ΓΡΑΦΕΙ Ο Γιάννης Παιδής
Ένα 13χρονο κοριτσάκι έχασε τη ζωή του στη Θεσσαλονίκη από τις αναθυμιάσεις μαγκαλιού, η μητέρα του κινδύνεψε να πεθάνει επίσης, χθες μια ηλικιωμένη και η εγγονή της κινδύνευσαν να καούν ζωντανές όταν πήρε φωτιά το σπίτι τους
από τα κεριά που χρησιμοποιούσαν για φως και θέρμανση αφού τους είχαν κόψει το ρεύμα, και ο κατάλογος των θυμάτων, ή των υποψηφίων θυμάτων της φονικής κρίσης που μαστίζει τη χώρα, συνεχώς μακραίνει.
Και εμείς, όλοι οι υπόλοιποι που δεν φτάσαμε ακόμη σε στάδιο εξαθλίωσης, ή θέλουμε να πιστεύουμε κάτι τέτοιο, παρακολουθούμε άβουλοι, άτολμοι και κλεισμένοι στο καβούκι μας όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας.
Επιδεικνύοντας μια ανεξήγητη αδιαφορία για όσα μας συμβαίνουν και διαλύουν τις ζωές μας, έχουμε στο μυαλό μας μόνο το πώς θα πληρώσουμε τις υποχρεώσεις μας, και όταν διαπιστώνουμε ότι τα χρήματα μας δεν επαρκούν, κλεινόμαστε ακόμη περισσότερο στον εαυτό μας, και ούτε περνάει από το μυαλό μας να αντιδράσουμε μαζικά και συλλογικά με στόχο να ανατρέψουμε αυτή την εγκληματική πολιτική.
Αντε, το πολύ – πολύ να κάνουμε καμιά πορεία, να φωνάξουμε 2 – 3 συνθήματα, να ασκήσουμε κριτική στην αριστερά που δεν ενώνεται, να αμφισβητήσουμε τις δυνατότητες του ΣΥΡΙΖΑ να κυβερνήσει διαφορετικά, και αυτό είναι όλο.
Μετά γυρίζουμε στο σπίτι, πιάνουμε στο χέρι το τηλεκοντρόλ και δεχόμαστε αμάσητο το κουτόχορτο που μας προσφέρουν οι τραγικοί υπάλληλοι των μεγαλοσυμφερόντων της ιδιωτικής τηλεόρασης, οι οποίοι έχουν το θράσος να χαρακτηρίζονται δημοσιογράφοι.
Ετσι οι τραπεζίτες, το μεγάλο ντόπιο και ξένο κεφάλαιο, οι έλληνες δήθεν κυβερνώντες και οι δανειστές αφέντες, συνεχίζουν ακάθεκτοι το έργο τους, ετοιμάζουν νέα εξοντωτικά μέτρα, σκάβουν ακόμη πιο βαθύ το λάκκο μας και μας κάνουν ακόμη πιο αδύναμους και αδιάφορους, ακόμη πιο ραγιάδες.
Δυστυχώς δεν μας εξόργισε όσο έπρεπε ούτε ο θάνατος των δύο σπουδαστών από μαγκάλι στη Λάρισα, ούτε ο θάνατος ηλικιωμένων πέρυσι στη βόρεια Ελλάδα, επίσης από μαγκάλι, δεν μας συγκίνησε ο θάνατος της 13χρονης στη Θεσσαλονίκη, δεν μας συγκινεί το θέαμα με τους άστεγους σε όλη την Ελλάδα, δεν μας προβληματίζουν οι τεράστιες ουρές στα συσσίτια, δεν μας αγγίζει το θέαμα με τους εκατοντάδες που σπρώχνονται για λίγα σπανάκια, ή ελάχιστα φρούτα και λαχανικά όταν γίνονται δωρεάν διανομές. Δεν μας φοβίζουν τα εκατοντάδες ή και χιλιάδες κλειστά καταστήματα, το 1,5 εκ. άνεργοι που είναι η ωρολογιακή βόμβα στα θεμέλια της ελληνικής κοινωνίας.
Εμείς λες και ζούμε σε άλλη χώρα, ή φοράμε παραμορφωτικούς φακούς, πιστεύουμε ότι δεν θα μας συμβεί τίποτα από όλα αυτά, ή το χειρότερο ότι αυτά που βλέπουμε είναι ένα κακό όνειρο που θα τελειώσει σύντομα.
Φαίνεται ότι ή δεν ακούμε ή δεν θέλουμε να πιστέψουμε όλους τους σοβαρούς αναλυτές, και όχι τους Καψηδοπρετεντέρηδες, που λένε ότι η Ελλάδα θα βρίσκεται σε τέλμα τουλάχιστον μέχρι το 2050, αν δεν υπάρξει ριζική ανατροπή της εφαρμοζόμενης πολιτικής.
Εμείς λέμε «ο καναπές μας να είναι καλά και δεν πάνε όλα τα άλλα στο διάολο…»
Δυστυχώς όταν μιλάμε μεταξύ μας η μόνιμη επωδός είναι και τι να κάνουμε, αφού δεν γίνεται τίποτα…
Είναι όμως έτσι; Πράγματι δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα για να απαντήσουμε σε αυτή την αναλγησία και στις φονικές επιλογές κυβέρνησης και τρόικας;
Ή μήπως μπορούμε, αλλά περιμένουμε κάποιους άλλους να βγούνε μπροστά;
Πιστεύω ακράδαντα ότι μπορούμε να πετύχουμε πολλά αρκεί να βγούμε από το καβούκι μας.
Μπορούμε να ξεκινήσουμε από τον τόπο μας και να απαιτήσουμε να στηθεί δίκτυο κοινωνικής αλληλεγγύης ((κοινωνικά παντοπωλεία, ιατρεία, φαρμακεία, φροντιστήρια), με ευθύνη της κάθε δημοτικής αρχής, το οποίο θα είναι το πέπλο προστασίας του κάθε αδύναμου συνδημότη.
Μπορούμε επίσης σε επίπεδο πόλης και χωριού να δημιουργήσουμε επιτροπές αλληλεγγύης που δεν θα επιτρέψουν να μείνει κανένας χωρίς ρεύμα, νερό και θέρμανση.
Μπορούμε σε επίπεδο δήμου να οργανώσουμε δράσεις συγκέντρωσης τροφίμων και ρούχων αλλά και ανταλλακτικής οικονομίας που θα βοηθήσουν άνεργους, φτωχούς, και αναξιοπαθούντες.
Μπορούμε παράλληλα, έχοντας αναπτύξει την αλληλεγγύη στις τοπικές κοινωνίες, η οποία θα ενισχύσει την αυτοπεποίθηση όλων όσων έχουν δεχθεί τα πιο ισχυρά χτυπήματα αυτής της κρίσης, να οργανώσουμε κίνημα αντίστασης και ανατροπής αυτής της πολιτικής, αφού δεν πρέπει να μας διαφεύγει το γεγονός ότι όσο και αν αναπτυχθεί η αλληλεγγύη, αν παραμείνει αυτή η πολιτική θα θρηνούμε όλο και περισσότερα θύματα.
Θα πρέπει επιτέλους να καταλάβουμε ότι αν δεν σηκωθούμε από τον καναπέ, αν δεν ξυπνήσουμε από τον λήθαργο στον οποίο έχουμε πέσει εδώ και 3 – 4 χρόνια, αν δεν ενισχύσουμε την αλληλεγγύη, και αν δεν ξεσηκωθούμε ενάντια σε αυτή την πολιτική θα μείνουμε ραγιάδες, άβουλα και ανήμπορα ανθρωπάκια που θα δεχόμαστε στο πετσί μας όλα όσα έχουν σχεδιάσει για εμάς χωρίς εμάς.
Αν δεν τους σταματήσουμε θα μας διαλύσουν.
