Η Eleanor ήταν η αρχηγός μιας οικογένειας ελεφάντων που ονομάζονταν Οι Πρώτες Κυρίες. Μια μέρα, ερευνητές ελεφάντων στο Εθνικό Καταφύγιο Ζώων στη Κένυα, είδαν ότι η Eleanor ήταν μελανιασμένη και σερνόταν. Σύντομα, κατέρρευσε. Μέσα σε λίγα λεπτά, η Grace, η αρχηγός μιας άλλης οικογένειας ελεφάντων, ήρθε κοντά…
Έσπρωξε με το σώμα της την Eleanor και την στήριξε ώσπου να μπορέσει να σηκωθεί. Όταν η Eleanor, αποδυναμωμένη, έπεσε για άλλη μια φορά στο έδαφος, η Grace έδειχνε φανερά στενοχωρημένη: η στενοχώρια της εκφράστηκε και με τους ήχους που έβγαζε, με το γεγονός ότι έσπρωχνε την Eleanor για να ξανασταθεί στα πόδια της, αλλά και επειδή αρνήθηκε να φύγει από δίπλα της.
Όταν πέθανε η Eleanor, η Maui, από μια τρίτη οικογένεια ελεφάντων, κρεμόταν πάνω από το σώμα της, την τραβούσε και κουνιόταν πέρα δώθε δίπλα της. Κατά τη διάρκεια της επόμενης εβδομάδας, ελέφαντες από πέντε διαφορετικές οικογένειες ήρθαν να δουν τη νεκρή. Μερικοί φαίνεται ότι υποκινούνταν μόνο από περιέργεια. Αλλά η συμπεριφορά κάποιων άλλων, σίγουρα έδειχνε βαθιά θλίψη.
Το εύρος και το βάθος της θλίψης των ζώων είναι το θέμα του βιβλίου της Barbara J. King, «How Animals Grieve» (Πώς πενθούν τα ζώα), που μόλις κυκλοφόρησε.΄
Όπως λέει η συγγραφέας «Γράφοντας αυτό το βιβλίο πολλές φορές συγκινήθηκα βαθιά. Διαβάζοντας την επιστημονική λογοτεχνία και παίρνοντας συνεντεύξεις από έμπειρους φροντιστές ζώων, συνειδητοποίησα πόσο πολύ τα ζώα αισθάνονται, νιώθουν τη ζωή τους. Οι ελέφαντες θρηνούν. Οι μεγάλοι πίθηκοι (χιμπατζήδες, μπονόμπο) και τα κητοειδή (όπως είναι τα δελφίνια) θρηνούν. Το ίδιο θρηνούν και τα άλογα, τα κουνέλια, οι γάτες, τα σκυλιά, ακόμη και μερικά πουλιά.
»Στη δουλειά μου, ορίζω ως θλίψη κάποια ορατή αντίδραση στο θάνατο, που πηγαίνει πέρα από την περιέργεια. Περιλαμβάνει διαφορετική καθημερινή ρουτίνα και σημάδια συναισθηματικής δυσφορίας. Άλογα που σπρώχνουν ή απλώς οσφραίνονται το σώμα του νεκρού συντρόφου, για παράδειγμα, δεν μπορεί να θεωρηθεί οτι θρηνούν. Άλογα όμως που για πολλές ώρες γυρίζουν γύρω από τον φρέσκο τάφο ενός χαμένου φίλου τους, μπορεί να θεωρηθεί οτι πενθούν. Όταν ένα άλογο αρνείται φαγητό και συντροφιά, γίνεται απαθές και δεν ακολουθεί τη συνήθη ρουτίνα για ημέρες μετά το θάνατο του φίλου του, δεν θα το δούμε αυτό ως θλίψη; (Αυτά τα παραδείγματα εξηγούνται λεπτομερώς στο βιβλίο.)
» Δεν θα μας κάνει να νιώσουμε καλύτερα γνωρίζοντας ότι τα ζώα αγαπούν και θλίβονται πάρα πολύ. Αλλά όταν το πένθος μας γίνεται πολύ βαρύ, δεν είναι καλό να ξέρουμε ότι το μοιραζόμαστε με άλλα ζώα; Βρίσκω ελπίδα και παρηγοριά σε αυτές τις ιστορίες.».
