Μεγάλη άνοδο παρουσιάζουν την τελευταία πενταετία, εκτός από τα βινύλια, και οι πωλήσεις των πικάπ και των σχετικών συστημάτων ήχου.
«Καλά, ρε θείε, γιατί ακούς ακόμα μουσική από βινύλιο σε αυτό τον αιώνα; Τα CD και τα mp3 δεν τα ανακάλυψες ακόμα;», ρώτησα πριν από μερικά χρόνια με αληθινή περιέργεια τον θείο μου που έβλεπα να τακτοποιεί με ευλάβεια τους δίσκους του στα ράφια. «Δεν είναι το ίδιο…», απάντησε απλά εκείνος και έβαλε το «Morrison Hotel» των Doors στο πικάπ καλώντας με να ακούσω μαζί του.
Το βινύλιο δεν είναι απλά άλλος ένας τρόπος αναπαραγωγής ήχου. Πρόκειται για μια τελείως ξεχωριστή εμπειρία, ένα άλλο επίπεδο της απόλαυσης που έτσι κι αλλιώς μας προσφέρει η μουσική, και στην πραγματικότητα κανένα πιο σύγχρονο μέσο δεν μπορεί να πετύχει. Οπως τα περισσότερα ωραία πράγματα βέβαια έχει κι αυτό τις ιδιοτροπίες του. Χρειάζεται μια (μικρή έστω) διαδικασία για να γυρίσει ο δίσκος στο πλατό.
Τα βινύλια θέλουν καλή συντήρηση και βέβαια κοστίζουν στην αγορά τους. Το πιο βασικό, είναι τα κατάλληλα μηχανήματα (πικάπ, ενισχυτές, ηχεία κ.λπ.) προκειμένου να υπάρχει καλό αποτέλεσμα. Αντίθετα, μερικά κλικ του ποντικιού σήμερα αρκούν σε κάποιον ώστε να έχει διαθέσιμες στον σκληρό δίσκο του υπολογιστή του ολόκληρες δισκογραφίες, τέλεια ταξινομημένες και με πολύ μικρότερο κόστος (αν υποθέσουμε ότι θα πληρώσει, αφού οι περισσότεροι επιλέγουν τον δωρεάν-πειρατικό δρόμο).
Τα τελευταία 5-6 χρόνια παρουσιάζεται παγκοσμίως -αλλά και στην Ελλάδα της κρίσης- μεγάλη αύξηση στις πωλήσεις βινυλίων. Αντιστρόφως ανάλογη είναι η πορεία των CD, τα οποία γνώρισαν τη μεγάλη τους δόξα από την αρχή της δεκαετίας του ’90 και για 15 τουλάχιστον χρόνια, όμως πλέον βρίσκονται σε απόλυτη παρακμή. Γιατί όμως συμβαίνει αυτό;
«Ο κόσμος που εκτιμά πραγματικά τη μουσική έχει κουραστεί από όλη αυτή την απροσωπία του mp3 και του επιλεκτικού “κατεβάσματος” κομματιών. Το βινύλιο εκτός των άλλων είναι και συλλεκτικό αντικείμενο, οπότε έχει παραπάνω αξία», μας είπε ιδιοκτήτης παλαιού δισκοπωλείου των Εξαρχείων, δίνοντας μια επιπλέον διάσταση. Από την άλλη ο Σταύρος, από άλλο κατάστημα, θεωρεί πως η μόδα παίζει κι αυτή τον ρόλο της. Ποιοι αγοράζουν όμως τα βινύλια; «Υπάρχουν βέβαια οι παλιοί πελάτες, συλλέκτες με πλούσιες δισκοθήκες δεκαετιών, έχουμε όμως και πάρα πολλούς νέους που ενδιαφέρονται και όταν τους αρέσει κάτι που θα ακούσουν, στο Ιντερνετ για παράδειγμα, θα έρθουν να το ζητήσουν σε βινύλιο γιατί καταλαβαίνουν πως αξίζει τον κόπο».
Οσο παράδοξο κι αν φαίνεται λοιπόν, είναι γεγονός σε παγκόσμια κλίμακα μια αρκετά σημαντική επιστροφή του κοινού στις 33 και τις 45 στροφές. Και βέβαια οι δισκογραφικές εταιρείες που δέχτηκαν τεράστιο πλήγμα με την κυριαρχία του Διαδικτύου έσπευσαν να ακολουθήσουν το ρεύμα. Οι περισσότερες νέες κυκλοφορίες διατίθενται πλέον και σε βινύλιο καλής ποιότητας 180 γραμμαρίων με προσεγμένα εξώφυλλα, συνοδευτικά κ.λπ.
Κάποιοι ωστόσο δεν δείχνουν να μαθαίνουν από τα λάθη του παρελθόντος. Ηδη εδώ και κάποιο διάστημα υπάρχει μεγάλη αύξηση των τιμών, ειδικά από τα πιο μεγάλες εταιρείες. «Τα 25 και τα 30 ευρώ που μπορεί να φτάσει η τιμή ενός καινούργιου δίσκου είναι απαράδεκτα, από τη στιγμή μάλιστα που η παραγωγή του δεν κοστίζει πάνω από 5 ευρώ», μας επισήμανε με ειλικρίνεια ο Σταύρος και προφανώς έχει δίκιο. Με την ελπίδα η λογική να υπερισχύσει τελικά της απληστίας, χαμηλώνουμε τη βελόνα και χαμογελάμε…
ΑΙΜΙΛΙΟΣ ΧΑΡΜΠΗΣ
kathimerini.gr
