Οσα συμβαίνουν στην Ουκρανία επηρεάζουν πολύ και τις εν Ελλάδι κοινότητες Ουκρανών. Ενδεικτική του κλίματος είναι η μεγάλη προσέλευση υπηκόων της σπαρασσόμενης χώρας στην πρεσβεία τους στην Αθήνα, την ημέρα διεξαγωγής των προεδρικών εκλογών, στις 25 του περασμένου Μαΐου.
«Εκείνο το βράδυ μαζευτήκαμε γύρω από το τραπέζι. Ο άντρας μου, ο αδελφός μου, η μάνα μου. Το παιδί, ο γιος μου, δώδεκα χρόνων, κοιμόταν. Στην αρχή δεν μιλούσε κανένας. Με κοίταξαν και μου είπαν: Δεν έχουμε πια να φάμε, δεν υπάρχει άλλη λύση, πρέπει να πας στην Ελλάδα. Ξάπλωσα να κοιμηθώ και σκεφτόμουν, “γιατί εγώ;”. Ηξερα όμως ότι δεν υπήρχε άλλη λύση. Τότε νόμιζα ότι ζούσα την πιο δύσκολη στιγμή της ζωής μου, ότι θα σκάσω. Δεν μου περνούσε από το μυαλό ότι θα φτάσει η μέρα που θα γυρίσω στην Ουκρανία και θα φοβάμαι να μιλήσω ρωσικά. Ούτε βέβαια ότι ο γιος μου, ο λόγος για τον οποίο ξενιτεύτηκα, θα πήγαινε στον πόλεμο».
Η Αννα από τη Μαριούπολη διηγείται πώς έφυγε πριν από δέκα χρόνια από την Ουκρανία, τη χώρα που τώρα καλεί τον 22χρονο γιο της να πολεμήσει. Και μετανιώνει που δεν τον πήρε μαζί της τότε. «Συγγνώμη αν δεν μιλάω σωστά ελληνικά», επαναλαμβάνει μέσα στην ταραχή της ξανά και ξανά.
Η είδηση ότι η κυβέρνηση του Κιέβου καλεί σε επιστράτευση τους άντρες από 20-50 ετών, σε απάντηση της συγκέντρωσης ρωσικών στρατευμάτων στα ανατολικά σύνορα της χώρας, ταξίδεψε γρήγορα από κινητό σε κινητό στην κοινότητα των Ουκρανών που βρίσκονται στη χώρα μας.
Συνολικά 20.718 Ουκρανοί πολίτες, σύμφωνα με τα στοιχεία του υπουργείου Εσωτερικών, ζουν στην Ελλάδα (πρόκειται βέβαια για όσους διαθέτουν νόμιμη άδεια παραμονής), εκ των οποίων το 80%, 17.000 γυναίκες και 1.250 ανήλικα παιδιά.
Οι περισσότερες εργάζονται σε σπίτια ως οικιακές βοηθοί, συχνά εσωτερικές, με αποδοχές που έχουν μειωθεί αισθητά τα τελευταία χρόνια, αλλά σε κάθε περίπτωση βοηθούν την οικογένεια που έχει παραμείνει πίσω στην πατρίδα να τα βγάλει πέρα.
Τα γεγονότα από την Ουκρανία «φτάνουν» στην Ελλάδα μέσω Ιντερνετ και νυχτερινών συζητήσεων στο Skype, με αποτέλεσμα συχνά οι φήμες να παίρνουν διαστάσεις χιονοστιβάδας. Η επιστράτευση αφορά, καθώς φαίνεται, όσους έχουν ήδη υπηρετήσει στον στρατό, έτσι όσοι νέοι σπουδάζουν σε πανεπιστήμια του εξωτερικού και έχουν πάρει αναβολή στράτευσης, προς το παρόν, δεν θα κληθούν να υπηρετήσουν. Ομως σε μια τόσο περίπλοκη κατάσταση, το σωστό και το λάθος μπερδεύονται.
Η Αλεξάνδρα, από πατέρα Ελληνα και μητέρα Ρωσίδα, ζει και εργάζεται 12 χρόνια στην Ελλάδα. Εχει δύο γιους. Ο μεγαλύτερος, 33 χρόνων, επίσης δουλεύει στη χώρα μας. Ο δεύτερος όμως, στα 28, επέμενε να παραμείνει στην Ουκρανία. «Ζει με μια κοπέλα στο Ντονέτσκ. Στην Ουκρανία είναι η ζωή του», εξηγεί η μητέρα του. Ομως η πιθανότητα να πάει στον πόλεμο…
Ο 30χρονος Σάσα επικοινωνεί μόνο στα ρωσικά με την Ουκρανή μητέρα του που εργάζεται στην Αθήνα. Από πατέρα Ρώσο, ζει και εργάζεται στη Μόσχα και δεν θέλει να δίνει αφορμές σε τέτοιες συνθήκες. Αν τον καλέσουν, θα κληθεί να διαλέξει υπηκοότητα, να αποφασίσει «Ρώσος» ή «Ουκρανός» με ό,τι αυτό σημαίνει.
«Για να σηκώσεις το όπλο, πρέπει να πιστεύεις σε κάτι. Εμείς τι να πιστέψουμε, όλους αυτούς που τόσο καιρό μάς κοροϊδεύουν; Που αφήσαμε τα παιδιά μας, που ξενιτευτήκαμε για να τα μεγαλώσουμε και τώρα θέλουν να τα στείλουν να πολεμήσουν;», λέει η Λιούντα.
Ο 27χρονος γιος τής Αλίνα δεν πρόλαβε να έχει άποψη. Είχε υπηρετήσει ένα χρόνο, τον κάλεσαν στις 13 Μαΐου στον στρατό. Από τότε η μητέρα του, που εργάζεται στην Ελλάδα 14 χρόνια, δεν μπορεί να επικοινωνήσει μαζί του γιατί του απαγορεύουν να πει πού βρίσκεται. Παίρνει μόνο την αδελφή του -στην Ουκρανία- και ενημερώνει ότι είναι ζωντανός. «Δεν βλέπω καμία λύση, προτιμώ να μη μιλάω με τις φίλες μου γιατί διαφωνούμε στο ποιος φταίει. Το μόνο που θέλω, να είναι καλά τα παιδιά μας», λέει η Αλίνα.
kathimerini.gr
