του Γιώργου Μίγα, δικηγόρου Υποψηφίου Βουλευτή της Δημοκρατικής Αριστεράς Ν. Λάρισας
Είναι πλέον φανερό σε όλους ότι η χώρα μας έχει φτάσει σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι. Στο ίδιο σταυροδρόμι στέκεται και η αριστερά, αμήχανη ως φαίνεται και ανεπαρκής για να αντιδράσει.
Η αριστερά όμως από την ίδια της τη φύση δεν μπορεί να μένει αμέτοχη, διασπασμένη και μονίμως με καταγγελτικό λόγο. Η κοινωνία έχει ανάγκη από μια αριστερή πρόταση της σύνθεσης και του οράματος. Οι γενικόλογες προτάσεις για τη διαχείριση του παρόντος δεν είναι πλέον πειστικές. Έχει ιστορική ευθύνη να εκφράσει νέα πρόταση και να δώσει ελπίδα στον απλό πολίτη, για τη διάσωση της αξιοπρέπειάς του και την προκοπή του λαού.
Οι καιροί απαιτούν χάραξη νέων στρατηγικών προσαρμοσμένων στις σημερινές ανάγκες με αναθεώρηση – αν απαιτηθεί – άλλων του παρελθόντος. Είναι αναγκαίο, να οριστούν προτάγματα, να δημιουργηθούν συμμαχίες πέραν μικροκομματικών υπολογισμών και μικρόψυχων αποκλεισμών.
Επιβάλλεται να εκφραστούν προτάσεις με βάση την πραγματικότητα που βιώνουμε και όχι με βάση ένα μακρινό και απροσδιόριστο μέλλον. Προτάσεις χωρίς αγκυλώσεις και δογματισμούς του παρελθόντος οι οποίες να προσδιορίζουν με σαφήνεια λύσεις εφικτές και άμεσα υλοποιήσιμες.
Η ελληνική κοινωνία έδειξε με τη στάση της – και το υπογραμμίζουν αυτό όλες οι δημοσκοπήσεις – ότι ο πολιτικός κόσμος δεν την εκφράζει και κυρίως δεν τον εμπιστεύεται. Στοιχείο, που εντείνει το αίσθημα ευθύνης της αριστεράς, η οποία καλείται να υπερβεί τα στεγανά των εσωκομματικών διαδικασιών, ώστε να ελευθερωθούν νέες κοινωνικές δυνάμεις, να εκφραστούν και πρωτευόντως να μετέχουν στη σηματοδότηση της εξόδου από την κρίση και στη δημιουργία αναπτυξιακής προοπτικής.
Η ενεργοποίηση νέων κοινωνικών δυνάμεων στον χώρο της αριστεράς, είναι βέβαιο ότι θα φέρει προτάσεις που θα στηρίζονται στην κοινωνική αλληλεγγύη και στην παραγωγική ανασυγκρότηση του τόπου, προτάσεις που θα δίνουν λύσεις σε μία ελληνική κοινωνία πληγωμένη – οικονομικά, ηθικά, πολιτικά – η οποία αγκομαχά να επιβιώσει σε ένα κατακερματισμένο περιβάλλον. Αυτονόητο πλέον ότι είναι μονόδρομος η ανάγκη ανάδειξης νέων πολιτικών και ενεργοποίησης νέων παραγωγικών δυνάμεων που δεν μετείχαν μέχρι σήμερα στα κοινά απογοητευμένες και ηττοπαθείς. Έτσι θα διωχθούν η ανασφάλεια και ο φόβος από τον πολίτη.
Κάθε δημοκράτης, αριστερός πολίτης, αποζητά διέξοδο για τον άνεργο που στηρίζεται στην οικογενειακή αλληλεγγύη για να επιβιώσει, για τον νέο που απελπισμένος στρέφεται στη μετανάστευση, για τον επιχειρηματία και τον αγρότη που βλέπουν τις προσπάθειες του να ακυρώνονται στα γρανάζια της γραφειοκρατικής αγκύλωσης της δημόσιας διοίκησης. Αυτά όλα όμως δεν θα οικοδομηθούν πάνω σε ερείπια, αλλά σε νέα θεμέλια. Δεν θέλουμε μία Ελλάδα ερειπωμένη, διαλυμένη και υποταγμένη στην αρπακτική βουλιμία των αγορών (εγχώριων και ξένων) και των συμφερόντων που πνίγουν κάθε προσπάθεια παραγωγικής προοπτικής και εμποδίζουν την ανάδειξη νέων δυνάμεων ικανών να πάρουν τις τύχες του τόπου στα χέρια τους. Δεν θέλουμε μία Ελλάδα έρμαιο στα χέρια των πολιτικών τσιφλικιών, των «στέρφων μανδαρίνων» κατά τον Παλαμά, των ελέω οικογενειών κληρονόμων και αξιωματούχων της πολιτικής, των πολιτικών και οικονομικών ελίτ που διαγκωνίζονται για την επιβίωσή τους και των μηχανισμών που συνθλίβουν κάθε προσπάθεια άρθρωσης άλλου πολιτικού λόγου από νέα και άφθαρτα πρόσωπα.
Θέλουμε μία Ελλάδα των τομών στην δημόσια διοίκηση, στην υγεία, στην παιδεία, στη λειτουργία ενός δίκαιου φορολογικού συστήματος για την άρση των ανισοτήτων και την αποκατάσταση της κοινωνικής δικαιοσύνης. Μία Ελλάδα που θα αποκτήσει σύγχρονο σύστημα διοίκησης με διαφάνεια και αξιοκρατία.
Σε αυτή την πραγματικότητα η σύγχρονη αριστερά των γόνιμων προτάσεων και όχι μόνο της καταγγελίας θα κριθεί στην καθημερινή πράξη. Όπως κρίθηκε σε καιρούς δύσκολους, όταν κλήθηκε μακριά από ιδεολογικές περιχαρακώσεις να κρατήσει ψηλά το φρόνιμα και την ψυχή του υπόδουλου από τους Ιταλούς και Γερμανούς ελληνικού λαού και τα κατάφερε. Όταν συνένωσε χωρίς αποκλεισμούς τους Έλληνες πατριώτες στον αγώνα κατά των κατακτητών.
Δεν πρέπει η αριστερά να λειτουργεί στη λογική του αποκλεισμού δυνάμεων που μπορούν να συνεισφέρουν σε μία νέα προοπτική ούτε στη δογματική αντίληψη και λογική της μίας και μοναδικής αριστεράς που οδήγησε στον πολυκερματισμό, στην διάσπαση και στην απογοήτευση των δυνάμεων που την απαρτίζουν.
Αναφέρομαι σε μία «ανοιχτή» στην κοινωνία αριστερά, πολυφωνική, που με τόλμη θα μιλήσει για τα λάθη της, για τις αγκυλώσεις του παρελθόντος και που θα αφουγκράζεται την ανάσα της κοινωνίας και θα την ενσωματώνει στις προτάσεις της. Που θα απευθυνθεί στους πολίτες ως πλειοψηφικό ρεύμα και θα είναι έτοιμη να αναλάβει η ίδια ευθύνες και να συγκρουστεί με νοοτροπίες, συμφέροντα και κομματικοδίαιτες και συνδικαλιστικές φατρίες, πελατειακά συμφέροντα που λειτουργούσαν στην αρπακτική λογική του πλιάτσικου και της αδιαφορίας για τον πολίτη που είχε την «ατυχία» να βρίσκεται εκτός φατριών. Αναφέρομαι σε μία αριστερή πρόταση που θα έχει σαφή ευρωπαϊκό προσανατολισμό και δεν θα ακροβατεί μεταξύ ενός ευρωπαϊκού οράματος και μίας αβέβαιης απόρριψης του.
Η Δημοκρατική Αριστερά, ως εκδοχή μίας αριστεράς ανοιχτής στην κοινωνία, καλείται σήμερα να παίξει ουσιαστικό και καταλυτικό ρόλο. Με τις προτάσεις της να αποτελέσει έναν σύγχρονο πόλο και να διαμορφώσει πειστικό σχέδιο διεξόδου από την κρίση απευθυνόμενη χωρίς προκαταλήψεις και αποκλεισμούς στον ευρύτερο προοδευτικό και κεντροαριστερό χώρο και να συσπειρώσει τις δυνάμεις εκείνες που αγωνιούν για τις τύχες του τόπου μας.
