Γράφει ο Γιάννης Παιδής
Οργή και αγανάκτηση προκαλεί σε όλους τους υγιώς σκεπτόμενους ανθρώπους το άθλιο παιχνίδι πολιτικών σκοπιμοτήτων που εκτυλίσσεται το τελευταίο διάστημα σε βάρος της Ελλάδας και του λαού, από τους εκφραστές της πλέον σκληρής λιτότητας, που έχει βυθίσει στο σκοτάδι την Ευρώπη και έχει διαλύσει κυριολεκτικά την ελληνική κοινωνία.
Πιστοί στις επιταγές του μεγάλου κεφαλαίου και των τραπεζών, αυτά τα γεράκια της Ευρώπης, όπως εκφράζονται είτε στις συνόδους κορυφής, είτε στο eurogroup, δείχνουν αποφασισμένα να πατάξουν τις όποιες προσπάθειες γίνονται από τη νέα ελληνική κυβέρνηση, για να ξεσφίξει τη θηλιά γύρω από το λαιμό της χώρας και να εφαρμόσει ένα άλλο μη τοξικό πρόγραμμα ελπίδας.
Αυτοί οι εντολοδόχοι και κυρίως οι προερχόμενοι από χώρες που εφάρμοσαν προγράμματα λιτότητας, ανάλογα με αυτό που εφαρμόστηκε στην Ελλάδα, βλέποντας να έχει τελειώσει ο πολιτικός τους χρόνος και θέλοντας να παραμείνουν γαντζωμένοι στις καρέκλες τους, πολεμούν με λύσσα τις ελληνικές προτάσεις, απορρίπτοντας όπως και το μεγάλο αφεντικό τους Β. Σόιμπλε τα ελληνικά αιτήματα αξιοπρέπειας.
Πώς θα πήγαινε άραγε στην Ισπανία ο κ. Ραχόι, που έχει μπροστά του εκλογές, λέγοντας ότι η Ελλάδα ξεφεύγει από τη λιτότητα και είναι έτοιμη να εφαρμόσει το δικό της πρόγραμμα, πώς θα παραδεχόταν ο Σόιμπλε ότι το μέχρι σήμερα πρόγραμμα ήταν λάθος και η ελληνική οικονομία διαλύθηκε;
Και φυσικά κάπως έτσι σκέφτονται και οι υπόλοιποι ηγέτες στην Ε.Ε. αλλά και οι υποτακτικοί τους στην Ελλάδα, τύπου Σαμαρά – Βενιζέλου.
Είιναι αδιανόητο για όλους αυτούς να δεχθούν προτάσεις που θέτουν σε κίνδυνο τα υπερκέρδη κεφαλαίου και τραπεζών, αδιαφορώντας για την ανθρωπιστική κρίση που προκαλούν με τις πολιτικές τους.
Δυστυχώς ο ελληνικός λαός αλλά και η κυβέρνηση, μέχρι σήμερα τουλάχιστον, όπως φάνηκε και χθες με το κείμενο Μοσχοβισί που απορρίφθηκε ασυζητητί στο Eurogroup, βρίσκονται αντιμέτωποι με αυτές τις σκοπιμότητες και νιώθουν τα παιχνίδια που παίζονται σε βάρος τους.
Ομως έχουν μόνο ένα χρέος. Να αντισταθούν στέλνοντας ξεκάθαρα μηνύματα αξιοπρέπειας και ανεξαρτησίας.
Αυτό σημαίνει ότι η ελληνική κυβέρνηση πρέπει να πάει χωρίς υποχωρήσεις τη διαπραγμάτευση στα άκρα. Αλλωστε γνωρίζει πολύ καλά ότι οι μέχρι σήμερα λεονταρισμοί του Σόιμπλε και των υποτακτικών του σταματούν ένα βήμα πριν φτάσει η χώρα στην έξοδο από το ευρώ.
Γιατί όσο δεν το θέλει αυτό η Ελλάδα άλλο τόσο δεν το θέλουν και το φοβούνται οι εταίροι μας που δεν έχουν εξετάσει τις επιπτώσεις που θα προκαλέσει το σπάσιμο ενός κρίκου στην έτσι και αλλιώς ευάλωτη ευρωζώνη.
Μάλλον αυτοί που κινδυνεύουν λιγότερο από μία τέτοια έξοδο είναι η Ελλάδα και οι Ελληνες.
