Του Κώστα Παπουλή*
Αν και ο καθένας δικαιούται να δευτερολογήσει για να δικαιολογήσει ή να ερμηνεύσει, ή να μπερδέψει για την στάση του, όπως έκανε η κυρία Τσίμερ, εκπρόσωπος του DieLinke, ένα είναι βέβαιο, ότι αυτή η κυρία πάσχει από «αμνησία», όπως πάσχει και από μια αποικιοκρατική «ασθένεια» στρωμάτων του καπιταλιστικού κέντρου, που κάποτε ο Λένιν είχε χαρακτηρίσει ως εργατική αριστοκρατία.
Έτσι στην επίσημη απομαγνητοφώνηση του υπουργείου εξωτερικών, όσον αφορά την τoποθέτησή της στη διάσκεψη των προέδρων του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου, φαίνεται να λέει: «Θα ήθελα πολύ να ξέρω. Το κούρεμα για το οποίο μιλάτε και το οποίο ζητάτε είναι ένα γενικό κούρεμα, χωρίς να σας ενδιαφέρει τι είναι εκείνο που μπορεί να περάσει σε πολίτες άλλων χωρών της Ε.Ε.;». Συνεχίζει βέβαια, ρωτώντας, αν έχει γίνει κάποια διάκριση ανάμεσα σε νόμιμο και ανήθικο χρέος και πως θα απομειωθεί και θα αποπληρωθεί με βιώσιμο τρόπο, κοινωνικό και οικονομικό το «νόμιμο» χρέος. Και αφού δηλώνει ότι για ένα γενικό-αόριστο κούρεμα δεν θα υπάρξει καμία υποστήριξη στην Γερμανία, καταλήγει με το ακατάληπτο: «κάντε την δουλειά σας, κάντε τα μαθήματά σας» και βλέπουμε.
Δικαιούμαστε και εμείς να ρωτήσουμε, Ένα κόμμα σαν το DieLinke, δεν πρέπει να έχει θέση για τα χρέη μέσα στην ζώνη του ευρώ; Πως δημιουργήθηκαν; Και πως θα επιλυθεί το ζήτημα;
Αποτελούν ή όχι προϊόν της Ευρώπης του Μάαστριχτ και του ίδιου του «κοινού» νομίσματος; Γιατί η περιφέρεια έφτασε να έχει τεράστια εξωτερικά ελλείμματα που καλύφτηκαν από εξωτερικά χρέη (ιδιωτικά και δημόσια); Δεν ευθύνεται το σύστημα του ευρώ; Αν το Ελληνικό δημόσιο δανείστηκε πολύ και «φταίει», γιατί παραβίασε τους κανόνες του Μάαστριχτ, τότε πώς η Ισπανία που το 2007 -στην αρχή της κρίσης- είχε πρωτογενές πλεόνασμα και δημόσιο χρέος μόνο 67% του ΑΕΠ, χρεοκόπησε; Γιατί η Ισπανία έφτασε το 2007 να έχει εξωτερικό έλλειμμα -10% του ΑΕΠ, όταν ποτέ στο παρελθόν-τα χρόνια της πεσέτας- δεν είχε ξεπεράσει το -3,7%; Γιατί σήμερα η Ισπανία, παρά την λιτότητα, έχει δημόσιο χρέος 100% του ΑΕΠ, και συνολικά τεράστιο εξωτερικό χρέος;
Ξέχασε η κυρία Τσίμερ, ότι η Ελλάδα το 2010 δεν χρώσταγε σε κράτη, αλλά στις ξένες τράπεζες, κύρια σε γερμανικές και γαλλικές; Ξέχασε, ότι, στην ουσία, με την μεταφορά των χρεών από τον ιδιωτικό στο δημόσιο τομέα, και με παραβίαση του ελληνικού συντάγματος, φορτώθηκε στους έλληνες πολίτες η σωτηρία των ξένων τραπεζών; Ότι το μεγαλύτερο κούρεμα του ελληνικού χρέους ήταν εσωτερικό (για πρώτη φορά στην ιστορία), και την πλήρωσαν οι έλληνες ομολογιούχοι, τα ασφαλιστικά ταμεία, οι εγχώριες τράπεζες μαζί με τις κυπριακές και έτσι οδηγηθήκαμε και στην τραγωδία της Κύπρου;
Γιατί λοιπόν κυρία Τσίμερ τα σπασμένα του ευρώ και την σωτηρία των ξένων τραπεζών να τα πληρώσουν οι έλληνες πολίτες; Αν θέλατε να σώσετε τις τράπεζές σας, να φορτώνατε τους προϋπολογισμούς της Γαλλίας και της Γερμανίας. Όμως το Βερολίνο φόρτωσε την Ελλάδα, με «εγγυητές» όλα τα κράτη της ευρωζώνης και τώρα αν η Ελλάδα δεν θέλει να πληρώσει, η κ. Τσίμερ μιλάει για φόρτωμα του χρέους στους «εγγυητές», δηλαδή σε άλλους πολίτες της Ε.Ε..
Αν η Ελλάδα δεν είχε μπει στο ευρώ δεν θα είχε χρεοκοπήσει. Το 1993 πάλι σε συνθήκες διεθνούς κρίσης η Ελλάδα είχε δημόσιο χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ όσο και το 2009, όμως δεν χρεοκόπησε, γιατί το συντριπτικό μέρος του χρέους της ήταν εσωτερικό και στο νόμισμά της. Καμία χώρα που έχει εσωτερικό χρέος, και νόμισμα δεν χρεοκοπεί. Λόγω της πολιτικής της σκληρής δραχμής για να μπούμε στο ευρώ, της εφαρμογής της συνθήκης του Μάαστριχτ, που απαγόρευε στο ελληνικό κράτος να δανειστεί από την κεντρική του τράπεζα και την είσοδο στο σύστημα ευρώ με ένα από τα πολλά αρνητικά χαρακτηριστικά την αμετάκλητη ονομαστική ισοτιμία, με συνέπεια την παραγωγή δίδυμων ελλειμμάτων (και εδώ το έλλειμμα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών, δημιουργούσε το δημόσιο), το δημόσιο χρέος της χώρας έγινε εξωτερικό κατά 75%-80% και άρα ανεξέλεγκτο και έτσι η πατρίδα μας υποδουλώθηκε στο ευρωπαϊκό κεφάλαιο.
Είναι η τρίτη συνέχεια της άθλιας στάσης του DieLinke, όσον αφορά την ελληνική υπόθεση. Κατά την διάρκεια της προεκλογικής περιόδου, αρνήθηκαν κάθε συζήτηση για τις γερμανικές αποζημιώσεις και το κατοχικό δάνειο. Μάλιστα έφτασαν στο σημείο να ζητήσουν την κατάσχεση όλων των ελληνικών περιουσιών (κινητές και ακίνητες) πάνω από ένα εκ. ευρώ, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό κατά 50% για να πληρωθεί το χρέος, με το επιχείρημα : «να πληρώσουν οι πλούσιοι». Καταλαβαίνει κανείς, ότι κάτι τέτοιο θα ήταν μια Κύπρος εις τον κύβο, και ειπώθηκε για λόγους λαϊκισμού. Έτσι οι γερμανοί του DieLinke αντί να τα βάζουν με τους πλούσιους γενικά (άρα και τους γερμανούς πλούσιους), για να επιβιώσουν οι φτωχοί και οι πεινασμένοι του Νότου, τα βάζουν με τους έλληνες πλούσιους, όχι όμως για κοινωνικές δαπάνες, αλλά για να πληρωθεί το χρέος!
Η στάση του DieLinke δείχνει από την πλευρά της, ότι δεν υπάρχουν περιθώρια για «όμορφες» και «ήσυχες» διεθνείς συμφωνίες για το χρέος. Όταν δεν σε υποστηρίζει καν, η αριστερά του αντιπάλου, πρέπει να είσαι τυφλός η «ευρω-φανατικός», ή τελικά να λες συνειδητά ψέματα, για να δηλώνεις ότι μπορεί σε μια συνδιάσκεψη για το χρέος να υπάρξει συμφωνία, όπως ισχυρίζεται ο κ. Τσίπρας. Τα συμφέροντα που αντιτίθενται για τα χρέη, ανάμεσα στο κέντρο και στην περιφέρεια δεν μπορούν να συμβιβαστούν, άρα όσον αφορά την Ελλάδα αλλά και τις άλλες χώρες της περιφέρειας της ζώνης του ευρώ, η σύγκρουση με την Γερμανία, μέσω της στάσης πληρωμών, είναι μονόδρομος και η μόνη βιώσιμη λύση. Άλλωστε η διαγραφή χρεών επηρεάζει το ίδιο το ευρώ και εν μέρει αλλάζει την αρχιτεκτονική του, κάτι που δεν είναι καθόλου προς συζήτηση για το Βερολίνο. Το Βερολίνο έχει αποφασίσει, για έναν αυστηρά νεοφιλελεύθερο χώρο, με σκληρό νόμισμα, (άλλωστε το μόνο καθήκον οικονομικής πολιτικής είναι η καταπολέμηση του πληθωρισμού), που διασφαλίζει την «περιουσία» του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου που έχει επενδυθεί σε ευρώ, αλλά και τον απόλυτο ανταγωνισμό που ενισχύει τις ισχυρές οικονομίες και τις μεγάλες επιχειρήσεις, όπου μέσα του, ο ευρωπαϊκός νότος -μόνο σε όνειρο- θα έχει την ίδια σχέση με τον ευρωπαϊκό Βορρά, που έχει η Σικελία με το Μιλάνο. Τα πράγματα θα εξελιχθούν πολύ χειρότερα.
Ακόμη και αν τεθεί με όρους πολιτικού ρεύματος -που δυστυχώς δεν τίθεται μέχρι σήμερα- η αποχώρηση της Ελλάδας, ή της Κύπρου, ή της Πορτογαλίας, ή ακόμη και της Ισπανίας, το Βερολίνο θα προτιμήσει την αποκοπή τους από την ευρωζώνη, παρά να αλλάξει τους κανόνες του ευρώ και να προχωρήσει σε διαγραφή χρεών και γενναίες μεταβιβαστικές πληρωμές προς την περιφέρεια. Κάτι που δοκίμασε ουσιαστικά στην Κύπρο. Οι μόνοι που ίσως έχουν την δύναμη να διαλύσουν την ζώνη του ευρώ και την Ε.Ε., είναι η Ιταλία ή η Γαλλία. Στην Ιταλία, όμως, ο Μπερλουσκόνι «εκτελέστηκε» από την Ε.Ε., επειδή τόλμησε να θέσει στην συζήτηση το θέμα της εξόδου της Ιταλίας από το ευρώ, αποδεικνύοντας την δύναμη και την εξουσία που έχει το ευρωδιευθυντήριο. Κανείς βέβαια δεν ισχυρίζεται ότι ο Μπερλουσκόνι δεν πρέπει να πάει φυλακή. Όμως φυλακή πρέπει να τον βάλουν οι Ιταλοί συμπολίτες του και όχι η Ε.Ε., επειδή για πρώτη φορά στην ζωή του σήκωσε ανάστημα απέναντί της.
Η «ιστορία» του απεχθούς κλπ χρέους, που στην Ελλάδα, άνοιξε η Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου, χωρίς να είναι κάτι «άχρηστο», μια που όντως πρέπει να ανοίξουν τα «μαύρα» βιβλία του χρέους, δεν πρόκειται να βγάλει σοβαρά αποτελέσματα.
Είναι αλήθεια ότι τα επίσημα νούμερα των τελευταίων ετών της δραχμής και κυρίως των πρώτων του ευρώ δεν ταιριάζουν μεταξύ τους. Χαμηλά σχετικά μέσα επιτόκια δανεισμού, υψηλοί ρυθμοί ανάπτυξης, μεγάλος σχετικά πληθωρισμός και «πρωτογενή» πλεονάσματα, δεν «κουμπώνουν» με τα τελικά ποσοστά δημοσίου χρέους επί του ΑΕΠ κάθε έτους. Άρα στο τέλος κάθε χρονιάς κάτι φορτωνόταν στο δημόσιο χρέος που δεν φαινόταν στους προϋπολογισμούς
Όμως σε μια δημοκρατική χώρα αποκλείεται το μέγεθος του επαχθούς χρέους να είναι σημαντικό.
Συνεπώς η Ελλάδα πρέπει με τρείς παράλληλες κινήσεις να απελευθερωθεί από τα δεσμά του χρέους:
α) Να βγει από την ζώνη του ευρώ και την συνθήκη του Μάαστριχτ.
β) Να μετατρέψει το χρέος σε αναλογία 1:1 στο νέο της εθνικό νόμισμα, δηλαδή πριν ακολουθήσει η οποιαδήποτε υποτίμηση, επικαλούμενη την παραβίαση του Συντάγματός της κατά την διαδικασία της αλλαγής δικαίου κλπ, επιστρέφοντας στα νόμιμα του 2010.
γ) Να επικαλεστεί κατάσταση ανάγκης και να κηρύξει επ΄ αόριστον στάση πληρωμών, λόγω αδυναμίας του λαού και της οικονομίας της να ξεπληρώσει το χρέος. Αδυναμία που σε μεγάλο βαθμό οφείλεται στο πρόγραμμα θανάτου που της επιβλήθηκε. Συγχρόνως, να δηλώσει, ότι όταν συνέλθει η οικονομία της τότε θα μπει σε διαπραγματεύσεις για το ποσοστό του χρέους που θα αποδεχτεί να εξυπηρετήσει μελλοντικά, χωρίς να θιγεί η αξιοπρεπής ζωή των πολιτών της.
Αν το DieLinke πιστεύει ότι έτσι φορτώνουμε το βάρος του χρέους σε άλλους πολίτες της Ε.Ε. είναι δικαίωμά του. Δικαίωμά μας και μάλιστα καθήκον μας, είναι να σώσουμε τα παιδιά μας και να λευτερώσουμε την χώρα μας από την ιμπεριαλιστική Γερμανία. Αν μάλιστα το DieLinke, o Σόιμπλε και η Μέρκελ δεν θέλουν να επιβαρυνθούν πολίτες άλλων χωρών της Ε.Ε. από μια ελληνική ή πορτογαλική στάση πληρωμών, ας δεχτούν να αναλάβει το ελληνικό χρέος η το πορτογαλικό, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα μετά το χρεοστάσιο, δημιουργώντας πληθωρισμό και ας επιβαρυνθούν έτσι τα χρηματοπιστωτικά κεφάλαια που είναι τοποθετημένα σε ευρώ και οι γερμανοί πλούσιοι…….
Η απόσταση ανάμεσα στο κέντρο και στην περιφέρεια μέσα στην ζώνη του ευρώ όχι απλώς μεγαλώνει, αλλά παίρνει χαρακτήρα αποικιοποίησης της περιφέρειας από το Βερολίνο. Αυτό θα είναι το αποτέλεσμα των «προσαρμογών» στην Αθήνα, στην Μαδρίτη και στη Λισσαβώνα. Σημαντική επιδείνωση παρουσιάζει όμως η καθημερινή ζωή στην Ιταλία και στη Γαλλία. Η απόσταση αυτή μεταφράζεται όχι μόνο στην κατάργηση του κοινωνικού κράτους στην περιφέρεια αλλά και στην τεράστια απόκλιση των μισθών και της ανεργίας.
Στην Γερμανία της χαμηλής ανεργίας και του ισχυρού κοινωνικού κράτους κατοχυρώνεται κατώτατο ωρομίσθιο 8,5 ευρώ, άρα μισθός 1500 ευρώ τον μήνα. Στην Ελλάδα που καταργείται κάθε κοινωνική παροχή, που διαλύεται κάθε έννοια δημοσίου αλλά και ο κοινωνικός ιστός, οι τυχεροί που βρίσκουν δουλειά και μοιάζουν με αυτούς που κερδίζουν το λαχείο, παίρνουν 500 ευρώ και τις περισσότερες φορές ανασφάλιστοι.
Η απόσχιση λοιπόν από την Ζώνη του Ευρώ και η στάση πληρωμών, είναι η μόνη Δι-«έξοδος» για τον ελληνικό λαό και η πρώτη νίκη απέναντι στην ισοπέδωση της παγκοσμιοποίησης. Θα ακολουθήσει η αποδέσμευση από την Ε.Ε., με την έγκριση μιας μεγάλης λαϊκής και δημοκρατικής πλειοψηφίας. Η διάλυση της ζώνης του ευρώ αλλά και της Ε.Ε., η αποκατάσταση της εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας σε κάθε έθνος, είναι το καλύτερο σενάριο, πλέον, όχι μόνο για τους λαούς της Ελλάδας, της Κύπρου, της Πορτογαλίας και της Ισπανίας, αλλά και για τους λαούς της Ιταλίας και της Γαλλίας για να τελειώνουμε οριστικά και με το 4ο Ράιχ. Είτε μας αρέσει είτε δεν μας αρέσει και η Ε.Ε. και η ζώνη του ευρώ απέδειξε, ότι τέτοιες υπερεθνικές ενώσεις, καταλήγουν από υποτιθέμενες συνεργατικές σε αυστηρά ιεραρχικές, η καλύτερα σε αυτοκρατορίες.
*Ο Κώστας Παπουλής είναι εκπαιδευτικός, μέλος του Πολιτικού Συμβουλίου του Σχεδίου Β και συντονιστής της Οικονομικής Επιτροπής.
