του Γιώργου Απ. Μίγα
Δικηγόρου,
Υποψήφιου Βουλευτή
της ΔΗΜ.ΑΡ. Ν. Λάρισας
Τα προηγούμενα χρόνια είχαμε ξεχάσει πως υπάρχει και η Ελλάδα της παραγωγής, της προκοπής, της γνώσης και του επιστημονικού μόχθου. Αυτή την Ελλάδα πρέπει να αναδείξουμε.
Έχοντας μία προσωπική εμπειρία από την προσπάθεια που κάνουν οι αγρότες στο Αργυροπούλι, στο χωριό που γεννήθηκα και έμαθα τα πρώτα μου γράμματα αλλά και από τους αγρότες του Τυρνάβου θέλω να μεταφέρω ένα αισιόδοξο μήνυμα: Ναι μπορούμε να τα καταφέρουμε και να βγούμε από την κρίση. Οι αγρότες του Αργυροπουλίου και του Τυρνάβου, εργατικά και προκομμένα παιδιά όλα τους κάνουν μία προσπάθεια και δίνουν το μήνυμα πως η Ελλάδα της παραγωγής υπάρχει, παλεύει και αντιστέκεται. Δημιούργησαν λοιπόν πρότυπες συνεταιριστικές οργανώσεις. Εξέλεξαν δραστήρια διοικητικά συμβούλια, εργάζονται ακούραστα και με πολύ μεράκι στα χωράφια τους. Κατασκεύασαν με ειδικό πρόγραμμα σύγχρονα συσκευαστήρια, διαλογητήρια και ψυκτικούς θαλάμους για τα αγροτικά τους προϊόντα. Προσπαθούν να βελτιώσουν με νέες ποικιλίες τα αμπέλια, τα ροδάκινα, τα αχλάδια, κ.λ.π. Αναζητούν, σχεδόν αβοήθητοι από κρατικούς φορείς, νέες αγορές στην Ευρώπη, στη Ρωσία και αλλού για να διοχετεύσουν τα προϊόντα τους (όπως μου έλεγε ο συμμαθητής μου ο Χρ. Γεωργίου). Δεν έχουν σκύψει το κεφάλι αλλά περήφανα και υπομονετικά εργάζονται και παράγουν. Στις συζητήσεις που έχω μαζί τους μου λένε με πραγματικό θάρρος και δύναμη πως δεν τους φοβίζει το Μνημόνιο. Τους ενδιαφέρει να βλέπουν γεωπόνους στα χωράφια τους αντί να είναι στα γραφεία των υπηρεσιών, να βλέπουν φορτηγά να φορτώνουν τα φρούτα τους. Να αγοράζουν φθηνά τα εφόδια και τα φάρμακα και να μην αναγκάζονται να πηγαίνουν (όπως μου έλεγαν) στην Βουλγαρία τα οποία πωλούνται στη μισή τιμή. Να αγοράζουν τα αγροτικά τους μηχανήματα από την χώρα τους και να μην τα προμηθεύονται από το εξωτερικό. Να αισθανθούν ότι υπάρχουν φορείς που ενδιαφέρονται για τους αγρότες, για την παραγωγή τους, για τα προϊόντα τους. Να αισθανθούν ότι το Πανεπιστήμιο, οι Γεωπονικές Σχολές, το ΤΕΙ ασχολούνται με την βελτίωση των ποικιλιών, με σύγχρονους τρόπους φυτοπροστασίας, καλλιέργειας, κ.λ.π. Να δουν τους φοιτητές στο χωράφι για να μάθουν για παράδειγμα ποιο είναι το ροδάκινο και ποιο το αχλάδι στην πράξη και να μπορούν να δώσουν συμβουλές. Να μην αναγκάζεται το παιδί του αγρότη και του κτηνοτρόφου από τον Τύρναβο, από την Αγιά, από τα Φάρσαλα, καταβάλλοντας τεράστια ποσά σε μια εποχή κρίσης, να μαθαίνει για την καλλιέργεια του σιταριού, του καλαμποκιού, του αμπελιού κ.λ.π σε εργαστήρια των Γεωπονικών Σχολών στην Αθήνα ή στην Θεσσαλονίκη.
Αυτά επιθυμεί η Ελλάδα της παραγωγής και της εργασίας. Επειδή ζούμε σε παραγωγική περιοχή αυτή την Ελλάδα πρέπει να αναδείξουμε. Την Ελλάδα της περιφέρειας που φωνάζει δυνατά, παλεύει, αντιστέκεται και διεκδικεί πλέον λόγο και φωνή στα πολιτικά πράγματα της χώρας. Σ’ αυτή την Ελλάδα πρέπει να δοθεί η ευκαιρία να φανερωθεί και να αναδειχθεί. Διότι δεν υπάρχει μόνο η Ελλάδα της φιέστας, της σπατάλης, της «αρπαχτής» και της διαφθοράς. Υπάρχει και η Ελλάδα της προκοπής και της γνώσης. Που εργάζεται με πείσμα, με περηφάνεια και μεράκι για να ξεπεράσουμε την κρίση και την εθνική μας κατάθλιψη. Σ’ αυτή την Ελλάδα πρέπει να πιστέψουμε όλοι μας.
