O όρος «κρίση», όπως και κάθε όρος, δεν είναι ουδέτερος, αλλά ιδεολογικός. Περιγράφει τα πράγματα από τη σκοπιά του κατεστημένου. …Λέγοντας απλώς «κρίση», είναι σαν να λέμε ότι σήμερα έχει «καιρό», χωρίς να τον περιγράφουμε συγκεκριμένα…
…Η ουσία της «κρίσης» είναι η αδυναμία του κράτους να δανειστεί και η λήψη περιοριστικών μέτρων για τη μείωση του ελλείμματος.
…Η αιτία της «κρίσης» είναι ο τρόπος διαχείρισης της εξουσίας που οδήγησε σ’ αυτή, δηλαδή οι δαπάνες από τη μία, και η (μη) συλλογή φόρων/εσόδων από την άλλη.
Όμως τι αλλαγή συντελείται και το αν θεραπεύονται οι αιτίες που γέννησαν την «κρίση» διαφαίνεται από την αντιμετώπισή της.
Στον τομέα των ΔΑΠΑΝΩΝ υπάρχουν περικοπές αλλά αφορούν τις όποιες υπηρεσίες κοινωνικής πολιτικής απολάμβαναν οι πολίτες και όχι εκείνους που τις απομυζούν.
Στην υγεία αφορούν κυρίως τα κονδύλια για τους ασθενείς, τους γιατρούς, τον εξοπλισμό κλπ. ….αυτό θα έχει ως συνέπεια να μειωθεί το προσδόκιμο ζωής έως και πέντε έτη.
Αναλόγως, έγιναν περικοπές στην εκπαίδευση, κονδύλια για τους εκπαιδευόμενους, τους δασκάλους, και το εκπαιδευτικό υλικό, ενώ υποτίθεται ότι κυρίως χάρη στην εκπαίδευση θα υπάρξει οικονομική ανάπτυξη…
Στην περιοχή των ΕΣΟΔΩΝ, η συμπεριφορά του κράτους είναι σκληρή και απλή.
Ακολουθεί συνειδητά μια πολιτική εύνοιας της φοροδιαφυγής προκειμένου να εξυπηρετήσει ένα στρώμα μεσαίων και κυρίως μεγάλων επιχειρηματιών, καθώς αποτελούν το κοινωνικό στήριγμα της εξουσίας. Έτσι, οι απώλειες των φορολογικών εσόδων μεταφέρονται στη μισθωτή εργασία του ιδιωτικού και του δημόσιου τομέα και στους συνταξιούχους.
….εκτός από τη διάλυση των μικροαστών, ακολουθεί επίσης συνειδητά μια παράλογη πολιτική κινεζοποίησης των μισθών….
Αυτό που συμβαίνει δεν είναι γενικόλογα «κρίση», αλλά αναδιανομή του πλούτου μια σκληρή ταξική πολιτική. Άλλωστε το είπαν: «Τα μέτρα δεν είναι δίκαια…». Η πολιτική αυτή όχι μόνο αφήνει ανέγγιχτο το οικοδόμημα που οδήγησε στην «κρίση», αλλά το αναπαράγει σκληρότερα.
Αυτό που συντελείται είναι η αναδιάρθρωση της ταξικής δομής της κοινωνίας στα πρότυπα της Ψωροκώσταινας.
Γι αυτό και το «ελληνικό πρόβλημα» δεν είναι οικονομικό αλλά πρωτίστως πολιτικό.
Αν δεν υπάρξει στη χώρα βαθιά πολιτική μεταρρύθμιση, δεν θα ξεπληρώσει ποτέ το χρέος της ή δεν θα πάψει να γεννά νέο.
Το μεγαλύτερο εμπόδιο στις σχέσεις της χώρας με την Ευρώπη, ως πολιτικό, πολιτισμικό και οικονομικό χώρο, είναι η πολιτική της εξουσία.
(Τα παραπάνω αποσπάσματα είναι από άρθρο του Γιώργου Πλειού, καθηγητή στο Τμήμα Επικοινωνίας και ΜΜΕ στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, με τίτλο «Το μεγάλο εμπόδιο της Ελλάδας είναι η πολιτική της εξουσία», καιδημοσιεύτηκε στην «ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ» στην έκδοση αυτού του Σαββατοκύριακου)
