Μια εμβληματική μορφή του τζούντο, ο δάσκαλος Χρήστος Παπαηλιόπουλος, ο άνθρωπος που λειτούργησε το πρώτο οργανωμένο τμήμα τζούντο στη χώρα μας, έφυγε από τη ζωή χθες το βράδυ. Ήταν 86 ετών και έδωσε σύντομη μάχη με τον καρκίνο.
Δεν ήταν αυτός που έφερε το τζούντο στην Ελλάδα (όπως κάποιοι ισχυρίζονται), ήταν όμως ο πρώτος υπό τον οποίο λειτούργησε οργανωμένο τμήμα, αυτό του Πανελληνίου Γ. Σ. (την δεκαετία του ’50), σε σκληρές συνθήκες για το άθλημα, αδιανόητες για την σημερινή εποχή!
Έχοντας μάθει τζούντο στην Γερμανία, στην οποία παρέμεινε πολλά από τα νεανικά του χρόνια, άρχισε να διδάσκει το άθλημα στο καναβάτσο της πάλης του ΠΓΣ, μέχρι τις αρχές του ’80, οπότε και αναχώρησε για την γενέτειρά του, τη Θεσσαλονίκη, όπου και παρέμεινε μέχρι το τέλος της ζωής του.
Η διδασκαλία του διακρινόταν από αυστηρή τήρηση των τύπων, πράγμα χαρακτηριστικό για κάθε άθλημα ιαπωνικής προέλευσης. Χρυσή υπήρξε η εποχή που με δικές του ενέργειες ήρθε στην Αθήνα ο Ιάπωνας δάσκαλος Masao Iijima, την παραμονή του οποίου εξασφάλισε με δικά του έξοδα.
Μαθητές του εκείνης της εποχής (Μαρτάκης, Καπαρός, Ρήγος, κλπ), βρίσκονται σήμερα στην κορυφή της ιεραρχίας του αθλήματος. Ήταν ο δάσκαλος των δασκάλων!
Ο Τρύφων Πέππας, τζουντόκα εκείνης της εποχής, παράγων του σπορ σήμερα, ο οποίος διατήρησε τηλεφωνική επικοινωνία μαζί του μέχρι το τελευταίο διάστημα, σχολίασε για τον σενσέι: «Αποφασιστικής σημασίας ήταν η συμβολή του στην ένταξη του τζούντο στην δύναμη των αθλημάτων του ΣΕΓΑΣ (1976), πράγμα που έδωσε μεγάλη ώθηση στο άθλημα, τοποθετώντας το στη σφαίρα των επισήμως αναγνωρισμένων Ολυμπιακών Αθλημάτων». Και πρόσθεσε: «Η Ε.Ο. Τζούντο ευτυχώς πρόλαβε και τίμησε τον μεταστάντα -πριν λίγα χρόνια- για την προσφορά του. Το ίδιο κάναμε κι εμείς, οι παλαιοί μαθητές του στον Πανελλήνιο. Μέχρι την τελευταία στην κυριολεξία στιγμή πάνω στο tatami, διήρχετο τους τόπους προπόνησης διαφόρων εστιών της Θεσσαλονίκης και, εκτός από την διδασκαλία του, αποτελούσε ένα μεγάλο παιδαγωγικό παράδειγμα για όλους τους αθλητές, ιδίως δε των παιδιών.
Τελευταίος του “σταθμός” υπήρξε το ντότζο της ΧΑΝΘ. Μάλιστα, ο διευθύνων το ντότζο,Λεωνίδας Μαράτος, ήταν αυτός που βοήθησε μέχρι την υστάτη ώρα τον δάσκαλο που έφυγε και στάθηκε δίπλα του, προς τιμήν του, σαν ένα άλλο του παιδί”.
Και ο κ. Πέππας κατέληξε: «Ας μου επιτραπεί και ένα προσωπικό ευχαριστώ, τόσο για την συμβολή του σε μία ψυχολογική επάνοδο στα παλιά “ρομαντικά” χρόνια του τζούντο, μέσα από τις καθημερινές βραδινές επικοινωνίες που είχαμε τα τελευταία χρόνια, όσο και για την συμβολή του στην εκμάθηση της γερμανικής γλώσσας! Τρυφερές στιγμές που θα μου λείψουν. Αντίο δάσκαλε! Θα σε θυμόμαστε πάντα! Ας είναι ελαφρύ το χώμα».
samurai24 – gr.greekreporter.gr
