Η Sherry Hunt ποτέ δεν περίμενε ότι θα είναι ανώτερο στέλεχος σε μια τράπεζα της Wall Street. Ήταν ένα απλό κορίτσι από χωριό, που παντρεύτηκε στα 16 και ποτέ δεν πήγε στο πανεπιστήμιο. Αφού έκανε το πρώτο της παιδί στα 17, άρχισε να ψάχνει για δουλειά. Ένας φίλος τη βοήθησε να βρει μία στο τμήμα στεγαστικών δανείων σε μια μικρή τράπεζα στην Αλάσκα, το 1975…
Κατά τη διάρκεια των επόμενων 30 ετών, η Hunt πέρασε από το τμήμα στεγαστικών δανείων πολλών τραπεζών στην Ιντιάνα, τη Μινεσότα και το Μισούρι, σύμφωνα με το Bloomberg.
Τον Νοέμβριο του 2004, η 55χρονη σήμερα Hunt, εντάχθηκε στη Citigroup (C) Inc ως αντιπρόεδρος στο τμήμα στεγαστικών δανείων. Έμοιαζε σαν ένα μεγάλο βήμα στην καριέρα της. Η στεγαστική αγορά ήταν ιδιαίτερα αυξημένη, και η τράπεζα -η έκτη μεγαλύτερη τράπεζα στις ΗΠΑ εκείνη την εποχή- ήταν υπεύθυνη για το 3,5% του συνόλου των στεγαστικών δανείων. Η Hunt επέβλεπε 65 ασφαλιστές ενυπόθηκων δανείων.
Η ομάδα της Hunt ήταν υπεύθυνη για την προστασία της Citigroup από απάτη και κακές επενδύσεις. Αυτή και οι συνεργάτες της, έλεγχαν τα δάνεια που η Citi ήθελε να αγοράσει από εξωτερικούς διαμεσολαβητές και δανειστές. Τα στεγαστικά δάνεια έπρεπε να έχουν σωστά χαρτιά, να είναι επαληθεύσιμο το εισόδημα των δανειοληπτών και οι εκτιμήσεις να είναι ρεαλιστικές.
Η Citi εγγυούνταν για την ποιότητα αυτών των δανείων, όταν τα πωλούσε σε επενδυτές ή τα ενέκρινε για την κυβερνητική ασφάλεια ενυπόθηκων δανείων.
Η ζήτηση των επενδυτών για στεγαστικά δάνεια ήταν τόσο μεγάλη που η Citigroup δεν μπορούσε να τα επεξεργαστεί αρκετά γρήγορα.
Η σφραγίδα έγκρισης της Citi υποσχόταν στους επενδυτές ότι η τράπεζα θα βρισκόταν πίσω από τα στεγαστικά δάνεια σε περίπτωση που οι δανειολήπτες σταματούσαν να πληρώνουν.
Η Hunt δούλευε ουσιαστικά, σε ένα εργοστάσιο επεξεργασίας στεγαστικών δανείων, που βοήθησε στη δημιουργία μιας φούσκας ακινήτων της οποίας το …σκάσιμο θα ταρακουνούσε τον κόσμο. Η μηχανή κινούταν πάρα πολύ γρήγορα για να ελέγχεται κάθε δάνειο.
“Μέχρι το 2006, η τράπεζα αγόραζε στεγαστικά δάνεια με παραποιημένα φορολογικά έντυπα, ψεύτικες εκτιμήσεις και λειψές υπογραφές,” λέει. Ήταν η δουλειά της να εντοπίζει αυτές τις παραλείψεις, και αυτό έκανε, με τακτικές εκθέσεις προς τα αφεντικά της.
Τα στελέχη της επιχείρησης όμως «έθαβαν» τα ευρήματά της, λέει η Hunt, πριν, κατά την διάρκεια, αλλά και μετά την οικονομική κρίση, ακόμα και μέσα στο 2012.
Τον Μάρτιο του 2011, δύο χρόνια αφότου η Citigroup είχε λάβει 45 δισεκατομμύρια δολάρια για τη διάσωσή της από την αμερικανική κυβέρνηση, και μερικά ακόμη δισεκατομμύρια από την Ομοσπονδιακή Τράπεζα – συνολικά περισσότερα χρήματα από οποιαδήποτε άλλη τράπεζα των ΗΠΑ – ο Jeffery Polkinghorne, στέλεχός της Citigroup, ζήτησε από τη Hunt και έναν άλλο συνάδελφό της να μειώσουν τον αριθμό των δανείων που είχαν ταξινομηθεί ως ελαττωματικά, διαφορετικά «το δικό σας το κεφάλι κινδυνεύει».
Η Hunt λέει ότι ήταν σαφές τι ζητούσε ο Polkinghorne. Η ίδια όμως δεν ήθελε να έχει καμία σχέση με αυτό.
Αντίθετα, πήγε τον εργοδότη της στο δικαστήριο – και κέρδισε. Τον Αύγουστο του 2011, πέντε μήνες μετά τη συνάντηση με τον Polkinghorne, η Hunt μήνυσε τη Citigroup στο ομοσπονδιακό δικαστήριο του Μανχάταν, κατηγορώντας την ότι το τμήμα δανείων της συστηματικά παραβίαζε τους κανονισμούς των ΗΠΑ για τα στεγαστικά δάνεια.
Το Υπουργείο Δικαιοσύνης των ΗΠΑ αποφάσισε να ενώσει δυνάμεις μαζί της τον Ιανουάριο. Η Citigroup δεν αμφισβήτησε, ούτε δημόσια, ούτε στο δικαστήριο, τίποτα από όσα υποστήριζε η Hunt. Στις 15 Φεβρουαρίου 2012, η τράπεζα συμφώνησε να καταβάλει 158,3 εκατομμύρια δολάρια στην αμερικανική κυβέρνηση για να διευθετήσει την υπόθεση.
Ως ανταμοιβή για την το ρόλο της στην υπόθεση αυτή, η Hunt πήρε 31 εκατομμύρια δολάρια, τμήμα των χρημάτων που κατέβαλε η Citigroup.
Περισσότερα: bloomberg.com
