Το’ χουμε ζήσει λίγο πολύ όλοι μας. Εκείνες τις ατέλειωτες ώρες σε αίθουσες αναμονής και «κρύους» διαδρόμους κάποιου νοσοκομείου. Με το χρόνο να «παγώνει», όσο πρόσωπα αγαπημένα νοσηλεύονται δίνοντας τη δική τους μάχη.
Και όμως, σχεδόν… συμπαντικά εκείνες τις ώρες έρχεται αυτό το «κάτι» που αλλάζει ματιές και διαθέσεις.
Με δυσκολία αποβιβάστηκαν από το ταξί που πέρασε την πύλη του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου, πρώτα ξεπρόβαλαν μπαστούνια υποστηρικτικά και ακολούθησαν οι ίδιες.
Και πιαστήκαν απ’ το χέρι. Μια εικόνα χίλιες λέξεις…
Ε.Π.
