Άρθρο της Ηρούς Διώτη*
Αν αναρωτηθεί κανείς, τι διακυβεύεται σε αυτές τις εκλογές, οι απαντήσεις πραγματικά σοκάρουν, διότι αυτά που διακυβεύονται είναι τα πλέον σημαντικά και κρίσιμα. Καταρχήν, η ίδια η ύπαρξη των εργαζόμενων σε αυτόν τον τόπο, οι οποίοι κατρακυλούν μισθολογικά με ταχύτητα που δεν είναι μετρήσιμη.
Ώσπου να γίνουν οι πρώτες περικοπές του μνημονίου έρχονται οι δεύτερες και οι τρίτες και έρχεται και ο Ιούνης, που έχουν εξαγγείλει τις επόμενες. Εν τω μεταξύ, σε κάθε δέσμη μέτρων που υλοποιείται προστίθενται στρατιές ανέργων.
Αυτό, κατά τη γνώμη μου, είναι το κορυφαίο επίδικο στις εκλογές για τα κόμματα αλλά και στο κίνημα για την κάθε μέρα. Αν, δηλαδή, θα υπάρξει ανάχωμα στην επιθετικότητα του κεφαλαίου και των τραπεζών, που έχουν στοχοποιήσει τη μισθωτή εργασία, στη μεγαλύτερη επίθεση που εξαπολύθηκε ποτέ σε καιρό –υποτιθέμενης- ειρήνης. Με στόχο, βέβαια, τη μεγιστοποίηση των κερδών.
Εδώ, νομίζω, βρίσκεται και η απάντηση στην κριτική που γίνεται από κάποιους χώρους, ότι οι εκλογές δεν αλλάζουν τη ζωή μας προς το καλύτερο και άρα γιατί να ψηφίσουμε. Δεν ξέρω αν αυτό ισχύει, αλλά σίγουρα οι εκλογές μπορούν να αλλάξουν την ζωή μας προς το πολύ χειρότερο για λόγους που όλοι και όλες ξέρουμε. Η μεγάλη ενίσχυση της Αριστεράς και του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΝΩΤΙΚΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ είναι απαραίτητη για να μπορέσουμε να πάρουμε μια ανάσα σε πρώτη φάση.
Επόμενο μεγάλο επίδικο είναι ότι θα πρέπει να σταματήσει ο αυταρχικός κατήφορος στον οποίο έχει μπει όλο το τόξο του πολιτικού συστήματος, που διαγκωνίζεται στις πιο ακραίες θέσεις και στην πιο ακραία καταστολή, είτε πρόκειται για το μεταναστευτικό, είτε για τις διαδηλώσεις, είτε για τις ριζοσπαστικές κοινωνικές πρωτοβουλίες στις γειτονιές, είτε για απεργούς και αγωνιζόμενους ανθρώπους. Ξαφνικά, όλοι είναι εχθροί και η εξουσία προσπαθεί να χειραγωγήσει, μέσω των καναλιών, και να πείσει και την κοινωνία επ’ αυτού. Τα δικαιώματα και οι ελευθερίες σχεδόν ποινικοποιούνται. Η προπαγάνδα που γίνεται είναι Γκαιμπελική, σε μια προσπάθεια που κάνουν οι ίδιοι οι εξουσιάζοντες να πείσουν τον κόσμο, καλλιεργώντας τον πιο ακραίο φόβο, για να περνούν τις πολιτικές τους. Εδώ ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΝΩΤΙΚΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ, με την ενίσχυσή του στις εκλογές, θα παίξει σημαντικό ρόλο προκειμένου να σταματήσει αυτός ο ντροπιαστικός, για μια δημοκρατία, κατήφορος που φτάνει να δίνει υψηλά ποσοστά σε ένα ναζιστικό κόμμα.
Ότι κερδήθηκε στα πεδία των μαχών και στα πεδία των ιδεών και καλυτέρευσε τη ζωή των ανθρώπων, απειλείται πλέον ανοιχτά. Δε θα το επιτρέψουμε. Γιατί στο τέλος της μέρας, η ίδια η δημοκρατία είναι το επίδικο. Οι Τρόικες, τα Δ.Ν.Τ και οι κυβερνήσεις των νεοφιλελεύθερων προτιμούν τα καθεστώτα έκτακτης ανάγκης, που σε ένα βαθμό τα έχουν ήδη επιβάλλει.
Αλλά τα πράγματα δε σταματούν εδώ. Απειλείται η ίδια η ύπαρξη της φύσης, των κοινών αγαθών και των φυσικών πόρων -με πρόσχημα πάντα το χρέος, το οποίο είναι ο γενικός μπαμπούλας χειραγώγησης των πολιτών-. Ετοιμάζεται μεγάλο ξεπούλημα στην δημόσια περιουσία έναντι πινακίου φακής ή και χωρίς καν πινάκιο (βλέπε περίπτωση μεταλλείων χρυσού στη Χαλκιδική). Με όλα τα νομοθετήματα του Υπουργείου Περιβάλλοντος έχουν διασφαλίσει ότι το ξεπούλημα θα είναι σίγουρο και γρήγορο (φαστ τρακ ξεπούλημα!)
Όλα αυτά φυσικά, αλλά και πολλά άλλα, απορρέουν υποτίθεται από τις υποχρεώσεις μας λόγω υπογραφής του μνημονίου για να βγει η χώρα από την κρίση. Το μνημόνιο όμως δεν είναι για να βγει η χώρα από την κρίση αλλά για να γίνει βίαιη αναδιανομή του εισοδήματος υπέρ των πλουσίων και κατά των εργαζομένων. Η Αριστερά μπορεί αυτό να το σταματήσει, μαζί με την κοινωνία. Η κοινωνία δε θα συναινέσει στην πολιτική τους. Οι εργαζόμενοι και οι εργαζόμενες θα σταθούν απέναντι τους. Θα στηρίξουν την Αριστερά, θα επιδιώξουν τη συμμετοχή και όχι την ανάθεση, τον αγώνα και όχι την ηττοπάθεια και τον φόβο. Εμείς δεν υπογράψαμε κανένα μνημόνιο. Για τις εκλογές λέμε: ή αυτοί ή εμείς, και το εννοούμε.
Ιστορία ερχόμαστε, που έλεγε ένα σύνθημα το Δεκέμβρη του 2008…
*Η Ηρώ Διώτη είναι βουλευτής Λάρισας του ΣΥΡΙΖΑ και εκ νέου υποψήφια με τον ΣΥΡΙΖΑ-ΕΝΩΤΙΚΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ στο ν. Λάρισας
