Εκδηλώσεις που αναδεικνύουν αγωνιστές του ΚΚΕ, οι οποίοι πρωταγωνίστησαν σε ηρωικές σελίδες που έγραψε στην περιοχή ο λαός μας στην περίοδο της ΕΑΜικής Εθνικής Αντίστασης και του αγώνα του ΔΣΕ, οργανώνουν οιΚομματικές Οργανώσεις Λάρισας του ΚΚΕ, στο πλαίσιο των δραστηριοτήτων τους για τα 100 χρόνια του Κόμματος και τα 70 χρόνια από την Αντιφασιστική Νίκη των Λαών.
Οι αγωνιστές που τιμώνται μ’ αυτές τις εκδηλώσεις ήταν απλοί άνθρωποι του λαού, οι οποίοι αγάπησαν με πάθος την εργατική τάξη και είχαν ακλόνητη πίστη στην πάλη για την απαλλαγή της από τα ταξικά δεσμά, για τη σοσιαλιστική – κομμουνιστική κοινωνία.
Οπως η 23χρονη ΕΠΟΝίτισσα Δήμητρα Τσάτσου, που εκτελέστηκε από τους Γερμανούς κατακτητές και η οποία στο γράμμα που έστειλε στους δικούς της, λίγες μέρες πριν τη στήσουν στο εκτελεστικό απόσπασμα, έγραφε: «Είναι περήφανη, ποτέ δεν περίμενα τέτοια τιμή, να πεθάνω, εγώ ένα φτωχό κορίτσι του λαού, για ιδανικά τόσο ωραία και υψηλά».
Οπως ο Αγγελος Τσιτώτας και ο Μιχάλης Κυρίτσης, μαχητές της «Ανεξάρτητης Ομάδας Λάρισας» του ΔΣΕ, που έδωσαν ηρωική μάχη με ισχυρές αστυνομικές και στρατιωτικές δυνάμεις του ταξικού αντιπάλου κι αυτοκτόνησαν για να μην πέσουν τα χέρια τους.
Οπως ο Σπύρος Καλοδίκης, Γραμματέας της Επιτροπής Πόλης Λάρισας του ΚΚΕ, η εκδήλωση προς τιμήν του θα πραγματοποιηθεί την Τρίτη 9 Ιούνη, στις 8 μ.μ., στην πλατεία «Εξι Δρόμων», στη συνοικία Αγίου Αθανασίου – όπου δολοφονήθηκε από ασφαλίτες.
Το επίκαιρο μήνυμα αυτών των εκδηλώσεων είναι ότι ο λαός μας μπορεί να γράψει λαμπρές σελίδες, όταν δεν ψάχνει και δεν περιμένει σωτήρες, αλλά είναι αποφασισμένος να σώσει ο ίδιος τον εαυτό του και τον τόπο του, έτοιμος να μπει μπροστά και να δώσει στον αγώνα, χωρίς σκόντο σε κόπους και θυσίες, αλλά για την απελευθέρωσή του και όχι για τον ταξικό του αντίπαλο.
Η ατρόμητη ΕΠΟΝίτισσα
Την εκδήλωση για την Δήμητρα Τσάτσου οργάνωσαν οι ΚΟ Νεάπολης – Φιλιππούπολης Λάρισας του ΚΚΕ, στην ομώνυμη πλατεία της συνοικίας Νεάπολη.
Η Δ. Τσάτσου που δούλευε ως κομμώτρια, μετά την είσοδο των Γερμανών στην Ελλάδα, οργανώθηκε αρχικά στον Θεσσαλικό Ιερό Λόχο, ενώ με την ίδρυση της ΕΠΟΝ εντάχθηκε στις γραμμές της. Ο αδελφός της Ανδρέας βγήκε στο βουνό, όπου υπηρέτησε στον ΕΛΑΣ. Στις αρχές του 1944, γείτονες πρόδωσαν τη δράση της στους Γερμανούς, οι οποίοι, στις 8 Φλεβάρη όρμησαν μέσα στο σπίτι, βρήκαν τον πολύγραφο και συνέλαβαν τη Δήμητρα, τη μητέρα και τις αδελφές της. Μεταφέρθηκαν στα γραφεία των Ες- Ες στην οδό Ηπείρου, όπου άρχισαν τα βασανιστήρια. Σακατεμένη, τη μετέφεραν στο Αντιαεροπορικό. Εκεί τα βασανιστήρια ήταν ακόμα χειρότερα – της έβγαλαν τα νύχια των χεριών – αλλά αυτή δεν λύγισε, δεν είπε ποτέ τίποτα!
Στις 8 του Μάρτη του ’44, μαζί με άλλους 40 μελλοθάνατους, φορτώθηκαν σε καμιόνια και μεταφέρθηκαν στον τόπο της εκτέλεσης. Μπροστά στο θάνατο στάθηκε το ίδιο αλύγιστη.
Συγκλονιστικό είναι και το γράμμα που έστειλε μέσα από το κελί, στους δικούς της, λίγες μέρες πριν από την εκτέλεση.
Γράφει:
«3 Μαρτίου 1944
Πιάστηκα και ασφαλώς σήμερα – αύριο θα με εκτελέσουν. Ετσι δείχνουν τα πράγματα. Κι όμως θέλω να σας το κρύψω μανούλα και αδελφούλες πως θα χωριστούμε για πάντα.
Θέλω όσο ζω να ελπίζετε, ακόμα κι αν εγώ δεν ελπίζω για τον εαυτό μου.
Αγαπημένες μου φίλες, συντρόφισσες στον αγώνα για την ελευθερία, πεθαίνω άξια και τιμημένα σαν Ελληνίδα και χάνετε μια συντρόφισσα πιστή. Ομως μη λυπάστε. Αλλες θα ξεφυτρώσουν μετά το θάνατό μου, χιλιάδες.
Μανούλα χάνεις μια κόρη που δεν σου ανήκε, γιατί ανήκε πριν απ’ όλα στην Ελλάδα. Με το θάνατό μου γίνονται κόρες σου όλες οι κόρες της Ελλάδας κι εσύ γίνεσαι μάνα όλου του κόσμου και όλων των λαών που πολεμούν για τη λευτεριά, τη δικαιοσύνη και την ανθρωπότητα.
Είμαι υπερήφανη, ποτέ δεν περίμενα τέτοια τιμή να πεθάνω εγώ, ένα φτωχό κορίτσι του λαού για ιδανικά τόσο ωραία και υψηλά.
Είμαι βέβαιη πως δεν θα αισθανθώ φόβο μπρος στο εκτελεστικό απόσπασμα και θα σταθώ αλύγιστη, όπως στάθηκα στη ζωή.
Θα ήθελα η εκτέλεσίς μου να γίνει σ’ ανοιχτό χώρο για να ρίξω μια τελευταία μου ματιά στον Ολυμπο και στα βουνά όπου κατοικεί η αξία κι η ελπίδα της Ελλάδας.
Στον τάφο μου φέρνετε, όταν μπορείτε, κόκκινα λουλούδια. Τίποτ’ άλλο.
Και χτυπάτε με κάθε μέσον τη βαρβαρότητα.
Σας φιλώ γλυκά όλους.
Δήμητρα»
Μιλώντας στην εκδήλωση ο Χρήστος Μπίκας, μέλος της ΕΠ Θεσσαλίας του ΚΚΕ, τόνισε, ανάμεσα στα άλλα: «Το ΚΚΕ έδωσε όλες του τις δυνάμεις για να οργανωθεί η αντίσταση στον κατακτητή. Μια χούφτα κομμουνιστές, που ήταν ελεύθεροι και άλλοι που δραπέτευσαν από τις φυλακές και τις εξορίες, ξεκίνησαν τον αγώνα για να αναπτυχθεί η αντίσταση μέσα στις δύσκολες συνθήκες της τριπλής κατοχής, αλλά και της ηττοπάθειας και της αναμονής που καλλιεργούσαν στο λαό οι αστικές δυνάμεις. Αποτέλεσε το βασικό εμπνευστή, καθοδηγητή και αιμοδότη της ΕΑΜικής Αντίστασης».
Οι ήρωες μαχητές του ΔΣΕ
Τις εκδηλώσεις για τον Αγγελο Τσιτώτα και τον Μιχάλη Κυρίτση οργάνωσαν οι ΚΟ του 3ου και του 4ου Δημοτικού Διαμερίσματος Λάρισας του ΚΚΕ, αντίστοιχα.
Ο Αγγ. Τσιτώτας, μαχητής της ΟΠΛΑ και του ΔΣΕ, στις 26 Γενάρη 1947, ευρισκόμενος σε αποθήκη σπιτιού στην οδό Υψηλάντου της Λάρισας, περικυκλώθηκε από πολυάριθμους και πάνοπλους χωροφύλακες και ασφαλίτες. Προς βοήθεια των χωροφυλάκων έσπευσε ένας λόχος μαυροσκούφηδων με ένα τανκ και με επικεφαλής τον τότε υπίλαρχο και μετέπειτα ηγετικό μέλος της στρατιωτικής χούντας, Στ. Παττακό, που άρχισε να βομβαρδίζει την αποθήκη. Ο Παττακός ζήτησε από τον Αγγ. Τσιτώτα να παραδοθεί, αλλά αυτός, φωνάζοντας «οι μαχητές του ΔΣΕ δεν παραδίνονται, πολεμούν και πεθαίνουν», συνέχισε να πολεμάει ηρωικά. Κι όταν τραυματισμένος, κατάλαβε ότι το τέλος πλησίαζε, έβαλε το όπλο στον κρόταφό του και αυτοκτόνησε, για να μην πέσει στα χέρια των διωκτών του.
Ο Μ. Κυρίτσης, την επομένη της δολοφονίας του Σπύρου Καλοδίκη από ασφαλίτες – χωροφύλακες, αναλαμβάνει πρωτοβουλία να ανταποδοθεί το χτύπημα, εφαρμόζοντας σχέδιο καταστρωμένο από καιρό για εκτέλεση του στρατηγού Π. Καλογερόπουλου, διοικητή του Β΄ Σώματος Στρατού. Μαζί με δυο άλλους μαχητές, – τον Βαρσαμογιάννη και τον Δέπα – ντυμένοι με καμπαρντίνες κι έχοντας ο καθένας κάτω από αυτές αυτόματο, πιστόλι και χειροβομβίδες, περιμένουν το αυτοκίνητο με τον στρατηγό, αλλά αυτό δεν εμφανίστηκε διότι ο στρατηγός έφυγε έκτακτα από τη Λάρισα. Φεύγοντας, τους αντιλαμβάνεται αστυνομική περίπολος, που βάλλει εναντίον τους. Μια από τις σφαίρες τραυμάτισε ελαφρά τον Κυρίτση. Οι τρεις μαχητές ξεκόβονται μεταξύ τους και ο Κυρίτσης μπαίνει στο κτήμα του Αβέρωφ. Εκεί βρίσκει τον επιστάτη κι αποφασίζει να τον εμπιστευθεί, αλλά αυτός τηλεφωνεί στην Ασφάλεια, που, σε λίγο κυκλώνει το κτήμα. Το χάραμα της 25ης Νοέμβρη 1947, η δύναμη της ΕΣΑ και της χωροφυλακής κινείται προφυλακτικά προς το στάβλο του κτήματος, όπου βρίσκεται ο Κυρίτσης. Αυτός βάλλει με το αυτόματο, τραυματίζοντας ελαφρά δύο, τον χωροφύλακα Ι. Παπαδάκη και τον διοικητή της Ασφάλειας Π. Χρήστου. Προς βοήθεια των πολιορκητών καταφτάνει μια μονάδα θωρακισμένων, με τανκ και μυδράλια. Ο τοίχος του στάβλου γκρεμίζεται και οι χωροφύλακες και ο στρατός που μπαίνουν μέσα βρίσκουν τον Κυρίτση ξαπλωμένο κοντά στο παράθυρο. Δίπλα του, το αυτόματο είναι άδειο, καθώς είχε εξαντλήσει τα πυρομαχικά. Στο δεξί του χέρι κρατάει το πιστόλι κι από τον δεξιό του κρόταφο αργοκυλάει μια «κλωστή» αίμα. Είχε αυτοκτονήσει.
Μιλώντας στις δυο εκδηλώσεις, ο Θ. Σερδένης, μέλος της ΤΕ Λάρισας του ΚΚΕ, ανάμεσα στα άλλα, τόνισε: «Η αντοχή και ικανότητα του ΚΚΕ ως κόμματος παντός καιρού είναι προϋπόθεση για να αναδειχθούν όλες οι αρετές της εργατικής τάξης ως τάξης απελευθερώτριας από την εκμετάλλευση, την κρίση και τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, μαζί με τους συμμάχους της.
Γι’ αυτό, βαδίζοντας προς τα 100 χρόνια του, το ΚΚΕ έχει θέσει ως στόχο και επιδιώκει να ενισχυθεί η ικανότητά του σε όλα τα επίπεδα, σε κάθε χώρο και κλάδο εργασίας, σε κάθε πόλη και χωριό, ώστε: Να πρωτοστατεί στην ανάπτυξη αγώνων διεκδίκησης χωρίς να αποσπά αυτή τη δράση από τη ζύμωση και πάλη για την ιστορική αποστολή της εργατικής τάξης, την κατάργηση των εκμεταλλευτικών κοινωνικών σχέσεων. Να συνδέει κάθε οικονομικό και πολιτικό αγώνα και κάτω από οποιονδήποτε συσχετισμό με το κύριο πολιτικό καθήκον, την πάλη για την επαναστατική εργατική εξουσία».
