Από τον ΑΡΗ ΔΗΜΟΚΙΔΗ
Κανένας δεν ξύπνησε σήμερα το πρωί λέγοντας “Τι ωραία που θα ήταν αν η (για πρώτη φορά) Αριστερή μας κυβέρνηση επέλεγε τον Προκόπη Παυλόπουλο για Πρόεδρο!” – εκτός ίσως απ’ τον ίδιο τον Προκόπη Παυλόπουλο.
Εγώ στήριζα μια αριστερή υποψηφιότητα (και συγκεκριμένα την Καρυστιάνη όπως έγραψα χτες). Παρ’ όλα αυτά είναι γνωστό ότι τις τελευταίες δεκαετίες το ΠΑΣΟΚ επέλεγε κάποιον σεβάσμιο Νεοδημοκράτη Πρόεδρο και το αντίθετο, ως κίνηση “ρουά ματ” προς τον αντίπαλο και ως ένδειξη πολιτικού πολιτισμού.
Ο Προκόπης Παυλόπουλος βρέθηκε στο σωστό μέρος τη σωστή στιγμή. Σταχυολόγησα μερικούς λόγους που η επιλογή Παυλόπουλου δεν σκόρπισε ρίγη χαράς και ενθουσιασμού στον κόσμο, ή έστω σε μένα.
1. Ήταν το Νο2 στην κυβέρνηση Καραμανλή, μια κυβέρνηση που έφερε στο χείλος της καταστροφής τη χώρα, με την απραξία της και την οικονομική της πολιτική. Ο ίδιος ο Καραμανλής μας έδωσε μια απαλή σπρωξιά στον γκρεμό (άφησε τους επόμενους να δώσουν την τελειωτική κλωτσιά) κι εξαφανίστηκε. Ο Προκόπης Παυλόπουλος για κάποιο λόγο θεωρεί ότι έχει κι άλλα να προσφέρει, έστω και ως γλάστρα.
2. Υπήρξε ένας από τους χειρότερους υπουργούς της Μεταπολίτευσης, η προσωποίηση του πελατειακού κράτους και του βολέματος των δικών μας παιδιών.
3. Ήταν ο άνθρωπος που με την απραξία του άφησε απ’ τη μία την κυβέρνηση να καλύπτει την αστυνομία στην υπόθεση Αλέξη Γρηγορόπουλου (και τους υπουργούς να πηγαινουν στα μπουζούκια και στο γήπεδο) και απ’ την άλλη άφησε με απάθεια την Αθήνα να καίγεται.
4. Ψήφισε το μνημόνιο Σαμαρά και οτιδήποτε άλλο του ζήτησε ποτέ ο Σαμαράς. Όταν δεν ήθελε να ξαναεκλεγεί, έγινε όψιμος αντιμνημονιακός και το έπαιξε ήρωας και αντιστασιακός!
5. Δεν είναι και ο πιο σεβάσμιος δεξιός της χώρας. Το αντίθετο: υπήρξε ο στόχος πολλών ανεκδότων και μπόλικης αριστερής κοροϊδίας μέχρι σήμερα για την κάπως clueless πολιτική του σταδιοδρομία και τον επιτηδευμένο μπον βιβέρ τρόπο του.
6. Όταν ήταν στο στούντιο που ο Κασιδιάρης επιτέθηκε στη γυναίκα που καθόταν δίπλα του, αυτός λούφαξε και άφησε μια άλλη γυναίκα να τα βάλει με τον τραμπούκο (και να δαρθεί απ’ τον τραμπούκο).
7. Είναι όχι απλά δεύτερος, αλλά κάνει τον Αβραμόπουλο πια να μοιάζει ως καταπληκτική επιλογή. Ο δε Σταύρος Δήμας μοιάζει με Ελευθέριος Βενιζέλος μπροστά του. Αν δεν είχε στραβώσει η υποψηφιότητα Αβραμόπουλου εννοείται πως δεν θα ξανακούγαμε ποτέ γι’ αυτόν.
8. Είναι πολιτικός -σε μια θέση που θα αρκούσε μια δυνατή προσωπικότητα με συμβολισμούς- και μάλιστα συμμετείχε όχι μόνο στην κυβέρνηση Καραμανλή που μας έσπρωξε στην χρεοκοπία αλλά και στην κυβερνητική πλειοψηφία του Σαμαρά – και τότε που ο Σαμαράς υπονόμευε τον ΓΑΠ και έταζε Ζάππεια και σκίσιμο μνημονίων αλλά και τότε που εφάρμοζε τα σκληρότερα μέτρα του ολόδικού του Μνημονίου.
9. Είπε ο Τσίπρας: “Χρειαζόμαστε πρόεδρο με ευρύτατη αποδοχή και υψηλό δημοκρατικό αίσθημα. Προτείνω για πρόεδρο τον Προκόπη Παυλόπουλο”, και κατέληξε: “Μπορεί με τη δημοκρατική του συνείδηση και την πατριωτική του ευθύνη να βοηθήσει τον λαό και τη χώρα”, κάνοντας πολύ κόσμο να αναρωτιέται αν μιλάμε για το ίδιο άτομο. “…Για Πρόεδρο της νέας ΕΡΤ, προτείνω τον Ρουσόπουλο!” είναι μια φράση που φοβάμαι πως μπορεί να ακούσουμε τις επόμενες ημέρες.
10. Σωστά το είπε ο Νίκος Δασκαλόπουλος: Το πρόβλημα τελικά με το κεντροδεξιό pool είναι ότι παραμένει δεξιό. Φαίνονται καθαρά οι εξαιρετικά περιορισμένες επιλογές.
11. Αν έπρεπε να προσωποποιηθεί η χρεοκοπία, θα έπαιρνε τη φάτσα του Προκόπη Παυλόπουλου. Ο άνθρωπος που διόρισε πάνω από 800.000 στο δημόσιο και μετά όταν δεν είχε να τους πληρώσει αποσύρθηκε διακριτικά για να επιστρέψει σαν λαϊκός ήρωας του αντιμνημονιακού τόξου. Ο ήρωας του πελατειακού κράτους. Ο καλύτερος καθρέφτης ενός λαού που δεν αξίζει τίποτε πιο παρακατιανό.
Και ένα καλό του: Τουλάχιστον δεν είναι ο Βύρων Πολύδωρας…
lifo.gr
