«Όλοι όσοι ασχολούμαστε με τα κοινά και έχουμε ταχθεί να υπηρετούμε τον συνάνθρωπό μας από θέσεις ευθύνης, είμαστε υποχρεωμένοι να συμβάλλουμε τα μέγιστα ώστε αυτοί οι άνθρωποι να μην αισθάνονται αποκλεισμένοι και απόκληροι. Να μην αισθάνονται παρίες. Να μην αισθάνονται πολίτες δεύτερης κατηγορίας». Με τα λόγια αυτά ο Δήμαρχος Ελασσόνας κ. Νίκος Ευαγγέλου χαιρέτησε την εκδήλωση
που συνδιοργάνωσαν η Αντιδημαρχία Πολιτισμού και η Πανθεσσαλική Ένωση για την Σκλήρυνση κατά Πλάκας, δίνοντας ταυτόχρονα το στίγμα των προσπαθειών που πρέπει να πραγματοποιήσουμε όλοι μας με στόχο την εξάλειψη των ανισοτήτων στην καθημερινότητα των ατόμων με ειδικές ανάγκες.
Πιο αναλυτικά ο κ. Ευαγγέλου τόνισε:
Χθες η παγκόσμια κοινότητα γιόρτασε, για μια ακόμη φορά, την ημέρα για τα άτομα με αναπηρία. Αυτό που δεν είναι στους περισσότερους γνωστό όμως, είναι πως όταν μιλάμε για πολίτες με αναπηρία αναφερόμαστε στο 7-10% του παγκόσμιου πληθυσμού. Δηλαδή, με άλλα λόγια, αναφερόμαστε σε πάνω από 500 εκατομμύρια ανθρώπους οι οποίοι μπορεί να αντιμετωπίζουν κάποια μορφής αναπηρία. Στην χώρα μας, στην Ελλάδα, αυτό το νούμερο αγγίζει το 1 εκατομμύριο!
Και αν αυτό το νούμερο ακούγεται μεγάλο, αξίζει να σκεφτεί ο καθένας από μας, πως δυνητικά όλοι μας μπορεί να καταστούμε ανάπηροι, είτε από ένα ατύχημα, είτε από μια αρρώστια. Δυνητικά δηλαδή μπορεί ο καθένας από μας να βρεθεί στην ίδια θέση με αυτούς που σήμερα αντιμετωπίζουν μια μορφή αναπηρίας.
Με αφορμή την παρουσία μου σήμερα εδώ θα ήθελα να τονίσω πως οι εκδηλώσεις τέτοιου είδους, όπως η σημερινή, δεν είναι αφορμή ούτε για κραυγές, ούτε για ξόρκια, ούτε για γιορτές. Πρέπει να είναι αφορμή συνειδητοποίησης της οφειλής που έχουμε απέναντι στους συνανθρώπους μας, οι οποίοι δεν μπορούν να συμπεριφερθούν και να δράσουν όπως κάθε φυσιολογικός άνθρωπος. Πρέπει να είναι αφορμή εγρήγορσης και κινητοποίησης με στόχο την εξάλειψη όλων των φυσικών, μα πιο πολύ όλων εκείνων των κοινωνικών, δηλαδή των τεχνητών, εμποδίων, που δυσκολεύουν την καθημερινότητα των ατόμων με ειδικές ανάγκες.
Όλοι όσοι ασχολούμαστε με τα κοινά και έχουμε ταχθεί να υπηρετούμε τον συνάνθρωπό μας από θέσεις ευθύνης, είμαστε υποχρεωμένοι να συμβάλλουμε τα μέγιστα ώστε αυτοί οι άνθρωποι να μην αισθάνονται αποκλεισμένοι και απόκληροι. Να μην αισθάνονται παρίες. Να μην αισθάνονται πολίτες δεύτερης κατηγορίας.
Οφείλει επίσης ο κάθε πολίτης αυτού του τόπου, να κάνει ότι περνάει από το χέρι του για να διευκολύνει τη ζωή αυτών που δεν μπορούν. Η συμπεριφορά του καθενός και η στάση που θα κρατήσει απέναντι στον πρόβλημα του άλλου, είτε στο δρόμο, είτε στην υπηρεσία, είτε σε οποιονδήποτε δημόσιο χώρο είναι ένας γνήσιος δείκτης πολιτισμού της κοινωνίας μας.
Αν θέλουμε λοιπόν όλοι μας να λεγόμαστε πολιτισμένα όντα, τότε δεν μπορούμε παρά να συμβάλουμε στην καλυτέρευση των συνθηκών εκείνων που διαμορφώνουν την καθημερινότητα των ανθρώπων με αναπηρία.
