Την τελευταία του πνοή άφησε το βράδυ της Τρίτης ο ηθοποιός Μιχάλης Γιαννάτος. Γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1941 και το 1965 πήγε στη Δραματική Σχολή του Ντίνου Δημόπουλου…
Οταν στα μέσα του 2000 είχα μιλήσει στον Μιχάλη Γιαννάτο για την πορεία του στο σινεμά και του ζήτησα να μου πει ποιες ταινίες ξεχωρίζει, ο ηθοποιός που πέθανε σήμερα Τετάρτη 18 Σεπτεμβρίου είχε απαντήσει ως εξής: «Του Θόδωρου Αγγελόπουλου. Από το ’81 και μετά, από τον “Μεγαλέξανδρο” δηλαδή, έχω παίξει σε όλες τις ταινίες του. Ο Θόδωρος με καλεί πάντα. Με θέλει. Δικτάτορας στη δουλειά του αλλά για το καλό.»
Δεν ήταν ο μόνος σκηνοθέτης που ζητούσε τον Γιαννάτο. Χάρη στην ικανότητά του με τις ξένες γλώσσες, ο Μ. Γιαννάτος ήταν ιδιαίτερα δημοφιλής στις ξένες παραγωγές που γυρίζονταν στην Ελλάδα. Ο ίδιος αναφερόταν με υπερηφάνεια σε αυτό το γεγονός. «Μιλώ πέντε γλώσσες. Ελληνικά, τουρκικά, γαλλικά, ιταλικά και ισπανικά. Και όχι απλώς τα μιλώ, μπορώ να παίξω μιλώντας όλες αυτές τις γλώσσες.» Ετσι λοιπόν τον είδαμε σε ταινίες όπως το «Εξπρές του μεσονυκτίου» του Αλαν Πάρκερ, το «Μαντολίνο του λοχαγού Κορέλι» του Τζον Μάντεν αλλά και το «Μόναχο» του Στίβεν Σπίλμπεργκ. Η παρουσία του σε ξένες παραγωγές ξεπερνά τις 25 και στον κινηματογράφο γενικότερα τις 100. Επίσης ήταν πολύ δημοφιλές πρόσωπο της τηλεόρασης.
Ο Γιαννάτος έφυγε από την γενέτειρα του την Κωνσταντινούπολη το 1964 με τις απελάσεις. Εκείνη την εποχή ήταν 24 χρονών. «Οταν ήρθαμε στην Ελλάδα από την Κωνσταντινούπολη έβαζα πλακάκια με τον πατέρα μου» μου είχε πει. «Αργότερα δούλευα νυχτερινός σε ξενοδοχεία.» Επί 15 χρόνια δούλευε στο Caravel.
Επαγγελματικά στον κινηματογράφο εμφανίστηκε για πρώτη φορά στους «Στιγματισμένους» του Γιώργου Ζερβουλάκου, με πρωταγωνιστές τους Φούντα και Κοντού. Μαθητής ακόμα, έπαιξε με τον Κατράκη στο θεατρικό «Καπετάν Μιχάλης».Ο Γιαννάτος ήταν άψογος επαγγελματίας και διόλου τυχαία στην ερώτηση ποιός είναι ο πιο επαγγελματίας Ελληνας που έχετε γνωρίσει στον χώρο των καλλιτεχνών, η απάντησή του ήταν αμέσως «Ο Θανάσης Βέγγος.» Θαύμαζε το γεγονός ότι ο Βέγγος «δεν ήθελε ποτέ να κοροϊδεύει τον κόσμο με προχειρότητες.»
Μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της κινηματογραφικής καριέρας του ήταν η «Πολίτικη κουζίνα» του Τάσου Μπουλμέτη.
