Της Μαρούλας Κλιάφα
Όταν η Θεσσαλία βρισκόταν υπό Οθωμανική κατοχή, οι αγάδες είχαν τη συνήθεια να εκτρέφουν περιστέρια, όχι για να τα φάνε αλλά για προσωπική τους ευχαρίστηση. Τα περιστέρια αυτά που τα έλεγαν «οτζίτικα» ήταν μεγαλόσωμα με μακρύ ράμφος και διάφορα χρώματα.
Ανάλογα με το χρώμα που είχαν τα έδιναν και διαφορετικά ονόματα. Το σταχτί το έλεγαν «τσινί», το κοκκινωπό «σέσι», το καφέ σκούρο «οντού», το άσπρο «σιαξανί» και το σταχτί που στη μέση της ουράς του είχε δυο άσπρα φτερά το έλεγαν «τιλακλού».
Όταν ο καιρός ήταν καλός ο αγάς καλούσε τους φίλους του στο κονάκι και όλοι μαζί έβγαιναν στο λιβάδι. Αφού τα μέλη της συντροφιάς επέλεγαν από το χρώμα τους τα περιστέρια που θα υποστήριζαν, ο αγάς διέταζε τον «περιστερά» δηλαδή τον άνθρωπο που φρόντιζε τα περιστέρια, «να ρίξει μια καλαμιά». Αυτό σήμαινε: «Κάνε τα περιστέρια να πετάξουν στον ουρανό».
Ο περιστεράς έπαιρνε τότε ένα μεγάλο καλάμι και έδενε στη μια άκρη του μια πατσαβούρα, δηλαδή ένα παλιόπανο το οποίο το ανέμιζε ψηλά σαν να ήταν σημαία. Τα περιστέρια μόλις έβλεπαν το πανί να ανεμίζει, φτερούγιζαν και φφρρρ.. πετούσαν ψηλά στον ουρανό, διαγράφοντας κύκλους.
Αυτό το θέαμα διασκέδαζε πολύ τους Τούρκους οι οποίοι με φωνές προσπαθούσαν να δώσουν κουράγιο στα περιστέρια που είχαν επιλέξει για να τα κάνουν να πετάξουν όσο πιο ψηλά γίνεται. Όπως ήταν φυσικό γινόταν μεγάλο πατιρντί.
Οι αγάδες μάλιστα είχαν ανταγωνισμό μεταξύ τους. Όταν ένας αγάς έβλεπε τα περιστέρια του γείτονα να πετούν, αμολούσε, κατά τον ίδιο τρόπο, κι αυτός τα δικά του με σκοπό να ανακατωθούν με τα περιστέρια του γείτονα και έτσι να του πάρει μερικά. Για τα ήθη της εποχής αυτό δεν θεωρούνταν κλεψιά αλλά εξυπνάδα. Όταν ο «περιστεράς» ήθελε να κατεβάσει από τον ουρανό τα περιστέρια έκανε ο εξής κόλπο. Έριχνε καταγής μερικές χούφτες σιτάρι και άφηνε ανοιχτή την πόρτα του μικρότερου περιστερώνα όπου εξέτρεφε ένα άλλο είδος περιστεριών που ήταν μικρόσωμα και τα έλεγαν «αραματζίδες». Τα δύστυχα αυτά περιστέρια τα άφηνε συνεχώς νηστικά. Τα πεινασμένα περιστέρια, βλέποντας το χυμένο στο χώμα σιτάρι, ορμούσαν να το φάνε. Μόλις τα «οτζίτικα» περιστέρια που πετούσαν στον ουρανό έβλεπαν πως κάτω υπήρχε τροφή, κατέβαιναν κι αυτά να φάνε.
Η συνήθεια να σηκώνουν τα περιστέρια ξεκίνησε βέβαια από τους Οθωμανούς αλλά γρήγορα υιοθετήθηκε και από τους Έλληνες. Μετά μάλιστα την ενσωμάτωση της Θεσσαλίας στη Ελλάδα ( 1881) το έθιμο να σηκώνουν τα περιστέρια διαδόθηκε πολύ, ιδιαίτερα στη περιοχή της Λάρισας. Αλλά στην περιοχή των Τρικάλων υπήρχαν «περιστεράδες» και μάλιστα ως πρόσφατα.
kirithres.blogspot.gr
