστικής τάξης και των Αγγλοαμερικανών συμμάχων της. Δε λύγισε ποτέ, ούτε στις πιο σκληρές στιγμές της: τις διώξεις, τις φυλακίσεις τα εκτελεστικά αποσπάσματα που οδηγήθηκαν χιλιάδες παιδιά του ΚΚΕ, χιλιάδες αγωνιστές. Άνθρωπος βαθιά λαϊκός, ο σ. Χαρίλαος Φλωράκης έμεινε προσηλωμένος στο δίκιο του λαού και πάλεψε γι’ αυτό με κάθε μέσο και σε όλες τις συνθήκες. Όχι μόνο δε μετάνιωσε για το δρόμο που επέλεξε, αλλά συνήθιζε να επαναλαμβάνει, ότι τον ίδιο δρόμο θα ακολουθούσε ξανά, αν αυτό μπορούσε να γίνει. Γιατί γνώριζε, ότι δεν είχε κάνει λάθος. Γιατί γνώριζε, ότι η ζωή ομορφαίνει περισσότερο και ότι η ανθρώπινη υπόσταση καταξιώνεται μόνο στον αγώνα για την αλλαγή της κοινωνίας.
Μπροστάρης και καπετάνιος σ’ όλη του τη ζωή. Και τότε που το κόμμα μας κτυπήθηκε από μέσα, στο όνομα της «ανανέωσης», που σήμαινε την προσαρμογή του ΚΚΕ στο σύστημα. Στα δύσκολα χρόνια των αντεπαναστάσεων, όταν η αστική τάξη διεθνώς γελούσε ικανοποιημένη, γιατί νόμιζε ότι ξέμπλεξε με το «φάντασμα του κομμουνισμού», ενώ οι πρόθυμοι «αριστεροί» της φίλοι έψαχναν να βρούνε το «νέο επαναστατικό υποκείμενο», εκείνος και χιλιάδες άλλοι κράτησαν τη σημαία ψηλά, με βαθιά την πεποίθηση ότι το πισωγύρισμα είναι προσωρινό, ότι ο σοσιαλισμός είναι η μόνη διέξοδος απέναντι στην καπιταλιστική βαρβαρότητα.
«Οι ζευγάδες φεύγουν αλλά η σπορά μένει», έλεγε χαρακτηριστικά. Κι είναι πράγματι έτσι. Η σπορά φουντώνει, δίνει καρπούς. Η ισχυροποίηση του ΚΚΕ, η ανασύνταξη του κινήματος, το δυνάμωμα του ΠΑΜΕ, της ΠΑΣΥ, της ΠΑΣΕΒΕ, του ΜΑΣ, της ΟΓΕ, θα δημιουργήσει τη λαϊκή στρατιά που θα αλλάξει τους συσχετισμούς δύναμης ως το επίπεδο της εξουσίας, θα διεκδικήσει και θα επιβάλλει ανάπτυξη με κριτήριο τις λαϊκές ανάγκες. Γιατί όταν υπάρχει μια πρωτοπορία έτοιμη και αποφασισμένη, η λαϊκή ανταπόκριση θα έρθει».
