Ο ιδιοκτήτης του «ναού» Δημήτρης Παπαγεωργίου μιλά στην Ειρήνη Παπουτσή
Αν για κάτι φημίζεται η Λάρισα, εκτός από την ΑΕΛ και τα καφέ της, είναι το… ξενύχτι της!
Μέσα στα χρόνια ο καφές έμεινε, η φυσιογνωμία της πόλης άλλαξε, η ΑΕΛ φευ το ίδιο, ωστόσο 18 χρόνια τώρα κάποιος παραμένει αναλλοίωτος, επιμένοντας να διατηρεί «πεισματικά» την ταυτότητά του!!
Διασκέδαση στη Λάρισα και ώρες… μικρές επιβάλλεται μια βόλτα στο «ναό» (έτσι θα το γράψεις επέμεινε φίλος και φανατικός θαμώνας) και αλήθεια ποιος δεν πέρασε την αυλόπορτα της μονοκατοικίας επί της Οικονόμου εξ Οικονόμων και Ασκληπιού;
Ταπετσαρίες από εξώφυλλα δίσκων και ηλεκτρικές κιθάρες στους τοίχους, δυνατές μουσικές και σφηνάκια, απίστευτες φάτσες και μια «φυσιογνωμία» που ακούει στο όνομα Jimmy’s. Κυρίες και κύριοι καλώς βρεθήκαμε στο Black Rose!!
Κινείται συνέχεια στο χώρο, χαμογελαστός πάντα με κείνο το παιχνίδισμα της… σκανταλιάς στο μάτι, στα κέφια του κάθεται στα πλατώ γεμίζοντας το χώρο με μουσικές απ’τα παλιά και κει κάπου, ανάμεσα σε αγκαλιές και τσουγκρίσματα με φίλους, ο Jimmys κατά κόσμον Δημήτρης Παπαγεωργίου, βρίσκει το χρόνο να μας πει δυο λόγια.
18 χρόνια ρε φίλε και συνεχίζεις. Duracell το rockbar, τον πειράζω.
“ Sex, rockκαι tequila” απαντά γελώντας και συνεχίζει «… έχουμε πάρτι εδώ! 18 χρόνια σαν στο σπίτι μου με μόνο στόχο τη διασκέδαση, το να περνάμε καλά. Για σκέψου, η πρώτη γενιά μπήκε στο χώρο το 1975 και τώρα δεν είναι λίγοι αυτοί που έρχονται με τα παιδιά τους!».
Αναπόφευκτα η κουβέντα γυρίζει πίσω, γίνονται συγκρίσεις και φτάνουμε στην κρίση και τις συνέπειές της και στη διασκέδαση. Αισιόδοξος είσαι, τολμώ την ερώτηση.
«Δεν είναι μόνο του Έλληνα η κρίση. Θεωρώ πως έχουμε να κάνουμε πλέον με τον καταπιεσμένο άνθρωπο γενικότερα. Δημιουργήσαμε ανάγκες που κάποτε μας ήταν αδιανόητες και τώρα μας συνθλίβουν, ωστόσο πιστεύω πως αν δε χάσουμε το χαμόγελο, την αισιοδοξία μας και τελικά την όρεξη για ζωή θα τα καταφέρουμε. Ναι λοιπόν, είμαι αισιόδοξος!».
Το BlackRoseαποτελεί σημείο αναφοράς χρόνια τώρα. Υπάρχει μυστικό για να αντέχεις στο χρόνο;
«Μυστικά και συνταγές δεν υπάρχουν ή αν θες υπάρχει ένα κοινό μυστικό. Να αγαπάς αυτό που κάνεις και να έχεις «ταυτότητα». Αυτό πίστεψα από την αρχή, αυτό έμαθα να προσφέρω και τα παιδιά που έρχονται εδώ το εκτίμησαν. Ξέρουν τι θα πιουν, ξέρουν τι θα ακούσουν και όλα τα άλλα έρχονται μόνα τους, άλλωστε αν με ρωτάς εμείς καθορίζουμε το δρόμο έτσι το τι θα μείνει είναι στο χέρι μας».
Και μέχρι πότε το βλέπεις, να περιμένουμε και… διάδοχη κατάσταση;
Γελάει δυνατά και η απάντηση έρχεται αβίαστα και με το ίδιο πείσμα:” Aφιλαράκι, εγώ εκπτώσεις δεν κάνω. Αν η κόρη μου δεν είναι rockμαγαζί δεν έχει!!”.
Με ευχές για καλά Χριστούγεννα και ακόμη καλύτερη νέα χρονιά έκλεισε η κουβέντα μας. Άλλωστε όπως λέει και ο Jimmys, καλή παρέα, καλή διάθεση, καθαρές κουβέντες και «καθαρά» ποτά φτάνουν και περισσεύουν!!
Τον χάζευα όπως απομακρυνόταν, μοιράζοντας απλόχερα γύρω του χαμόγελο και θετική ενέργεια, για να κάνει την «αλλαγή» στα decks. Στα πλατώ τέλειωνε η Janis για να δώσει τη θέση της στον Clapton που μόλις του είχα ζητήσει…
