Παιδιά με έντονο θρησκευτικό υπόβαθρο έχουν μεγαλύτερη δυσκολία να διακρίνουν μεταξύ της φαντασίας και της πραγματικότητας, διαπίστωσαν οι ερευνητές.
Οι θρησκευτικές ιστορίες συχνά περιλαμβάνουν φαινομενικά αδύνατα γεγονότα που συμβαίνουν με τη θεϊκή παρέμβαση. Στη βίβλο, για παράδειγμα, οι θάλασσες χωρίζουν στα δύο ή το νερό μετατρέπεται σε κρασί, και όλα αυτά με τη βοήθεια του Θεού.
Πώς, λοιπόν, η θρησκευτική εκπαίδευση επηρεάζει την ευφάνταστη ζωή ενός παιδιού;
Τα παιδιά με έντονο θρησκευτικό υπόβαθρο «θεωρούν το Θεό συνδεδεμένο με την καθημερινή τους ζωή, και είναι έτοιμα να δεχτούν τις θρησκευτικές ιστορίες που περιέχουν θαύματα ως ρεαλιστικές ιστορίες,” γράφουν οι συντάκτες της νέας μελέτης που παρουσιάζεται στo Cognitive Science.
Είναι πραγματικότητα ή φαντασία;
Στις ΗΠΑ, περίπου το 84% των οικογενειών αναφέρουν σχέση με κάποια θρησκεία ενώ οι περισσότεροι από το υπόλοιπο 16%, όχι μόνο δεν έχουν σχέση με συγκεκριμένη πίστη, αλλά δεν πιστεύουν σε «τίποτα ιδιαίτερο» – δεν είναι ούτε άθεοι, ούτε αγνωστικιστές.
Mια ομάδα ερευνητών, με επικεφαλής την Δρ KathleenH. Corriveau του Πανεπιστημίου της Βοστώνης, αναρωτήθηκε αν τα παιδιά που δεν πιστεύουν κάπου, διαφέρουν από τα παιδιά που πιστεύουν ως προς τις κρίσεις τους για την πραγματικότητα σε σχέση με τη φαντασία.
Η ομάδα ξεκίνησε την εξερεύνησή της συγκεντρώνοντας 66 παιδιά σχολικής ηλικίας μεταξύ 5 και 6 ετών.
Σχεδόν όλα τα παιδιά, ανεξάρτητα από το υπόβαθρό τους, αναγνώρισαν σωστά τον βασικό χαρακτήρα σε ρεαλιστικές ιστορίες σαν πραγματικό.
Όπως ήταν αναμενόμενο, όταν άκουσαν μια θρησκευτική ιστορία, πολύ πιθανόν μια ιστορία με την οποία ήταν ήδη εξοικειωμένα από την εκκλησία, τα περισσότερα από τα παιδιά με θρησκευτική εκπαίδευση είδαν τον πρωταγωνιστή ως πραγματικό, ενώ τα παιδιά χωρίς θρησκευτική εκπαίδευση είδαν τον πρωταγωνιστή ως μη πραγματικό.
Απροσδόκητα, όμως, η μεγάλη διαφορά φάνηκε όταν τα παιδιά άκουσαν ιστορίες φαντασίας, στις οποίες ο πρωταγωνιστής έκανε κάτι υπερφυσικό ή μαγικό. Τα παιδιά χωρίς θρησκευτική εκπαίδευση αφού άκουσαν τις ιστορίες, είδαν το βασικό χαρακτήρα των ιστοριών αυτών ως μη πραγματικό, ενώ τα παιδιά με θρησκευτική εκπαίδευση τον θεώρησαν πραγματικό.
Λαμβάνοντας υπόψη τα αποτελέσματα των πειραμάτων τους, οι ερευνητές θεωρούν ότι η θρησκεία ενθαρρύνει τα παιδιά να δέχονται ως πραγματικές τις ξεχωριστές ή υπεράνθρωπες δυνάμεις, και ως εκ τούτου, ακόμη και αν τα παιδιά δεν έχουν φυσική τάση να πιστεύουν στα θεία ή τις υπερφυσικές δυνάμεις, η θρησκευτική εκπαίδευση τα οδηγεί εύκολα εκεί.
“Εναλλακτικά, οι ερευνητές αναρωτιούνται αν τα παιδιά αυτά θα ήταν αφελή από τη φύση τους ακόμα κι αν διδάσκονταν διαφορετικά.”
«Η πίστη, σύμφωνα με τους συγγραφείς, πηγαίνει χέρι-χέρι με την πίστη στη μαγεία.»
