Γράφει ο Γιάννης Παιδής
Σήμερα το πρωί βρέθηκα στο χώρο της κατάληψης που πραγματοποιούσε η ΕΛΜΕ Λάρισας και με λύπη και έντονη ανησυχία διαπίστωσα ότι από τους 110 και πλέον εκπαιδευτικούς που μπαίνουν σε κινητικότητα – διαθεσιμότητα – απόλυση, ελάχιστοι έπαιρναν μέρος στην κινητοποίηση λες και ο αγώνας αφορούσε άλλους, ή λες και το είχαν πάρει απόφαση ότι φεύγουν από το δημόσιο και τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει…
Δυστυχώς όμως διαπίστωσα και κάτι άλλο πιο θλιβερό, που πηγάζει από την εαυτούλικη νοοτροπία που αναδεικνύουν οι περισσότεροι από εμάς σε κάθε ευκαιρία, και η οποία εκφράζεται με το αφού δεν κάηκε σήμερα το δικό μου σπίτι ή δεν ψόφησε η δική μου κατσίκα, ούτε που με νοιάζει τι γίνεται με το γείτονά μου.
Μάλιστα σε πολλές περιπτώσεις πάμε και πιο μακριά λέγοντας ότι ευτυχώς που έχασε αυτός τη δουλειά του και έτσι θα κορεστεί η πείνα δανειστών και κυβέρνησης για απολύσεις (κοινώς αίμα στο δημόσιο).
Φαίνεται ότι λόγω αυτής της εαυτούλικης νοοτροπίας και συμπεριφοράς πολλοί είναι αυτοί που δεν κατάλαβαν ότι όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι εν δυνάμει στόχος για απόλυση, και κανείς δεν αποκλείει να συμβεί σήμερα αύριο αυτό που συνέβη με την ΕΡΤ, με τη δημοτική αστυνομία, με τους εκπαιδευτικούς των ΕΠΑΛ – ΕΠΑΣ, ή που θα συμβεί σύντομα με τους καθηγητές Ολυμπιακής Παιδείας, με τα μουσικά σχολεία, με τους πληροφορικάριους και τους εκπαιδευτικούς ξένων γλωσσών, ή με τους εκπαιδευτικούς που διδάσκουν σε σχολεία με τις ειδικότητας που καταργούνται με το προς ψήφιση πολυνομοσχέδιο.
Σήμερα που η κυβέρνηση υλοποιεί το πλέον καταστροφικό σχέδιο για την ελληνική κοινωνία θα περίμενε κανείς από τον καθένα από εμάς αλλά και όλους μαζί, άμεσες και δυναμικές αντιδράσεις για να μην περάσουν αυτά τα επαίσχυντα μέτρα που, άκουσον – άκουσον, άρχισαν να εφαρμόζονται πριν ακόμη γίνουν νόμος του κράτους, καταλύοντας κάθε έννοια ευνομούμενης πολιτείας και αποδεικνύοντας ότι η σημερινή κυβέρνηση δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τη χούντα.
Όμως αντί για αντιδράσεις διαπιστώνεται μια απάθεια, μια μεμψιμοιρία, ένα κλείσιμο στον εαυτό μας και μια αποστροφή για κοινούς ουσιαστικούς αγώνες.
Εξυπακούεται ότι για όλα αυτά δεν φταίει μόνο η εαυτούλικη νοοτροπία που έχει γίνει δεύτερη φύση για τη συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών. Μεγάλο μερίδιο ευθύνης έχουν τα κόμματα, και κυρίως αυτά της αριστεράς που είναι ακόμη χαμένα στις δήθεν μεταξύ τους διαφωνίες και στον αγώνα τους για την κηδεμονία του λαϊκού κινήματος. Εξίσου μεγάλη είναι επίσης και η ευθύνη των συνδικαλιστών που δεν μπορούν λόγω του πρότερου βίου τους να εμπνεύσουν και να ηγηθούν ενός ουσιαστικού αγώνα που απαιτείται σήμερα για την ανατροπή αυτής της πολιτικής.
Και επειδή αυτές οι ευθύνες υπάρχουν, ίσως ήλθε η ώρα ο καθένας από εμάς να βγει στο δρόμο με διάθεση για αγώνα με στόχο τη ρήξη με την υπάρχουσα πολιτική της υποτέλειας και της κοινωνικής εξαθλίωσης. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να σηκώσουμε κεφάλι και να αναγκάσουμε κόμματα και συνδικαλιστές να αλλάξουν ρότα. Μόνο έτσι συνδικαλιστές και κόμματα θα βάλουν στο επίκεντρο της πολιτικής τους τον άνθρωπο, τα κλαδικά και ταξικά συμφέροντα, και θα έλθουν οι μεν σε ρήξη με τις εξουσίες που όλα αυτά τα χρόνια έμαθαν να συναλλάσσονται, τα δε κόμματα θα καταλάβουν ποιος επιτέλους είναι ο ρόλος τους και η αποστολή τους.
Ίσως η απεργία της Τρίτης και οι απεργιακές συγκεντρώσεις σε όλη τη χώρα αποτελέσουν την απαρχή για τον αγώνα που απαιτείται και χρειάζεται ο εξαθλιωμένος ελληνικός λαός, ο οποίος ψάχνει αποκούμπι και δεν βρίσκει με αποτέλεσμα να συμπεριφέρεται όπως οι καθηγητές που μάλλον είναι άξιοι της μοίρας τους.
