ΓΡΑΦΕΙ Ο Τάσος Τσιαπλές, μέλος της Σ.Ε του ΠΑΜΕ και Πρόεδρος του ΕΚΝΛ
Το ΠΑΜΕ εδώ και 15 χρόνια έθεσε με οξύτητα το βασικό πρόβλημα του συνδικαλιστικού κινήματος. Την απαλλαγή του από την επιρροή της εργοδοσίας, των κυβερνήσεων και των μηχανισμών της Ε.Ε. Αυτές είναι οι βασικές προϋποθέσεις για την αποκατάσταση του ταξικού προσανατολισμού και της αναγέννησής του.
Ανέδειξε με σαφή τρόπο την ανάγκη της ανασύνταξης που έχει ως κύριο περιεχόμενο: την οργάνωση και την ενότητα της εργατικής τάξης σε μαζικά Συνδικάτα, κλαδικά κι επιχειρησιακά, με βάση τα ταξικά της συμφέροντα και τις σύγχρονες ανάγκες της, κόντρα στο συντεχνιασμό και τον κατακερματισμό. Ανάγκες που απορρέουν από τη θέση της στην παραγωγή, ότι δηλαδή είναι ο παραγωγός όλου του πλούτου, από το επίπεδο της ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων που μπορούν σήμερα να εξασφαλίσουν ένα ανώτερο επίπεδο ευημερίας, σε αντίθεση με αυτό που ζούμε σήμερα.
Η αντίφαση αυτή δεν είναι κάποια παρέκκλιση. Η τάση προς την εξαθλίωση και τη μαζική ανεργία είναι διαρκής και σε συνθήκες ανάπτυξης και κρίσης του καπιταλισμού. Η αντίφαση αυτή έχει να κάνει με τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης. Αυτή η ανάπτυξη έχει φτάσει στο τελευταίο στάδιό της. Δεν έχει να δώσει τίποτα άλλο. Προϋπόθεση για την κερδοφορία του κεφαλαίου είναι η ένταση της εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης.
Το ΠΑΜΕ, εκτιμώντας τις σύγχρονες αυτές εξελίξεις, έθεσε ως κεντρικό πρόβλημα την ανάγκη της ανασύνταξης του συνδικαλιστικού κινήματος. Ένα κίνημα ικανό να απαντήσει στην ολομέτωπη επίθεση. Αλλά και κίνημα ικανό να παλεύει με γραμμή πάλης και συμμαχιών που δε θα περιορίζεται στην αντιμετώπιση των συνεπειών, αλλά θα ανοίγει την προοπτική για την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών της εργατικής τάξης, πράγμα που προϋποθέτει γραμμή ρήξης και ανατροπής με τα μονοπώλια, τα κόμματα και τους μηχανισμούς που τα υπηρετούν, πάλη που θα οδηγεί στην κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.
Από τη σκοπιά αυτή το ΠΑΜΕ θέτει εδώ και 15 χρόνια, το κεντρικό πρόβλημα του συνδικαλιστικού κινήματος. Την απαλλαγή του από τον εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό. Ενός μηχανισμού πολύ ισχυρού που εγκλωβίζει το συνδικαλιστικό κίνημα στην ταξική συνεργασία, στους σχεδιασμούς της Ε.Ε και των κυβερνήσεων. Που μετατρέπει τα συνδικάτα σε μηχανισμό συναλλαγής με την εργοδοσία και τον κρατικό μηχανισμό και τα εμπλέκει στην εναλλαγή των αστικών κυβερνήσεων. Σε ένα μηχανισμό φθοράς συνειδήσεων, συντεχνιασμού και εκφυλισμού, που στηρίχθηκε απ’ όλες οι παρατάξεις που συγκροτούν την πλειοψηφία των ηγεσιών ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ, στα περισσότερα Ε.Κ, Ομοσπονδίες και Σωματεία (ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ).
Το κοινό τους γνώρισμα ήταν η αποδοχή της κυρίαρχης πολιτικής και φυσικά με το αζημίωτο σε παραταξιακό ή προσωπικό επίπεδο. Επίσης, κοινό τους γνώρισμα ο πόλεμος απέναντι στο ΠΑΜΕ που αντιπαλεύει αυτή την άθλια κατάσταση. Πρόκειται για κατάσταση που οδήγησε το συνδικαλιστικό κίνημα σε μεγάλο βαθμό στον εκφυλισμό, στη φθορά και διάβρωση συνειδήσεων και την απαξίωση.
Εδώ βρίσκεται και η βασική αιτία που το συνδικαλιστικό κίνημα βρέθηκε αφοπλισμένο στην επίθεση του κεφαλαίου και ειδικά μπροστά στην καπιταλιστική κρίση, την οποία βάφτισαν όλοι μαζί κρίση χρέους, κακής διαχείρισης, μπερδεύοντας τους εργαζόμενους.
Απ’ αυτό το μηχανισμό παγίδευσης, χειραγώγησης και υποταγής του συνδικαλιστικού κινήματος, οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ διαχώρισαν τη θέση τους. Αποχώρησαν από τα προεδρεία της ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, από το ΙΝΕ/ΓΣΕΕ. Το ΠΑΜΕ συγκροτήθηκε ως ταξικός πόλος με τη συμμετοχή Ομοσπονδιών, Εργατικών Κέντρων, Σωματείων και συνδικαλιστών, που δεν συμβιβάζονται με αυτή την κατάσταση.
Η συγκρότηση του ΠΑΜΕ άνοιξε μια νέα προοπτική για την ανασύνταξη του συνδικαλιστικού κινήματος. Χάρη στο ΠΑΜΕ, το συνδικαλιστικό κίνημα απέκτησε ένα γερό στήριγμα για την αποκατάσταση του χαρακτήρα του ως κίνημα ταξικό. Με την πρωτοπόρα δουλειά του ΠΑΜΕ έγιναν θετικά βήματα στην ανασύνταξη. Αναπτύχθηκαν αγώνες κι αντιστάσεις σε εργοστάσια, σε κλάδους, γενικοί και τοπικοί με αποτελέσματα. Δημιούργησαν κυρίως καλύτερες προϋποθέσεις για να αποκτήσει το συνδικαλιστικό κίνημα μια αυτοτελή και ανεξάρτητη πολιτική απέναντι στην εργοδοσία και το κράτος.
Η εμφάνιση και παρέμβαση του ΠΑΜΕ, ξεσήκωσε ένα βρώμικο πόλεμο, όχι μόνο από την μεγαλοεργοδοσία και τις κυβερνήσεις της, αλλά και από όλο αυτό το μηχανισμό φθοράς και διαφθοράς συνειδήσεων, από τους συνδικαλιστικούς γραφειοκράτες.
Ποιος πρωτοστάτησε σε αυτό τον πόλεμο με την ψευδή κατηγορία της διάσπασης; Πρώτοι και καλύτεροι οι του ΣΥΡΙΖΑ. Πρωτοστάτησαν στον πόλεμο, γιατί αποκαλύπτονται ο ρόλος τους και οι ευθύνες τους για τη γιγάντωση του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού. Ποιοι οδήγησαν στην απομαζικοποίηση, στον εκφυλισμό της συνδικαλιστικής ιδιότητας; Πίσω από τα συνθήματα περί ενότητας και όλοι μαζί, προσπαθούσαν να κρύψουν τα αίσχη τους και να εξασφαλίσουν άλλοθι για να συνεχίζουν τις συναλλαγές τους με την ΠΑΣΚΕ, τη ΔΑΚΕ και την εργοδοσία. Πριν την κρίση όλες αυτές οι δυνάμεις ψήφισαν τις ελαστικές σχέσεις εργασίας, τις ιδιωτικοποιήσεις, κατηγορούσαν το ΠΑΜΕ για επαναστατική γυμναστική και τώρα βγαίνουν στα κάγκελα.
Η πείρα δείχνει ότι ο εργοδοτικός και κυβερνητικός συνδικαλισμός αναπαράγεται και μεταμορφώνεται διαρκώς. Και αυτό γιατί είναι ο κύριος βραχίονας της εργοδοσίας για να κρατιέται η εργατική τάξη καθηλωμένη στην υποταγή και τη μοιρολατρία ή ως συνέταιρος της αστικής τάξης για τη διατήρηση των προνομίων και της κυριαρχίας της.
Ο πόλεμος με αυτό το μηχανισμό για την απομόνωσή του είναι σκληρός, αλλά υποχρεωτικός για να ανασάνει η εργατική τάξη και το κίνημά της και να προχωρήσει η ανασύνταξή του. Σήμερα αυτός ο πόλεμος μπαίνει σε νέα φάση. Μπροστά στην απαξίωση, την αποκάλυψη της σήψης και της διαφθοράς που αναδύει αυτό το πλέγμα, επιχειρείται η μεταμόρφωσή του σε ένα νέο εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό.
Αντιγράφοντας το σύνθημα και όχι το στόχο του ΠΑΜΕ για ανασύνταξη του συνδικαλιστικού κινήματος, οι πρωταγωνιστές του πολέμου ενάντια στο ΠΑΜΕ, όπως οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ, «ανακάλυψαν» τη χρεοκοπία των εργατοπατέρων και επιχειρούν να πρωταγωνιστήσουν στην δήθεν ανασύνταξη του συνδικαλιστικού κινήματος.
Οι ομοτράπεζοι της ΠΑΣΚΕ και της ΔΑΚΕ, μπροστά στη χρεοκοπία αυτών των δυνάμεων, νόμισαν ότι βρήκαν την ευκαιρία να ηγηθούν του συνδικαλιστικού κινήματος ως εξυγιαντές για να ξεπλύνουν τις αμαρτίες τους. Σκοπός τους δεν είναι η ανασύνταξη του συνδικαλιστικού κινήματος. Δεν έχουν τέτοια γραμμή. Δε θέλουν να απελευθερώσουν το συνδικαλιστικό κίνημα από την ταφόπλακα του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού. Ο εχθρός τους είναι το ΠΑΜΕ.
Εκείνο που τους οδηγεί να μιλάνε για «ανασύνταξη» του κινήματος, είναι το ενδεχόμενο ανάδειξης κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ. Θέλουν το συνδικαλιστικό κίνημα χειροκροτητή της πολιτικής τους. Μπροστά στο ενδεχόμενο της κυβερνητικής καρέκλας αλλά και της κατάρρευσης του ΠΑΣΟΚ σε αρκετούς χώρους, θέλουν να υποτάξουν το συνδικαλιστικό κίνημα και τους αγώνες του σε αυτό το σκοπό. Σε αυτή την κατεύθυνση συσπειρώνεται ό,τι πιο ετερόκλητο, τυχοδιωκτικό και διεφθαρμένο στοιχείο από τον παλιό μηχανισμό. Στο δρόμο αυτό σέρνουν και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Δεν θέλουν αλλαγή πολιτικής και κατεύθυνσης της πάλης. Δε θέλουν συγκρούσεις με τους καπιταλιστές και την Ε.Ε. Δε θέλουν συνδικαλιστικό κίνημα μαζικό, οργανωμένο απέναντι στην εργοδοσία και το κράτος. Θέλουν συνδικαλιστικό κίνημα «πλατείας», υποταγμένο στα σχέδια τους για εναλλαγή κυβέρνησης και αύριο στήριγμα της ίδια αντεργατικής πολιτικής. Είναι οι πρωταγωνιστές στην απεργοσπασία και στις απεργίες χωρίς απεργούς.
Η μεγαλοεργοδοσία δεν ανησυχεί. Τους χρησιμοποιεί και παρεμβαίνει διαρκώς στην προετοιμασία τους ως εναλλακτική λύση. Υπολογίζει ότι με ένα νέο προσωπείο ο εργοδοτικός και κυβερνητικός συνδικαλισμός μπορεί να φανεί πιο αποτελεσματικός στην παρεμπόδιση της ανάπτυξης της ταξικής πάλης με πρωταγωνιστή το ΠΑΜΕ.
Ο αγώνας για την ανασύνταξη του συνδικαλιστικού κινήματος αποκτά σήμερα μεγάλη σημασία και πρέπει να αφυπνίσει κάθε τίμιο εργάτη και συνδικαλιστή και ειδικά μπροστά στα νέα εμπόδια που επιχειρεί να ορθώσει η εργοδοσία και η σύγχρονη σοσιαλδημοκρατία. Κάθε συνδικαλιστής, κάθε εργαζόμενος να σκεφθεί.
Μπορεί το συνδικαλιστικό κίνημα να έχει τους ίδιους στόχους με την εργοδοσία και τις κυβερνήσεις της; Σήμερα για παράδειγμα κατά του μνημονίου εμφανίζεται ένα ευρύ φάσμα (ΣΥΡΙΖΑ, αστικά κόμματα, μερίδες καπιταλιστών, μέχρι τους φασίστες). Οι στόχοι μας δε μπορεί να είναι ίδιοι και για εμάς καθορίζονται αποκλειστικά από τις ανάγκες της εργατικής οικογένειας. Αυτό σημαίνει σταθερή και μόνιμη δουλειά για όλους, αξιοπρεπείς μισθούς και συντάξεις, δωρεάν παροχές υγείας-πρόνοιας και παιδείας.
Κύριο και βασικό περιεχόμενο της ανασύνταξης είναι η αλλαγή συσχετισμού δύναμης ανάμεσα στις δυνάμεις που παλεύουν για έξοδο από την κρίση προς όφελος των εργαζομένων από αυτές που δρουν υπέρ του κεφαλαίου. Και με τους δύο δε γίνεται.
Το πραγματικό δίλημμα είναι: Κίνημα οργανωμένο, ταξικά προσανατολισμένο ή για ένα «κίνημα» της βόλτας στην πλατεία; Κίνημα έξω από τα συνδικάτα με τους εργαζόμενους ανοργάνωτους στους τόπους δουλειάς ή κίνημα με τον εργάτη οργανωμένο στο Συνδικάτο του, στον τόπο δουλειάς του και με το Συνδικάτο του στους δρόμους και στις πλατείες;
Κίνημα πολιτικοποιημένο με στόχο να αλλάξει μια δεξιά κυβέρνηση και να έρθει μια άλλη δήθεν αριστερή, για αλλαγές στον τρόπο διαχείρισης πάντα με στόχο την ανταγωνιστικότητα και την κερδοφορία των επιχειρήσεων ή κίνημα ενάντια στο σχεδιασμό της οικονομίας από τους καπιταλιστές και το κράτος τους, τοποθετημένο συνολικά ενάντια στα αστικά κόμματα, τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις στο σύνολό τους;
Σε τελευταία ανάλυση, μαζικότητα, οξυμένες μορφές πάλης, ενότητα δράσης, με τι αιτήματα, για ποια προοπτική; Για την αλλαγή του κυβερνητικού διαχειριστή με άθικτη την καπιταλιστική ιδιοκτησία και τα προνόμιά της ή πάλη για έναν άλλο δρόμο ανάπτυξης με το λαό αφέντη του πλούτου που παράγει;
Οι εργαζόμενοι έχουν ένα δρόμο να ακολουθήσουν, αυτόν που χαράζει το ΠΑΜΕ. Να προχωρήσουν με τόλμη σε συστηματική οργάνωση και απειθαρχία που θα αμφισβητεί όχι μόνο την κυβέρνηση, αλλά τη μήτρα που δημιουργεί τα μνημόνια και κάνει κόλαση τη ζωή του λαού. Την εξουσία των μονοπωλίων. Αυτή είναι η μόνη ελπιδοφόρα προοπτική και απαιτεί το λαό πρωταγωνιστή στο επίπεδο της οικονομίας και της πολιτικής για να γίνει κυρίαρχος του πλούτου που παράγει και της ζωής του.
