Απίστευτο: ο υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδας δηλώνει -από το πιο επίσημο βήμα της χώρας- ότι η Ελλάδα… δεν άσκησε βέτο στην ένταξη των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ, στο Βουκουρέστι, το 2008!…
Είναι μια δήλωση πέρα από κάθε λογική. Μόνο κάποιος που αγνοεί τα γεγονότα, που δεν έχει ιδέα από εξωτερική πολιτική, που δεν ξέρει καν τι είναι το βέτο, θα μπορούσε να κάνει μια τέτοια δήλωση-γκάφα. Αλλά ο Βαγγέλης Βενιζέλος δεν ανήκει σε αυτές τις κατηγορίες.
Τότε, γιατί αυτή η απόπειρα να ξαναγράψει την ιστορία; Γιατί αυτή η προσπάθεια να δείξει ότι όσα ξέρουμε για το Βουκουρέστι ήταν μια οφθαλμαπάτη, μια συλλογική ψευδαίσθηση;
Ο καθένας μπορεί να δώσει μια απάντηση. Όλες μαζί οι απαντήσεις όμως συνθέτουν ένα νέο ερώτημα: μπορεί να χειρίζεται έτσι ένα τέτοιο θέμα ο επικεφαλής της ελληνικής διπλωματίας;
Το ερώτημα σχετίζεται και με την προϊστορία του Βενιζέλου: όπου έχει βάλει το χέρι του, ως τώρα, τα έκανε κεραμιδαριό: βασιλική περιουσία, βασικός μέτοχος, συνταγματική αναθεώρηση, διαχείριση της τρόικας, ηγεσία του ΠΑΣΟΚ.
Όλα αυτά μαζί όμως είναι ελάχιστα μπροστά στο μέγεθος της συζήτησης που ανοίγει για το ελληνικό βέτο στο Βουκουρέστι.
Αν το έκανε για να μειώσει τον Καραμανλή και να απομυθοποιήσει τη στάση του, λίγο το κακό, το πολύ να κόλλησε από τον Πάγκαλο.
Αν το έκανε για λόγους που παραπέμπουν στο ανέκδοτο με τον σκορπιό και τον βάτραχο, επίσης δεν χάλασε ο κόσμος.
Αν το έκανε όμως για να επιβάλει εκ των υστέρων ανασκευή -δίκην «διόρθωσης»- μιας συγκεκριμένης στάσης της Ελλάδας σε μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή και σε μια συγκεκριμένη υπόθεση, τα πράγματα αλλάζουν.
Όχι μόνο γιατί το ελληνικό βέτο είναι αδιαμφισβήτητο – αναγνωρίστηκε άλλωστε και δικαστικά ως παρεμπόδιση των Σκοπίων να ενταχθούν στο ΝΑΤΟ.
Αλλά γιατί στην εξωτερική πολιτική υπάρχουν ορισμένοι κανόνες τους όποιους μέχρι τώρα κανείς δεν είχε παραβιάσει. Ούτε καν ο Γιώργος Παπανδρέου που ενίοτε ασκούσε διπλωματία κατά τις ανερμάτιστες θεωρίες του.
Ο Βενιζέλος λοιπόν έθιξε ως μη όφειλε -για οποιονδήποτε λόγο- ένα πολύ κρίσιμο θέμα: υπάρχει ή δεν υπάρχει το ελληνικό βέτο στο Βουκουρέστι, ως κεκτημένο της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής;
Αυτή η απάντηση πρέπει να είναι σαφής. Και από το περιεχόμενό της να κριθεί αν μπορεί να λειτουργεί έτσι ένας υπουργός Εξωτερικών.
Για τα υπόλοιπα ας μιλήσουν οι αρμόδιοι και οι εμπλεκόμενοι.
Τουλάχιστον οι δυο υπουργοί Εξωτερικών του Καραμανλή, ο Πέτρος Μολυβιάτης και η Ντόρα Μπακογιάννη. Ενδεχομένως και ο Δημήτρης Αβραμόπουλος, ως προκάτοχος του Βενιζέλου, που του παρέδωσε τους σχετικούς φακέλους.
Γιατί δεν μπορεί να μην κατάλαβαν τι ακριβώς είπε!
