Στις αρχές της δεκαετίας του 1990, μια ομάδα ερευνητών αποφάσισε να ακολουθήσει περίπου 40 οικογένειες – κάποιες φτωχές, κάποιες μεσαίας τάξης, κάποιες πλούσιες – κατά τα τρία πρώτα έτη της ζωής των παιδιών τους. Αποδείχθηκε ότι μέχρι την ηλικία των 3 ετών, τα παιδιά που γεννιούνται σε οικογένειες με χαμηλό εισόδημα ακούν περίπου 30 εκατομμύρια λιγότερες λέξεις από τους συνομηλίκους τους στις πιο εύπορες…
Οι έρευνες που γίνονται και σήμερα επιβεβαιώνουν ότι το “χάσμα των λέξεων” παραμένει ιδιαίτερα μεγάλο, ενώ ταυτόχρονα έχει επανειλημμένως επιβεβαιωθεί οτι ό,τι συμβαίνει στον εγκέφαλο των παιδιών στα πρώτα χρόνια της ζωής τους καθορίζει τους ενήλικες που θα γίνουν, την επιτυχία που θα έχουν, καθώς και τις συνεισφορές τους στην οικονομία και την κοινωνία. Δυστυχώς, πάρα πολλά από τα παιδιά σήμερα δεν λαμβάνουν την …τροφή που χρειάζονται.
Πολλά παιδιά που μεγαλώνουν σε οικογένειες με χαμηλό εισόδημα ξεκινούν το σχολείο με σημαντικά μικρότερο λεξιλόγιο από τους συμμαθητές τους. Και αυτό το μειονέκτημα οδηγεί με την πάροδο του χρόνου -ακόμα και 20 και 30 χρόνια αργότερα- σε περαιτέρω ανισότητες που εντοπίζονται όχι μόνο στην ακαδημαϊκή τους επίδοση αλλά και τις δουλειές που θα κάνουν αργότερα και την οικογενειακή τους σταθερότητα.
Ερχόμενα τα παιδιά στο σχολείο χωρίς λέξεις είναι σαν να έρχονται χωρίς τροφή ή επαρκή υγειονομική περίθαλψη. Καθίσταται πιο δύσκολο για τα παιδιά αυτά να αναπτύξουν τη δημιουργικότητα και τη φαντασία τους, να μάθουν, να υπερέχουν, και να ζήσουν στο μέγιστο των δυνατοτήτων τους.
Οι ανησυχητικές αυτές διαπιστώσεις των επιστημόνων οδήγησαν πολλούς να μιλούν για την έμφαση που θα πρέπει το κάθε κράτος να δίνει στα παιδιά της προσχολικής ηλικίας, αλλά κάποιοι άλλοι λένε ότι αλλού βρίσκεται η βάση του προβλήματος, αφού ακόμα και τότε -στην προσχολική ηλικία- δεν είναι αρκετά νωρίς…
