Γράφει ο Γιώργος Παπανικολάου
Επειδή έμαθα ότι σαν αιτιολογία για την επιλογή της λύσης των εκλεκτόρων προβάλλεται ο φόβος μήπως έχουμε κάποιο φαινόμενο «εκλογής Παπανδρέου στην προεδρεία του ΠΑΣΟΚ» με όλες τις συνέπειες που αυτό είχε ή ότι θα τίθονταν υποψηφιότητες όπως του Έκτορα Νασιώκα και “θα έρχονταν κατά στίφη οι γέροντες απ τα χωριά να ψηφίσουν”,
νομίζω ότι η λύση απέναντι σ όλους αυτούς τους φόβους δεν είναι ο περιορισμός ή η απαγόρευση της συμμετοχής, αλλά η δημιουργία προϋποθέσεων ενεργητικής συμμετοχής των μελών μέσα σε διαδικασίες ουσιαστικής δημοκρατίας.
Συγκεκριμένα, πριν την ανάδειξη του επικεφαλής έπρεπε να προηγηθούν συζητήσεις και αποφάσεις για τις δεσμεύσεις της ηγεσίας (το πλαίσιο ιδεολογικών και πολιτικών αρχών), τις διαδικασίες λογοδοσίας και ελέγχου απ τη βάση (πως, πότε, από ποιους), δημιουργία αντίβαρων στη συγκέντρωση εξουσίας (μην ξεχνάμε το δημαρχοκεντρικό θεσμικό πλαίσιο), ουσιαστική συμμετοχή της βάσης (προϋποθέσεις αναγνώρισης μέλους κ.α.), ενδιάμεσα όργανα.
Αφού γίνονταν αυτά (και αφού στην πορεία απόφασής τους είχαμε ένα πρώτο δείγμα των υποψηφίων για τη στάση τους ως προς αυτά), τότε θα έπρεπε να μπει θέμα ανάδειξης του επικεφαλής. Δεν φταίει δηλαδή η μαζικότητα της συμμετοχής, αλλά οι διαδικασίες και το πόσο ουσιαστικά δημοκρατικές είναι.
Επίσης, ως προς το φόβο υποψηφιότητας του Έκτορα Νασιώκα και των γερόντων που θα έρχονταν απ τα χωριά να ψηφίσουν, για μένα είναι απόλυτα καθαρό ότι δεν έπρεπε να γίνει δεκτή τέτοια υποψηφιότητα ούτε καν κατά διάνοια. Διότι ο Νασιώκας μπορεί να παραιτήθηκε (για την προσωπική του τιμιότητα δεν τίθεται καν ζήτημα από μένα), αλλά η προϊστορία του (ψήφιση μνημονίων, Καλλικράτη κλπ), αλλά κυρίως η μετέπειτα στάση του (ούτε ένα συγνώμη, καμιά συμμετοχή στους αγώνες των θυμάτων της πολιτικής που υποστήριξε, ούτε έστω μια δήλωση για όσα φρικτά συμβαίνουν, καμιά αποκάλυψη ουσιαστική για το σύστημα που υπηρέτησε κλπ), δεν του δίνουν κανένα δικαίωμα και δεν έχει θέση μια υποψηφιότητά του σε μια κίνηση, όπως αυτή για την οποία μιλάμε.
Αν υπήρχε επιμονή για την υποψηφιότητά του, ασφαλώς και η μόνη λύση για όσους ήθελαν να είναι συνεπείς με όσα αναφέρονται στην κοινή διακήρυξη, έπρεπε να είναι η άμεση αποχώρηση.
