Της Άννας Χατζησοφιά
Σεξιστής δεν γεννιέσαι, γίνεσαι. Αλλά γίνεσαι από την πρώτη στιγμή που γεννιέσαι. Από τη διαφορετική χροιά φωνής του γιατρού που θα ακούσεις, εσύ το βρέφος, να ανακοινώνει «αγόρι, να σας ζήσει», ή «κορίτσι, δεν πειράζει, κανείς δεν είναι τέλειος». Από τις φράσεις του μπαμπά στη μαμά, «να μας ζήσει η Ολυμπιακάρα», ή «την επόμενη φορά αγάπη μου» (αν είναι ευγενικός), καταλαβαίνεις ότι γεννήθηκες σωστός ή λάθος. Ότι δικαίωσες ή διέψευσες τις προσδοκίες.
Ακόμα και η παρηγοριά στη γεννήσασα, «εγώ κατά βάθος κορίτσι ήθελα», σημαίνει ότι κατά την επιφάνεια ήθελε αγόρι. Μετά έρχονται οι πανηγυρισμοί των παπουδογιαγιάδων, ένθεν και ένθεν, «όλες στο σόι μας είναι αγορομάνες», ή οι ευφημισμοί «της καλομάνας το παιδί το πρώτο ναν’ κορίτσι», υπονοώντας «για να ξεσκατίζει τα μικρότερα». Κι αυτά δεν γίνονται στην εξωτική Καμπούλ ή στο απώτατο παρελθόν της κυράς μας της μαμής. Συμβαίνουν εις το ΙΑΣΩ, το Έλενα και τα μαιευτήρια πάσης της επικράτειας, ακόμα και το σωτήριο έτος (κατ ευφημισμόν και πάλι) 2013.
Σεξιστής δεν γεννιέσαι, γίνεσαι, αλλά γίνεσαι αμέσως μόλις γεννιέσαι, είτε γεννιέσαι άρρεν είτε θήλυ, γιατί μαθαίνεις με το καλημέρα κόσμε, ποιο είναι το πρώτο φύλο και ποιο το δεύτερο και τα ταξινομείς στο κεφαλάκι σου αναλόγως. Μετά, μεγαλώνοντας, μαθαίνεις ότι ο γενναίος είναι αρσενικό, το προσδιορίζει και το άρθρο εξάλλου, η δειλία είναι θηλυκή, που και πάλι το άρθρο σε βοηθάει να το εμπεδώσεις, ακόμα κι αν είσαι μαθητής-τρια κάτω του μετρίου. Η φιλοπατρία είναι θηλυκή, αλλά ο πατριωτισμός αρσενικός, η προδοσία συνώνυμη με τη γυναίκα και η κατινιά είναι ίδιον του «ωραίου» φύλου.
Ο σεξισμός, που είναι γένους αρσενικού, έχει αποικίσει και τη νοοτροπία ημών των θηλυκών. Εξίσου χαλαρά θα χαρακτηρίσουμε κότα την οδηγό που μας σπάει τα νεύρα στην λεωφόρο γιατί πάει σαν πάπια, και θα το πράξουμε ανεξάρτητα από το αν πίνουμε νερό στο όνομα της Ζερμαίν Γκρηρ. Θα ερμηνεύσουμε, όπως και οι άντρες, τη συμπεριφορά μιας γυναίκας με βάση την σεξουαλικότητα της (με τον τρόπο που οι άντρες εννοούν την γυναικεία σεξουαλικότητα). Τι περιμένεις από αυτήν την γεροντοκόρη, τη μητρομανή, την κλιμακτηριακή, το πορνίδιο, την ανέραστη, την πάρτα όλα. Στην πραγματικότητα χρησιμοποιούμε χειρότερες εκφράσεις που όλοι ξέρετε και δεν υπάρχει λόγος να τις γράφουμε. Θα την χαρακτηρίσουμε ταυτίζοντάς της με ενδύματα και αξεσουάρ, ρόμπα, καλτσοδέτα, τσόκαρο. Θα αποκωδικοποιήσουμε τη στάση της, με γνώμονα την εξωτερική εμφάνιση. Τι να μας πει η μπατάλω, η κοκάλω, η άβυζη, η ασχημομούρα, το σκιάχτρο, η αντρογυναίκα.
Το επόμενο ασφαλές χτύπημα κάτω από τη μέση είναι η ηλικία. Τι λέει μωρέ η θείτσα, η μπαμπόγρια, η κυριούλα, η Ακρόπολη, η Καπνικαρέα. «Θα σου έλεγα κυρά μου, αλλά σέβομαι την ηλικία σου». Το τελευταίο μετά τα εικοσιπέντε το ακούμε όλες συχνά-πυκνά. Και πριν τα εικοσιπέντε το εκτοξεύουμε συχνά-πυκνά στις μεγαλύτερες. Δανειζόμαστε τα όπλα μας από την φαρέτρα των αντρών.
Φυσικά πολλά χαριτωμένα λέμε και για τους άντρες, αλλά κατ΄ ιδίαν, στις γυναικοπαρέες, στο τηλέφωνο και το inbox. Δεν τους χαρακτηρίζουμε όμως δημόσια τοιουτοτρόπως. Και όχι επειδή είμαστε πιο ευγενικές σαν φύλο, αλλά επειδή δεν το διανοούμαστε καν. Έναν άντρα αυτονόητα θα τον κρίνουμε από τη στάση του, την ιδεολογία του, τον βίο και την πολιτεία του, και όχι από την εμφάνιση, την ηλικία, τη σεξουαλική επάρκεια ή ανεπάρκεια.
Αντίθετα, ο σεξιστικός λόγος των αντρών και αρθρώνεται και γράφεται δημόσια. Σε άρθρα, σε έντυπα και στο ίντερνετ, στα δελτία ειδήσεων και τις ενημερωτικές εκπομπές, θα ακούσουμε και θα διαβάσουμε σχόλια για γυναίκες άκρως σεξιστικά και πολλές φορές χυδαία.
Πώς θα φαίνονταν αλήθεια να λέγαμε ή να γράφαμε για κάποιους κυρίους ότι από την στάση τους αντιλαμβανόμαστε το μέγεθος των γεννητικών τους οργάνων, την επάρκεια ή όχι της στύσης τους, τον χρόνο εκσπερμάτισής τους; Να τους αποκαλούσαμε Μήτσους, (συγνώμη στους Δημήτρηδες, τυχαία το δανείστηκα), και να αναφωνούσαμε, «τι λέει μωρέ το σώβρακο;», για να συνεχίσουμε, «αλλά με τέτοια φαλάκρα, μπάκα, στραβά πόδια, στενούς ώμους (whatever), τι να περιμένεις;»; Και να καταλήξουμε, οικτίροντάς τους για την ηλικία τους, «όταν γεράσει ο άνθρωπος, κι όταν αδυνατίσει…». Θα σας φαίνονταν φασιστικό, και θα είχατε δίκιο. Θα σας φαινόταν ρατσιστικό, και θα είχατε πάλι δίκαιο. Ο σεξισμός είναι ρατσισμός και ο φασισμός με τον ρατσισμό πάνε χέρι-χέρι.
Στην πολιτική ζωή του τόπου ο ρατσισμός και ο σεξισμός περισσεύσουν. Μαζί με την διαφθορά, την συγκάλυψη, την υποτέλεια, τον οπορτουνισμό, την αναλγησία. Τελευταία το αστείο παρατράβηξε πολύ. Δεν είμαι υπερασπίστρια του πολιτικά ορθού: το θεωρώ καπιταλισμό με προβιά δημοκρατίας. Όμως η επίθεση στη Ζωή Κωνσταντοπούλου έχει ξεπεράσει κάθε όριο. Τα σχόλια περί νεότητας, εμφάνισης και ευγονίας, εκ μέρους του προέδρου ενός δημοκρατικού κόμματος, δίνουν την απάντηση στο τι ευνοεί την άνοδο του φασισμού.
Θα περίμενα από τις γυναίκες του κοινοβουλίου, και μάλιστα του συγκεκριμένου κόμματος, να εκδώσουν κάποια ανακοίνωση στην οποία να καταδικάζουν την εν λόγω συμπεριφορά. Όπως είχαν κάνει οι γυναίκες (και όχι μόνο) του ΣΥΡΙΖΑ για τον αήθη τρόπο που σχολιάζονταν η Αφροδίτη Αλ Σάλεχ. Γιατί περί του ιδίου παλιού καλού σεξισμού πρόκειται. Αλλά εντελώς.
rednotebook.gr
