Του Γιώργου Απ. Μίγα, Δικηγόρου Λάρισας
Παρακολουθούμε με αγωνία το μέλλον της χώρας μας. Φθάσαμε στο χείλος της καταστροφής και της διάλυσης της παραγωγικής βάσης της χώρας μας. Το πολιτικό σύστημα όμως στη χώρα μας φροντίζει να αναπαράγεται αδιαφορώντας για την τύχη της χώρας.
Πως αλλιώς να εξηγηθούν οι σκανδαλώδεις διορισμοί συζύγων, συγγενών πολιτικών στην Βουλή χωρίς καμία ουσιαστικά διαμαρτυρία.
Απλά αποφασίσθηκε πως δεν θα γίνονται από εδώ και στο εξής. Για τους διορισμούς όμως που έγιναν ήδη και χωρίς καμία διαφάνεια αυτοί απλώς ισχύουν. Δηλαδή τακτοποιήθηκαν οι «ημέτεροι».
Πως άραγε το πολιτικό σύστημα ζητά να θυσιασθούν οι χαμηλοσυνταξιούχοι και μισθωτοί των 600 και 700 ευρώ ενώ η φοροδιαφυγή από το λαθρεμπόριο στα καύσιμα συνεχίζεται ανενόχλητα. Ο πρώην εισαγγελέας του ΣΔΟΕ Ι. Διώτης παραιτήθηκε καταγγέλλοντας ότι το Υπουργείο δεν ενέκρινε την απόσπαση 5 υπαλλήλων στην υπηρεσία του. Σε μία υπηρεσία που θα έπρεπε να αποτελεί την «ατμομηχανή» του κρατικού μηχανισμού. Που θα έπρεπε να διαθέτει προσωπικό υψηλών προδιαγραφών με γνώσεις στην πληροφορική, με γνώση ξένων γλωσσών, με ειδίκευση σε σύγχρονα χρηματοοικονομικά θέματα κ.λ.π. Αντί αυτού ο κ. πρωθυπουργός διόρισε στην υπηρεσία αυτή τον πρώην συνεργάτη του και ήδη συνταξιούχο έφορο Καλαμάτας. Άλλωστε πρόσφατα ο προϊστάμενος του ΣΔΟΕ δήλωσε πως δεν υπάρχει πολιτική βούληση για την σύλληψη της φοροδιαφυγής στον τομέα των καυσίμων.
Η ΑΤΕ μεταβιβάσθηκε εν μία νυκτί με αδιαφανείς διαδικασίες και οι μικρομεσαίοι αγρότες θα αδυνατούν να καλλιεργήσουν τις εκτάσεις λόγω έλλειψης ρευστότητας. Οι αγρότες δεν θα μπορούν να αγοράσουν εφόδια, καύσιμα εργαλεία, κ.λ.π για την παραγωγή των χωραφιών τους. Πως άραγε θα αυξηθεί η αγροτική παραγωγή της υπαίθρου; Πως θα αποκτήσουμε επάρκεια αγροτικών προϊόντων; Πως θα καλλιεργηθούν νέα προϊόντα για να γίνει πιο ανταγωνιστική η χώρα μας στον αγροτικό τομέα; Τι θα γίνει με τα δάνεια με τις υποθήκες στην αγροτική γη; Μήπως τελικά το σχέδιο είναι η δημιουργία νέων τσιφλικιών και νέων κολλήγων της υπαίθρου και την περαιτέρω διάλυση της αγροτικής παραγωγής στη χώρα μας.
Το Ταμείο Αξιοποίησης Περιουσίας του Δημοσίου (ΤΑΙΠΕΔ) λειτουργεί εδώ και δύο χρόνια περίπου χωρίς ουσιαστική παραγωγή έργου και δραστηριότητας. Οι αμοιβές για τα στελέχη του και σε συμβούλους και «κολλητούς» ήταν και παραμένουν της τάξης των 20.000 ευρώ τον μήνα αλλά το κρατικοδίαιτο σύστημα δεν ταράζεται.
Αυτά είναι μερικά παραδείγματα της φαυλότητας ενός σαπισμένου και διεφθαρμένου πολιτικού συστήματος. Υπάρχουν άπειρα άλλα με τα οποία καθημερινά ο απλός πολίτης έρχεται σε επαφή.
Δηλαδή ενώ η απελπισμένη κοινωνία αγωνιά το πολιτικό σύστημα αντιστέκεται και φροντίζει να ξύσει και τον πάτο του «καζανιού» του κρατικού ταμείου. Δεν ενδιαφέρεται για την σωτηρία της χώρας. Δυστυχώς οι φωνές των επισήμων περί σωτηρίας της χώρας είναι βαθύτατα υποκριτικές.
Το σάπιο πολιτικό σύστημα ενδιαφέρεται μόνο για τη σωτηρία του. Δεν αγωνιά για την τύχη των νέων παραγωγικών ανθρώπων και επιστημόνων που παίρνουν τον δρόμο της ξενιτιάς τη στιγμή που η χώρα μας τους έχει ανάγκη όσο ποτέ. Αλλά τι τύχη να έχουν σε μία χώρα που «προοδεύουν» μόνο όσοι συνωστίζονται στους προθαλάμους των κομματικών μηχανισμών και κρατικοδίαιτων φατριών. Ποιος ενδιαφέρθηκε άλλωστε για την αξιοκρατική μεταχείριση του μη κομματικοδίαιτου επιστημονικού δυναμικού της χώρας;
Απέναντι σ’ όλα αυτά πρέπει να ορθωθούν δυνάμεις που θα δώσουν νέα πνοή και προοπτική στην κοινωνία. Με συνείδηση ότι πρέπει να «ματώσουν» και να συγκρουσθούν με κατεστημένες δυνάμεις που γαντζωμένες στην κομματική και συνδικαλιστική ολιγαρχία επιδιώκουν απλά τη διατήρηση των προνομίων και των βιλαετιών της δημόσιας διοίκησης.
Να βρεθούν δυνάμεις για να αντιπαλέψουν μία εγχώρια προνομιακή ολιγαρχία και ελίτ 2.000 προσώπων που ανακυκλώνονται στην νομή της εξουσίας. Μίας ολιγαρχίας φθαρμένων προσώπων, εξαρτημένων από συμφέροντα μίας παρασιτικής οικονομίας τα οποία αλλάζουν θέσεις χωρίς να έχουν αξιολογηθεί για τις ικανότητες τους. Απλά επιλέγονται από τα κομματικά ιερατεία.
Η Αριστερά (κυβερνώσα ή μη) δεν μπορεί να μένει αμέτοχη απέναντι στη διάλυση της κοινωνίας, να σιωπά και να συμμετέχει στη νομή της εξουσίας με τη λογική της «παρέας» και του φόβου μήπως κάποιος «άγνωστος» μας ξεφύγει από τον έλεγχο. Η διαιώνιση «νεοσταλινικών» πρακτικών με έντονα τα σημάδια του αποκλεισμού των νέων δυνάμεων και τη λογική «οικογενειακής» συνύπαρξης τόσο σε κεντρικό όσο και σε περιφερειακό επίπεδο (ο νοών νοείτω) δεν συνάδουν με την Αριστερά της αποδοχής της διαφορετικότητας. Οι νέες δυνάμεις όμως υπάρχουν και παρακολουθούν. Και κάποια στιγμή θα μιλήσουν. Ο φόβος της Αριστεράς να μιλήσει, να θέσει τους όρους της, να αρθρώσει άλλο λόγο την υποβαθμίζει. Οι πολίτες περιμένουν την άλλη φωνή της Αριστεράς. Δεν γνωρίζω όμως για πόσο ακόμη. Ο αγώνας για την παραμονή της χώρας στο ευρώ δεν θα μπορεί να αποτελεί μόνιμο επιχείρημα σε μία εξαθλιωμένη και ταπεινωμένη κοινωνία.
