ΓΡΑΦΕΙ Ο Χρήστος Τσιόπας, μηχανολόγος
Οι τελευταίες κυβερνήσεις οδήγησαν με βίαιο τρόπο τον λαό σε φτωχοποίηση. Προσπαθούν με όσα μέσα διαθέτουν όπως την ενεργοποίηση του κοινωνικού αυτοματισμού (ο ιδιωτικός υπάλληλος απέναντι στο δημόσιο υπάλληλο, ο άνεργος απέναντι στον εργαζόμενο, ο νέος απέναντι στο γέρο, ο ντόπιος απέναντι στον ξένο κ.λπ.)
και με χορηγό επικοινωνίας τα διαπλεκόμενα μέσα μαζικής ενημέρωσης, να διαρρήξουν την κοινωνική συνοχή, να διαιρέσουν την κοινωνία.
Δημιουργήθηκε έτσι ένας νέος τύπος συμπεριφοράς των πολιτών. Αυτός που είναι, απέναντι σε όλους τους άλλους. Ένας μοναχικός και φοβισμένος άνθρωπος. Και για να ενισχυθεί αυτή η συμπεριφορά προσπαθούν, να τον κάνουν, να νοιώθει συνένοχος και ανασφαλής. Και αν, το αίσθημα της συνενοχής μεταδίδεται σαν ιός, με τη ρήση του Πάγκαλου ‘’μαζί τα φάγαμε’’, η ανασφάλεια για να επιτείνεται, χρειάζεται συνεχή προσπάθεια. Προσπάθεια που περιλαμβάνει επιβολή φόρων και απολύσεων, μείωση αμοιβών, απειλές στην ιδιοκτησία, απαξίωση, ειρωνεία, και συκοφάντηση των πολιτών. Σκόπιμα στερούν βασικές ανάγκες, όπως διατροφή, στέγη, θέρμανση και σκόπιμα βάζουν φραγμούς στην πρόσβαση εκατομμυρίων πολιτών σε υγεία, παιδεία, πολιτισμό. Γνωρίζουν πως όποιος, πεινάει και κρυώνει δεν μπορεί να σκεφτεί, να σχεδιάσει και να δημιουργήσει. Δεν μας θέλουν απλά φτωχούς, δηλαδή με λιγότερα χρήματα, αλλά φτωχούς σε ενέργεια και δημιουργία, χωρίς διάθεση για ζωή, για διεκδίκηση, για αλλαγή. Θέλουν να μας κάνουν αρνητές κοινών αξιών, κοινών αντιλήψεων, κοινής πορείας.
Και ως ένα μεγάλο βαθμό έχουν καταφέρει να μετακυλύουν τις συνέπειες της κρίσης στους λαούς. Λες και οι πολίτες ευθύνονται για την κρίση και όχι το χρηματοπιστωτικό και γενικότερα το καπιταλιστικό σύστημα. Και το κάνουν με τρόπο ξεδιάντροπο και χυδαίο. Σαν να μην ήταν αυτοί που οδήγησαν τα πράγματα ως εδώ. Εκμεταλλεύονται την αγανάκτηση των πολιτών και τους στρέφουν ενάντια σε κάθε συλλογικότητα και κάθε θεσμό που θα μπορούσε να αποτελέσει ανάχωμα στην καταστροφική πορεία της χώρας μας.
Χτυπιέται η δημοκρατία, η ελεύθερη βούληση και δράση.
Για το λόγο αυτό, οι δημοτικές εκλογές που έρχονται, αποκτούν σημαντική αξία. Η τοπική αυτοδιοίκηση πρέπει να αλλάξει ρόλο. Να πάψει να είναι το μακρύ χέρι της κεντρικής διοίκησης που θα διεκπεραιώνει απλά τις πολιτικές της.
Η δημοτική αρχή δεν πρέπει να είναι μια παρέα φίλων.
Δημοτική αρχή να γίνουν οι μεγάλες πλειοψηφίες πολιτών που μέσα από συλλογικές διαδικασίες θα διαμορφώνουν το παρόν και το μέλλον του τόπου.
Πέρα από τα όσα προβλέπονται για τη σωστή λειτουργία των θεσμών να διευρυνθεί η συμμετοχή των πολιτών σε διαδικασίες λήψης αποφάσεων αλλά και σε δράσεις που θα φέρουν ανάπτυξη και ευημερία στο τόπο.
Η δημοκρατία δεν χαρίζεται ούτε και επιβάλλεται. Η δημοκρατία καταχτιέται στη πράξη και πρέπει να βιώνεται στη καθημερινότητα των πολιτών.
Δημοκρατία δεν είναι απλά να λέμε τη γνώμη μας στη παρέα μας, αλλά να δημιουργούμε τις ευκαιρίες μας. Να έχουμε τη πρόσβαση σε όσα τώρα τελευταία μας στερούν, όπως εργασία, δημιουργία, παραγωγή. Η δημοκρατία είναι προϋπόθεση ανάπτυξης της κοινωνίας.
Και φυσικά όλα αυτά, να γίνονται υπό το πρίσμα του συλλογικού και όχι του ατομικού συμφέροντος. Ο απόλυτος ευτελισμός του Δημάρχου να θεωρείται πως υπάρχει για να εξυπηρετεί τα μικροσυμφέροντα των δημοτών του, έρχεται σαν αποτέλεσμα συμπεριφορών πολλών από αυτούς, τα προηγούμενα χρόνια.
Πρέπει οι λογικές να αλλάξουν αλλά και οι συμπεριφορές να αντιμετωπισθούν. Και αυτό θα γίνει με την ανάπτυξη νέων και πολλών δομών κοινωνικής αλληλεγγύης. Ο πολίτης να μην αρκείται σε φιλανθρωπία και απλά να λυπάται με τις δυσκολίες του άλλου, αλλά να σκέφτεται και να πράττει έτσι, που να αντιμετωπίζονται οι συνέπειες της κρίσης για όλους. Η αλληλεγγύη είναι και θα είναι το πιο σημαντικό στήριγμα στην δημοκρατική ανάπτυξη του τόπου, γιατί προωθεί την αλλαγή αντιλήψεων και αξιών ενώ παράλληλα καθιστά ενεργό και συμμέτοχο τον πολίτη στο κοινωνικό γίγνεσθαι. Έτσι απλά, ‘’παίρνουμε τη ζωή στα χέρια μας’’.
