Η Πιπ είναι το μεγαλύτερο δώρο που πήρα ποτέ. Ήρθε στη ζωή μου σε μια εποχή που πίστευα ότι τα είχα όλα υπό έλεγχο, αλλά δεν τα είχα. Εκείνη την πρώτη νύχτα που ήρθαμε αληθινά κοντά, καθόταν λουσμένη στο φεγγαρόφωτο και χαμογελούσε, κι εγώ ήξερα πως αν γνωριζόμασταν καλύτερα θα παντρευόμασταν και θα κάναμε παιδιά.
Το ταξίδι της σχέσης μας ξεκίνησε από έναν καρκίνο στο πανέμορφο στήθος της. Ω! Πώς μου έδειχναν το δρόμο το θάρρος και η δύναμη της! Το μόνιμο χαμόγελο της και το ιδιότυπο χιούμορ της με κρατούσαν όρθιο, αλλά την πιο ισχυρή επίδραση πάνω μου την είχε η ανεπιφύλακτη αγάπη της. Αυτή η αγάπη ήταν γερή σαν αιωνόβια βαλανιδιά, βαθιά σαν τον καταγάλανο ωκεανό και δυνατή σαν τα ισχυρά ρεύματα στα βάθη του.
Η αγάπη της για μένα και ο τρόπος που με έβλεπε ήταν εκπληκτικά.
Πήγε πέρα από τις τραχιές μου πλευρές, πέρα από τη σκωτσέζικη προφορά μου, πέρα από τις βλαστήμιες και την άξεστη συμπεριφορά μου, απομεινάρια του παρελθόντος μου. Έβλεπε μόνο το καλύτερο σ’ εμένα κι είχε ένα μοναδικό τρόπο να το τρέφει και να το καλλιεργεί.
Η θεραπευτική αγωγή της ήταν βάναυση, όπως είναι οι πρωτόγονες ιατρικές μας αγωγές. Εγχείρηση, χημειοθεραπεία, ακτινοβολίες, ορμόνες, πρόωρη εμμηνόπαυση — τίποτε δεν άλλαξε τη θηλυκή ουσία της αγαπημένης μου. Ο πόνος που της προκαλούσαν οι θεραπείες δεν έφεραν ούτε ένα στεναγμό, ούτε καν δυσφορία, και όταν γεννήθηκαν τα παιδιά μας, έλαμπε από τη μητρότητα, τη θηλυκότητα και την απύθμενη αγάπη της.
Η ομορφιά της, εξωτερική κι εσωτερική, τους άγγιζε όλους.
Όταν, επτά μήνες μετά τη γέννηση των διδύμων μας, ανακαλύψαμε ότι είχε γίνει μετάσταση στα οστά, εκείνη ζήτησε συγγνώμη. Εκείνη τη στιγμή δεν σκεφτόταν τον εαυτό της, αλλά εμένα και τα τρία αγόρια μας. Κι ύστερα σηκώθηκε όρθια, ανασήκωσε τα μανίκια της και άνοιξε τον κρουνό της αγάπης της!
Έζησε άλλα τρία χρόνια σχεδόν. Αλλά πώς έζησε!
Έφυγε τη στιγμή που διάλεξε εκείνη, κι έφυγε με το δικό της τρόπο. Όταν κατάλαβε ότι όλα θα ήταν εντάξει, μου έκανε το μεγαλύτερο δώρο απ’ όλα: να είμαι δίπλα της και να της κρατάω το χέρι.
Ήταν 12:50 μετά τα μεσάνυχτα- μόλις είχε μπει ο καινούριος χρόνος. Είχε πει ότι ήθελε να τα καταφέρει να φτάσει ως το γύρισμα του χρόνου, και τα κατάφερε — ακριβώς. Όλη η ένταση της αγρύπνιας, όλη η προσπάθεια να γίνουν όλα σωστά, να ειπωθούν όλα όσα έπρεπε να ειπωθούν, έφυγαν μαζί με το πνεύμα της. Έφυγε ήσυχα, έτσι όπως είχε ζήσει όλη της τη ζωή. Και μ’ άφησε χωρίς να έχω καμία αμφιβολία για το ποιος είμαι και γιατί βρίσκομαι εδώ. Το μεγαλύτερο της δώρο ήταν ότι πήρε μαζί της το φόβο μου.
Τώρα οι μέρες μου είναι διαφορετικές, αυτό είναι αλήθεια. Παρόλα αυτά, εκείνη δεν είναι ποτέ πολύ μακριά μου. Τα αγόρια μας δυσκολεύονται — μια αγάπη σαν της Πιπ δεν είναι εύκολο να αντικατασταθεί.
Μεγαλώνουν και μεγαλώνω κι εγώ μαζί τους, νιώθοντας την αγάπη της να ανοίγεται μέσα μας σαν τα πέταλα του λωτού και να φωτίζει την πορεία της ζωής μας.
Μ’ αυτά τα λόγια που έγραψα έτσι ακριβώς όπως τα ένιωθα, θέλησα να τιμήσω την αγαπημένη μου, τη μητέρα των παιδιών μου, αλλά και εσάς, και τη ζωή ολόκληρη. Η παρουσία της κοντά μας, μας έκανε καλύτερους.
Κάθε μας επιλογή στη ζωή, ο τρόπος που δρούμε και αντιδρούμε, χρωματίζει την ύπαρξη μας. Η Πιπ κι εγώ επιλέξαμε την αγάπη μας, και παρά τις δυσκολίες, αυτή η αγάπη μου έδωσε ζωή. Διάλεξα τη σκοπιά της ευγνωμοσύνης και όχι της απώλειας και του πόνου. Ω, σίγουρα υπάρχουν μέσα μου κι αυτά τα συναισθήματα, και δεν τα καταδικάζω. Όμως όταν υπερβείς το φόβο, τότε συνδέεσαι με την αγάπη, με την ίδια σου τη θεϊκή φύση και με τη μοναδικότητα σου. Η αγάπη γιατρεύει. Γιατρεύει τις ψυχές μας, γιατρεύει τις σχέσεις μας και μπορεί να γιατρέψει ολόκληρο τον πλανήτη μας. Η γυναίκα μου μοιράστηκε μαζί μου αυτή την αγάπη, κι εγώ θέλω τώρα να τη μοιραστώ μαζί σας.
Την επιστολή έστειλε ο Άρθουρ Πάρκερ μετά το θάνατο της γυναίκας του και δημοσιεύεται στο βιβλίο του Neale Donald Wlasch “Συζήτηση με το Θεό για το Θάνατο” .
