Μουσική Παράσταση με τη στήριξη του Γαλλικού Ινστιτούτου Λάρισας θα δοθεί την Τετάρτη 03 Ιουνίου στο Κηποθέατρο Αλκαζάρ με καλεσμένο τον εξαιρετικό συνθέτη Γιώργο Χριστιανάκη πλαισιωμένο από κορυφαίους μουσικούς της ελληνικής ανεξάρτητης σκηνής . Η παράσταση ‘μια εποχή στην κόλαση’ είναι ένα μουσικό – οπτικό παραλήρημα με αρχή μέση και τέλος το οποίο έχει πρωταγωνιστή το συγκλονιστικό κείμενο του Αρθούρου Ρεμπώ.
Ξεκινώντας την καλοκαιρινή περιοδεία στην Ελλάδα και το εξωτερικό, από τη Λάρισα και μετά τις sold out παραστάσεις σε Λευκωσία και Θεσσαλονίκη στο πλαίσιο των 49ων Δημητρίων –όπου και απέσπασε το Α’ βραβείο κοινού- το ‘Μια εποχή στην κόλαση’ του Θεσσαλονικιού συνθέτη Γιώργου Χριστιανάκη, που προσεγγίζει μουσικά το εμβληματικό κείμενο του Αρθούρου Ρεμπώ στην μετάφραση του Χριστόφορου Λιοντάκη.
Το «μια Εποχή στην Κόλαση» (1873) υπήρξε το μοναδικό βιβλίο του Αρθούρου Ρεμπώ (1854-1891), που δημοσιεύτηκε με δική του επιθυμία όσο ζούσε. Σημαία των σουρεαλιστών, προσευχή της μπητ γενιάς, είδωλο των φοιτητών του Μάη του ’68, ο Ρεμπώ με τη ζωή και το έργο του διαμόρφωσε την εικόνα ενός «ποιητή της εξέγερσης», όπως τον αποκάλεσε ο Αλμπέρ Καμύ, υπήρξε πηγή έμπνευσης λογίων, διανοούμενων μουσικών.
Το «Μια εποχή στην κόλαση» είναι ένα κείμενο καταπέλτης στην ανθρώπινη κοινωνία του Αρθούρου Ρεμπώ, ο οποίος λόγω της σύντομης ζωής του, έλαμψε αστραπιαία στο πεδίο της παγκόσμιας έκφρασης μόνο και μόνο για να διαλύσει τα στεγανά της και να σημαδέψει επ’ αόριστο τους «καταραμένους» αυτής της γής. Το διαχρόνικό και πάντα ‘συγχρονο’ κείμενο ακόμη και σήμερα αναστατώνει τις πιο βαθιές ανθρώπινες ανησυχίες περί ηθικής, έρωτα, θρησκείας, οικογένειας, τέχνης, τις κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες, την εύθραυστη ανθρώπινη φύση.
Μια μουσική συναυλία-παράσταση που συνοδεύεται από πρωτότυπο οπτικό υλικό και που από σκηνής πλέον, μετά την κυκλοφορία του ομώνυμου βιβλίου-cd που απέσπασε διθυραμβικές κριτικές από τον έντυπο και ηλεκτρονικό μουσικό τύπο, αποπειράται να αποδώσει τον μονάκριβο κόσμο του κειμένου, τις ανάσες, τους ψιθύρους , τις κραυγές του, τις εναλλαγές των προσωπείων του, τα βέβηλα λόγια του, την τρέλα, τον ίλιγγο της φυγής με μία μουσική γλώσσα ζωντανή που αποφεύγει τους κινδύνους της περιγραφής και μιας στείρας μουσικής γλαφυρότητας.
