Πριν λίγες μέρες από το μπαλκόνι του σπιτιού μου, παρατηρούσα κάποιον που έβαζε στο καρότσι του μεταλλικά κουτιά. Φαινόταν εξαθλιωμένος και λίγο χαμένος αλλά συνέχισε με πείσμα την δουλειά του. Αμέσως σκέφτηκα ότι είναι λίγο πιο τυχερός από τους άλλους που ψάχνουν για φαγητό στα σκουπίδια,… γιατί θα τα δώσει και θα πάρει λίγα χρήματα. Είναι τρομακτικό το πως μας έχουν κάνει να σκεφτόμαστε πια βλέποντας εικόνες εξαθλίωσης στο κέντρο της Αθήνας. Ο πήχης πέφτει όλο και πιο χαμηλά.
Ξαφνικά καθώς παρατηρούσα τον εξαθλιωμένο άντρα ακούστηκε η γυναίκα που μένει στον δεύτερο όροφο. Τον ρώτησε αν θέλει ένα παντελόνι. Ο άντρας ακούγοντας τις φωνές τραβήχτηκε προς τα πίσω. Μπορεί να μην κατάλαβε τι του έλεγε. Η γυναίκα το πέταξε μέσα σε μια σακούλα λέγοντας ότι αν ξαναπεράσει από κάτω σε λίγη ώρα θα του έδινε και κάποια άλλα ρούχα που είχε. Πέταξε το παντελόνι. Ο άντρας το πήρε σαστισμένος και έφυγε. Ύστερα από λίγα λεπτά πέρασε από κάτω και του έριξε μια σακούλα με ρούχα, τονίζοντας ότι είναι πλυμένα και καθαρά. Εκείνος την ευχαρίστησε χωρίς να μιλήσει βάζοντας το χέρι του στο στήθος.
Γράφω το περιστατικό για τον εξής λόγο: Είναι ακριβώς ο ίδιος δρόμος που έχω δει μαυροντυμένους άντρες να ξυλοκοπούν μετανάστη. Ο ίδιος δρόμος που έχουν σηκώσει κάποιοι στα μπαλκόνια τους ελληνικές σημαίες μόνο και μόνο για να αποφύγουν το μπλέξιμο με τους μαυροντυμένους. Ο ίδιος δρόμος όπου ένα ανοιξιάτικο βράδυ άκουσα από μια ταβέρνα να λένε ότι «λίγες τις έριξε ο Κασιδιάρης έπρεπε να τις μαυρίσει τα μάτια». Σε αυτό το δρόμο συνέβη λοιπόν και αυτό. Μια κίνηση αλληλεγγύης ανάμεσα σε μια ελληνίδα και έναν ξένο στο κέντρο της Αθήνας.
Αλληλεγγύη ανάμεσα στους ανθρώπους. Ο χειρότερος εχθρός των media. Το φως που πέφτει πάνω στον σκοταδισμό που εκπέμπει η οθόνη. Ο ελάχιστος αέρας που βρίσκει μια χαραμάδα για να τρυπώσει στο στοιχειωμένο σπίτι του ρατσισμού που κρύβουνε μέσα τους. Αλληλεγγύη. Ο φόβος και ο τρόμος των πολιτικών. Μας θέλουν απομονωμένους στον μικρόκοσμο μας ώστε να μας χειρίζονται καλύτερα. Αλληλεγγύη. Ίσως να μην χρειάζεται μόνο αυτή για να βγούμε από το τούνελ αλλά χωρίς αυτή δεν θα αντέξουμε να δούμε κάποια στιγμή το φως.
Πηγή: lifo
