Γράφει η Λέλα Μάγγου – Στατήρη
Νηπιαγωγός
Η είσοδος του παιδιού μας στο σχολείο είναι ένας σημαντικός σταθμός στην πορεία της ανάπτυξης του. Θα μπορούσαμε να πούμε πως είναι η αρχή της κοινωνικοποίησης του, ίσως με όρους σκληρούς για το ίδιο. Το παιδί της πρώτης σχολικής ηλικίας πρέπει να κινηθεί σε ένα διαφορετικό κόσμο απ’ αυτό του σπιτιού του – στο νέο κόσμο του νηπιαγωγείου- να δημιουργήσει φιλίες, να διεκδικήσει πράγματα, να χάσει και να κερδίσει σε παιχνίδια που τους κανόνες δεν τους θέτει η μαμά και ο μπαμπάς,
να δημιουργήσει μακριά από το επιδοκιμαστικό βλέμμα των γονιών του, να ισορροπήσει και να σταθεί στα πόδια του, να χτίσει σχέσεις, να βιώσει νέες εμπειρίες.
Αν και στη σημερινή εποχή τα περισσότερα παιδιά περνάνε το στάδιο του παιδικού σταθμού κι επομένως φτάνουν κατά κάποιο τρόπο εξοικειωμένα στο νηπιαγωγείο, ωστόσο υπάρχουν και τα παιδιά που η πρώτη μέρα στο νηπιαγωγείο είναι και η πρώτη μέρα τους στη σχολική ζωή. Τι κάνουμε λοιπόν σ’ αυτήν την περίπτωση;
Μιλάμε στα παιδιά μας με ενθουσιασμό για τις προσωπικές μας εμπειρίες, όταν για πρώτη φορά βρεθήκαμε και εμείς στα θρανία, πόσο υπέροχο ήταν που γνωρίσαμε νέους φίλους, μάθαμε και δημιουργήσαμε νέα πράγματα…Ακόμα ας του πούμε ότι τώρα θα εργάζεται σχεδόν σαν και μας, πηγαίνοντας κάθε μέρα στο σχολείο, ακριβώς όπως εμείς πηγαίνουμε κάθε μέρα στον τόπο της εργασίας μας.
Καλό είναι να διαθέσουμε λίγο από το χρόνο μας και να συζητήσουμε μαζί του, να δώσουμε απαντήσεις στα ερωτήματά του, να λύσουμε τυχόν απορίες του. Αποδεχόμαστε τους φόβους του, αλλά με μεγάλη προσοχή, μη τυχόν του περάσουμε και τους προσωπικούς μας φόβους. Βρίσκουμε τρόπους και του δημιουργούμε την αίσθηση ότι μεγάλωσε (π.χ. θέτουμε νέους κανόνες στο ημερήσιο του πρόγραμμα, του δίνουμε πρωτοβουλίες σε δουλειές του σπιτιού, κ.λ.π).
Πάμε μαζί για να αγοράσουμε τα απαραίτητα για την φοίτησή του. Το αφήνουμε να διαλέξει σχέδια και χρώματα, του μιλάμε με ενθουσιασμό για τα υλικά που διάλεξε και πόσα πράγματα θα δημιουργήσει μ’ αυτά στο σχολείο του.
Απόλυτα φυσιολογική και η ανησυχία από πλευράς των γονιών για τη νέα ζωή του παιδιού τους. Εδώ τα πράγματα είναι πιο απλά…Η συζήτηση με τη νηπιαγωγό του παιδιού μας, δίνει τη λύση στο θέμα αυτό. Συζητάμε μαζί της για το τι μας ανησυχεί, τυχόν απορίες που μπορεί να έχουμε, προβληματισμούς σχετικά με το παιδί μας. Αν καμφθούν οι δικές μας αντιστάσεις και καθησυχαστούν οι ανησυχίες μας, θα μπορέσουμε πιο εύκολα να αντιμετωπίσουμε την άρνηση του παιδιού μας για το σχολείο. Και δεν ξεχνάμε ότι είναι καθοριστικό για την προσαρμογή αλλά και για τη φοίτηση του παιδιού μας στο πρώτο του σχολείο να «χτίσουμε», αλλά και να διατηρήσουμε ως το τέλος της σχολικής χρονιάς, μια σχέση εμπιστοσύνης με τη νηπιαγωγό. Η δασκάλα του παιδιού μας, θα είναι ο τροφοδότης πολλών και σημαντικών πληροφοριών για τη ζωή του, σε τομείς που εμείς δεν μπορούμε να γνωρίζουμε αφού θα στερείται της παρουσίας μας τις ώρες που είναι στο νηπιαγωγείο.
Κι αν παρόλα αυτά την πρώτη μέρα που πάμε το παιδί μας στο σχολείο το ακούσουμε να φωνάζει «Μαμά μη φύγεις!!», πρέπει να το δούμε ως φυσιολογική αντίδραση και μόνο. Και αν κλάψει και θυμώσει, δείχνει απλά το δέσιμο με τον γονιό του. Το κλάμα και ο θυμός είναι για το νήπιο τρόποι εκτόνωσης για να εκφράσει τα συναισθήματά του και να επεξεργαστεί τον αποχωρισμό από τον γονέα.
Δεν χρειάζεται να καθυστερήσουμε την αναχώρησή μας από το χώρο του σχολείου, το χαιρετάμε, του λέμε τον λόγο που πρέπει να φύγουμε και του υποσχόμαστε πως η δασκάλα και οι φίλοι του θα φροντίσουν να περάσει υπέροχα…
Η πρώτη μέρα στο σχολείο είναι πολύ σημαντική εμπειρία για το παιδί μας. Καλό είναι να τη μοιραστούμε μαζί του. Ας βρεθούμε διακριτικά με πολλή υπομονή και πολλή, πολλή αγάπη πλάι του…με τον ίδιο τρόπο που είμαστε και στη ζωή του.
Σ’ όλους τους λιλιπούτειους μαθητές: «καλή σχολική χρονιά».
