Παρατηρήσατε πώς οι γονείς συχνά αντιμετωπίζουν το μικρότερο παιδί της οικογένειας σαν να πρόκειται για μωρό; Λοιπόν, μην κατηγορείτε τους γονείς, επειδή μάλλον είναι υπό την …επήρεια της “Ψευδαίσθησης Μωρού”, όπου το μικρότερο παιδί γίνεται αντιληπτό ως κοντύτερο από ό,τι πραγματικά είναι…
Ο Jordy Kaufman και οι συνεργάτες του από το Πανεπιστήμιο Swinburne στη Μελβούρνη, Αυστραλία, ζήτησαν από 77 μητέρες να σημειώσουν σε έναν τοίχο πόσο ψηλά ήταν τα παιδιά τους. Οι μητέρες υποτίμησαν το ύψος του μικρότερού τους παιδιού κατά 7,5 εκατοστά (κατά μέσο όρο), αλλά ήταν σχεδόν ακριβείς για το ύψος των μεγαλύτερων παιδιών.
Αν οι μητέρες και ενδεχομένως οι πατέρες, βλέπουν τα μικρότερα παιδιά τους, μικρότερα από ό,τι πραγματικά είναι, προφανώς τα αντιμετωπίζουν με διαφορετικό τρόπο από ότι τα μεγαλύτερα αδέλφια. Εκεί ίσως να οφείλονται και οι διαφορές στην αντιμετώπιση των παιδιών ανάλογα με τη σειρά γέννησής τους, λέει ο Kaufman. “Ένα από τα μεγάλα μυστήρια της ανάπτυξης του παιδιού είναι η επίδραση της σειράς γέννησής τους», λέει ο Andrew Whitehouse του Πανεπιστημίου της Δυτικής Αυστραλίας στο Περθ. “Έχουμε την τάση να βλέπουμε το μικρότερο παιδί μας, ως το μωρό και αυτό δεν αλλάζει ποτέ.”
Είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα ενός πολύ ευρύτερου φαινομένου, λέει ο Whitehouse: «Πώς αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο διαφορετικά από ό,τι πραγματικά είναι.”
Current Biology
