Χθες το απόγευμα στην έκθεση βιβλίου στη Θεσσαλονίκη, έγινε ένα από εκείνα τα σκηνικά που δεν τα πιστεύεις με την πρώτη φορά. Αστυνομικοί έκαναν εξακρίβωση στοιχείων σε επισκέπτη της έκθεσης, ο οποίος κρατούσε στα χέρια του μια αφίσα με σκίτσο από το «γιαννιώτικο» βιβλίο «Άκου», το οποίο έχει στίχους και σκίτσα του Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι.
Δεν σας λέω ποιος είναι ο δημιουργός του, πρώτον για να προσθέσω ίντριγκα (ένα απλό «γκουγκλάρισμα» θα δώσει πάρα πολλές απαντήσεις) και δεύτερον, γιατί δεν θέλω να κατηγορηθώ για «προσωπική προβολή υποψηφίου», γιατί αναμειγνύεται με τα αυτοδιοικητικά της πόλης. Τίποτα όμως δεν είναι κρυφό υπό το ίντερνετ, το facebook κ.λπ., κ.λπ. Δεν είναι όμως αυτό το θέμα μας εδώ.
Η αστυνομία λοιπόν σταμάτησε έναν επισκέπτη που είχε αγοράσει την αφίσα με το σκίτσο, το οποίο συνοδεύει τον τελευταίο στίχο του Μαγιακόφσκι στο βιβλίο. Πρόκειται για μια σφαίρα, ας πούμε σε περιδίνηση. Προφανώς, η σφαίρα κινητοποίησε τον αστυνομικό να θεωρήσει… κάτι. Ότι αυτός που την είχε ήθελε να κάνει… κάτι. Ή να πει κάτι. Ή πιθανώς ότι σκέφτηκε κάτι. Κανείς δεν ξέρει ακριβώς τι σκέφτηκε.
Το κακό είναι ότι ένα τέτοιο γεγονός, όσο γκροτέσκο και να είναι (σοβαρά μιλάμε τώρα; Εξακρίβωση στοιχείων για μια αφίσα, σε έκθεση βιβλίου;), δεν φαντάζει πλέον παράξενο μέσα σε όλα τα υπόλοιπα που συμβαίνουν. Είναι όμως και μια καλή άσκηση για σκέψη. Πόση ασφάλεια μας χρειάζεται, τέλος πάντων; Μήπως τροφοδοτώντας αυτή τη μόνιμη συζήτηση, το μοναδικό που κερδίζουμε είναι λίγα μέτρα παραπάνω στην καχυποψία και στην οριακά παρανοϊκή εξασφάλιση της απόλυτης πρόληψης για όλα;
Δεν είναι απλά η απόσταση του γεγονότος και των στοιχείων που το συνθέτουν από τη λογική, ούτε ο κακός, κάκιστος συμβολισμός (ακόμα ένας) για τον τρόπο που λειτουργεί πολύ συχνά η ΕΛΑΣ. Είναι ότι αυτή η ασφυκτική κατάσταση δεν έχει να κάνει καν με το αν θα προληφθεί κάποια πράξη στο μέλλον. Έχει να κάνει με τον τρόπο με τον οποίο σχεδόν συνηθίζουμε πλέον να ζούμε. Μόνο που αν φοβάσαι να κρατήσεις μια αφίσα με αναφορά στον Μαγιακόφσκι σε μια έκθεση βιβλίου γιατί μπορεί να σου χαλάσει τη μέρα μια εξακρίβωση στοιχείων, τότε πόσα ενοχικά σύνδρομα ακόμα μπορείς να τροφοδοτείς κάθε μέρα, ανακυκλώνοντας σκέψεις για το πόσο «παράνομο» ή επιλήψιμο μπορεί να είναι το παραμικρό;
Έχουμε πρόβλημα. Και το πρόβλημα δεν λύνεται με νέα προβλήματα. Δεν μπορεί να είναι όλοι ύποπτοι για «κάτι», ούτε να συνδέονται τα πάντα με όλα, μια σφαίρα σε αφίσα με πιθανή ροπή προς την τρομοκρατία ή δεν ξέρω και εγώ τι άλλο. Η κοινωνία με «δικαστές Ντρεντ» που συλλαμβάνουν, δικάζουν και καταδικάζουν επί τόπου, δεν χωράει ούτε τους «νόμιμους», πρέπει να το γνωρίζουμε αυτό καλά. Και μια κοινωνία που βλέπει διαρκώς να στηρίζονται οι μηχανισμοί ελέγχου της πρώτα και όχι η ίδια, γίνεται όλο και λιγότερο ανεκτική σε οτιδήποτε.
Όσο για το συμβολισμό της «σύλληψης» του Βολόντια Μαγιακόφσκι, μακάρι να ήξερε το συγκεκριμένο όργανο της τάξης τι συμβόλιζε η αφίσα. Στις 14 Απριλίου 1940, ο Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι έβαλε τέλος στη ζωή του, ζητώντας από φίλους και συγγενείς να μην κατηγορήσουνε κανένα για το θάνατό του και να μην κουτσομπολέψουν. Ζητούσε συγχώρεση από τους δικούς του και τους «διέταζε» να είναι ευτυχισμένοι. Έλεγε τέλος, στο σημείωμα που άφησε, ότι «το επεισόδιο θεωρείται λήξαν». Ή μήπως όχι;
koutipandoras.gr
