Tου Αλέξη Παπαχελά
Το πολιτικό μας σύστημα είναι κάτι παραπάνω από κουρασμένο, είναι εξαντλημένο. Δεν αναφέρομαι μόνο στη «δομική εξάντληση» που είναι προφανής, καθώς κλείνει με βίαιο τρόπο ο κύκλος της μεταπολίτευσης και μαζί του κόμματα, ιδεολογήματα και πάλαι ποτέ ισχυρά brandnames της πολιτικής που δεν έχουν πια τίποτα να δώσουν στον τόπο. Αναφέρομαι και στους ίδιους τους πολιτικούς, ως άτομα, τα οποία λειτουργούν εδώ και πολύ καιρό στα όρια της νευρικής κρίσης…
Σκεφθείτε για μια στιγμή πόσα πράγματα έχουν συμβεί από τον περασμένο Οκτώβριο έως σήμερα. Η χώρα βρέθηκε πολλές φορές στα πρόθυρα της κατάρρευσης, πέρασε δύο εκλογικές αναμετρήσεις, κόμματα διασπάσθηκαν και συρρικνώθηκαν, το κομματικό σύστημα παρ’ ολίγον να αυτοκτονήσει μετά το επεισόδιο του δημοψηφίσματος, οι πολιτικοί αρχηγοί έχουν αλλάξει ρόλους και θέσεις με τον πιο εντυπωσιακό τρόπο. Και όλα αυτά μέσα σε ένα σκηνικό έντονης απαξίωσης των πολιτικών και της καθεστηκυίας τάξης της χώρας.
Η δουλειά του πολιτικού άλλαξε άρδην και απαιτεί πλέον πολύ γερά νεύρα και μεγάλες αντοχές. Οι θερμοκρασίες στο καμίνι της πολιτικής έχουν ξεπεράσει κάθε προδιαγραφή και λιώνουν με ταχύτατους ρυθμούς ανθρωπάκια, παλιές καραβάνες και κάθε άλλον που βρέθηκε στο μάτι του κυκλώνα την εποχή του Μνημονίου.
Βλέπεις την κούραση και την εξάντληση στα μάτια των ανθρώπων που χειρίζονται τις τύχες της χώρας, ακόμη και στην αντιπολίτευση. Πιάνεις στον τόνο της φωνής τους την απελπισία που ποτέ δεν ξέρεις αν αντανακλά απλώς κούραση ή αν οφείλεται σε ενδόμυχες, ψυχρές εκτιμήσεις για το πού θα πάει η χώρα τον χειμώνα.
Είναι όμως πολύ λάθος να πέφτει η ίδια η χώρα θύμα της εξάντλησης και ψυχικής αποδιοργάνωσης ορισμένων ηγετών της. Όποιος είναι κουρασμένος κάνει λάθη και τα λάθη μπορεί να κοστίσουν ακριβά σε αυτή την κρίσιμη συγκυρία. Όταν κάποιος πολιτικός είναι μάλιστα εξαντλημένος ο ίδιος και κυριαρχείται από μαύρη απαισιοδοξία για τα πάντα, προβάλλει το λάθος μήνυμα σε μια κοινωνία που περιμένει από την ηγεσία της να είναι στιβαρή και αισιόδοξη.
Ασφαλώς κανείς δεν θα λυπηθεί τους πολιτικούς μας για όσα περνάνε. Η συμμετοχή στα κοινά είναι άλλωστε προϊόν ελεύθερης βούλησης και οι πολιτικοί, σαν μεγάλα παιδιά που είναι, ξέρουν πολύ καλά τις δυσκολίες της εποχής μας.
Ελπίζω όμως να βρουν χρόνο να ηρεμήσουν, έστω για λίγο, και να ξεκουραστούν. Το φθινόπωρο δεν προμηνύεται διόλου ευκολότερο από τον περασμένο χειμώνα, κάθε άλλο.
Η Ευρώπη θα συνεχίσει να βρίσκεται στο χείλος της καταστροφής, η ελληνική κοινωνία στα όρια των αντοχών της και η πολιτική και κοινωνική αντιπαράθεση θα γνωρίσει νέα επίπεδα σκληρότητας.
Αλίμονο αν οι πολιτικοί μας μπουν σε αυτήν τη νέα περίοδο με την ίδια κούραση και χωρίς κουράγια. Οι αποφάσεις που θα κληθούν να πάρουν θα είναι καθοριστικής σημασίας για το μέλλον της χώρας και δεν θα πρέπει να επηρεασθούν από εξάντληση, νεύρα, προσωπικά αδιέξοδα.
Ελπίζω όμως ότι οι λίγες ημέρες ξεκούρασης και σχετικής ηρεμίας θα δώσουν την ευκαιρία να σκεφθούν πιο ψύχραιμα και πιο ώριμα το πού πάει η χώρα. Βρισκόμαστε σε μια στιγμή κατά την οποία είμαστε όλοι υπεύθυνοι και υπόλογοι για το μέλλον της, άσχετα από τις απόψεις και πεποιθήσεις μας.
Ο μεγαλύτερος κίνδυνος είναι μια εμφύλια σύρραξη που θα πυροδοτηθεί από τον συνδυασμό κοινωνικής έντασης και απόγνωσης και πολιτικής μαξιμαλιστικής ανευθυνότητας. Θα χρειασθεί μεγάλη ψυχραιμία λοιπόν για να μην κατρακυλήσει η χώρα ακόμη περισσότερο στον γκρεμό της πολιτικής ανωμαλίας και του χάους.
Όσο για εκείνους που θα αντιληφθούν ότι εν τέλει η πολιτική δεν τους ταιριάζει τώρα που έγινε ανθυγιεινό επάγγελμα, υπάρχει εκείνη η παλιά σοφή ρήση του Χάρι Τρούμαν «όποιος δεν αντέχει τη ζέστη, βγαίνει από την κουζίνα»…
Πηγή: kathimerini
