Η ΠΝΠ έχει δύο σκέλη που πρέπει να συζητηθούν. Το ένα είναι το θεσμικό/διαδικαστικό, δηλαδή ο τρόπος και η μορφή νομοθέτησης και το δεύτερο είναι το περιεχόμενο, δηλαδή το τι νομοθετείται με την ΠΝΠ. Η πρώτη παρατήρηση είναι ότι είναι πολύ έντονη η πρόσφατη αντιπολίτευση σε υπερθετικούς τόνους που αφορούσε την κατάχρηση των ΠΝΠ.
Ούσα αντιπολίτευση η σημερινή κυβέρνηση είχε επιδοθεί σε ιαχές περί «ξεφτίλας δικτατορικών πρακτικών κατάλυσης της δημοκρατίας» κτλ και τώρα βρίσκεται στην πολύ αμήχανη θέση που ή πρέπει να αποδεχτεί πως η πρακτική των προηγουμένων ήταν εν μέρει έστω δικαιολογημένη ή πως η παρούσα κυβέρνηση αρχίζει να μοιάζει ανησυχητικά με τις παλιές.
Από την άλλη μεριά, όμως, κύριοι και κυρίες της συμπολίτευσης, είναι ευκαιρία να αναλογιστείτε πόσο διαφορετική θα μπορούσε να είναι η κατάσταση αν, αντί του λαϊκισμού και των ιαχών, είχατε επιλέξει να επικεντρώσετε την αντιπολίτευσή σας σε ένα θεσμικό επίπεδο, στις αδυναμίες δηλαδή του νομοθετικού μηχανισμού που έκαναν ενδεχομένως, σε ορισμένες συνθήκες τις ΠΝΠ απαραίτητες.
Επιλέξατε τις ιαχές και φωνές που τελικά σας παγιδεύουν σε μανιχαϊστικές απλουστεύσεις και η αμηχανία δεν είναι τίποτα άλλο παρά η έργω αποδοχή της υπερβολής σας. Θύμα όμως της αυτοπαγίδευσης δεν είναι μόνο η συμπολίτευση, είναι πρακτικά όλη η χώρα. Το περιεχόμενο της ΠΝΠ αποτελεί προϊόν των ελάχιστα επεξεργασμένων θέσεών σας, προϊόν ενός επικίνδυνου λαϊκισμού και ενός διχαστικού οιονεί αντιμνημονιακού αγώνα.
Προσπαθεί σήμερα η κυβέρνηση να μετατρέψει σε πρόβλημα της κοινωνίας τη δικιά της δυστοκία, τη δικιά της αδυναμία να υπερβεί τις παγίδες που η ίδια έστησε στον εαυτό της με ελάχιστα επεξεργασμένες θέσεις και φέρνει ΠΝΠ, η οποία είναι μια πράξη πανικού, μια πράξη έμμεσης παραδοχής ότι η χώρα είναι στα πρόθυρα της χρεοκοπίας. Η κίνηση της δέσμευσης των διαθέσιμων όλων των φορέων του Δημοσίου είναι ομολογία ενός πολιτικού αδιεξόδου, το οποίο είναι βόμβα στα θεμέλια της οικονομικής λειτουργίας της χώρας.
Είναι η ομολογία ενός τέλματος σε μια υποτιθέμενη αξιοπρεπή διαπραγμάτευση, η οποία φαίνεται να μην ευοδώνεται. Οδηγεί στην αφαίμαξη του ελληνικού Δημοσίου και σε αδιέξοδο την κοινωνία. Πολύ σύντομα, αν δεν υπάρξει συμφωνία, θα αρχίσει ένα ντόμινο στάσης πληρωμών και κατάρρευσης. Θα σταματήσουν οι βρεφονηπιακοί σταθμοί να αγοράζουν γάλα και τα σχολεία να λειτουργούν, τα νοσοκομεία θα μείνουν από γάζες και το ΕΚΑΒ από βενζίνη για τα ασθενοφόρα.
Η αφαίρεση των αποθεματικών από τα νοσοκομεία θα οδηγήσει στην αδυναμία αγοράς ακόμα και χαρτιού για τις εκτυπώσεις, καθώς για οποιαδήποτε δαπάνη είναι απαραίτητη η δέσμευση διαθεσίμων από συγκεκριμένους ΚΑΕ. Όταν αυτοί είναι άδειοι, δεν είναι δυνατόν να αγοραστεί ούτε συνδετήρας.
Αν δεν επέλθει συμφωνία, θα καταρρεύσει σύντομα η χώρα. Βέβαια, έχουμε διαβεβαιώσεις στη Βουλή ότι θα επέλθει συμφωνία το ταχύτερο και πολύ σύντομα τα διαθέσιμα θα επιστρέψουν. Ότι πρόκειται για ένα εντελώς προσωρινό μέτρο, αφού στο επόμενο δίμηνο τα χρήματα θα επιστρέψουν στη θέση τους. Όμως, αυτό προϋποθέτει συμφωνία με την Ευρώπη. Η Ευρώπη, μέσω ΜΜΕ κάθε άλλο παρά επιβεβαιώνει. Αυτό που φαίνεται είναι ότι στη συγκυβέρνηση δεν έχει γίνει κατανοητό ότι δεν υπάρχει Ευρώπη α λα καρτ.
Η Ευρώπη δεν είναι ένα μενού από το οποίο μπορούν να επιλέξουν τα επιθυμητά και τα όχι ανεπιθύμητα. Δεν μπορεί κανείς να περιμένει σύντομα λύση, όταν ο ένας στην κυβέρνηση δεν συζητάει για ιδιωτικοποιήσεις και διαβεβαιώνει ότι θα τις ακυρώσει, τη στιγμή που ο άλλος δεν θεωρεί μονομερή ενέργεια την αύξηση του βασικού μισθού χωρίς ισοδύναμα μέτρα και συζήτηση πρώτα με τους εταίρους.
Η κυβέρνηση ζητά συστράτευση σε έναν αγώνα ενάντια στους ξένους. Το πρόβλημα είναι ότι υπάρχουν θολές πολιτικές σε ένα μοτίβο που έχει ήδη «κοπωθεί» από την αγωνία. Αυτό το μοτίβο της αξιοπρέπειας έχει αρχίσει να κοπώνεται από τη συνειδητοποίηση του λαού ότι δεν υπάρχει θέση επίσημη, καθώς δεν υπάρχει επίσημη ενημέρωση ούτε του τι πραγματικά ζητούν οι εταίροι, ούτε κυρίως του τι πραγματικά διαπραγματεύεται η κυβέρνηση. Δεν έχει κανείς καταλάβει τι ακριβώς θέλει. Ρευστότητα δίχως όρους;.
Να πάρουμε 15 δις ευρώ χωρίς όρους και να ελεγχθούμε μετά από δύο χρόνια; Συμφωνία χωρίς το ασφαλιστικό; Χωρίς το εργασιακό; Τι ακριβώς θέλει; Ποιος είναι ο στόχος; Αν η Ευρώπη ζητά επαχθείς όρους, τι ζητά η Ελλάδα; Τι παίρνει η Ελλάδα; Τι διαπραγματεύεται και τι δεν συζητά; «Δεν καταλάβαμε τι θέλει η Ελλάδα» είπε ο Κύπριος ΥΠΕΞ πριν από μερικές εβδομάδες, όταν ρωτήθηκε. Και νομίζω αυτός είναι ο πυρήνας του ελληνικού προβλήματος.
Οι επόμενες μέρες είναι εξαιρετικά κρίσιμες. Η κυβέρνηση παίζει κυριολεκτικά σε μια ζαριά την οικονομία και το μέλλον της χώρας. Στο σκοτάδι, χωρίς ενημέρωση, χωρίς ανακοίνωση σαφών στόχων. Η ευθύνη είναι τεράστια. θα σας καλέσουμε ξανά να υπερβείτε το αδιέξοδο των ιδεολογημάτων και του λαϊκισμού, να ξεπεράσετε τις ιδεοληψίες κομματικού πατριωτισμού και να εγκαινιάσετε πραγματικά συναινετικές διαδικασίες.
Οι στιγμές είναι επείγουσες. Είναι, όπως ζήτησε ο αρχηγός του ΠΟΤΑΜΙΟΥ, η στιγμή της σύγκλησης των πολιτικών αρχηγών υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας για τη διαμόρφωση συναίνεσης σε ένα κοινό σχέδιο δράσης για την έξοδο της χώρας από το αδιέξοδο.
