Με καθήλωσε, να’ ταν ο περίφημος Νταβέλης, ο ξακουστός Γιαγκούλας το δημοσιογραφικό δαιμόνιο έφτασε μέχρι Παλαιοκώστα!
«Θα μου κλ@σεις τα αρχιδ@ κ. μοίραρχε», χλεύαζε από σκηνής ο Πασχάλης Τσαρούχας και ήταν σαν η φωνή του να ενώνονταν με τις δικές μας, ακαπέλα ψαλμωδίες λίγο παρακάτω και μελοποιημένες οι «Σκέψεις ενός Ληστού» του Δ. Παπαρηγόπουλου από ένα Σταμάτη Κραουνάκη που ξεπέρασε για μία ακόμη φορά τον εαυτό του.
Λυτρωτικός ο έρωτας στα μάτια της Λενιώς, «αύριο φεύγω, θα περιμένεις;», να φτάνει η αγωνία του «κάτω» και να ανατριχιάζεις.
«Όμορφα που ήταν τα μάτια σου πουλάκι μου…», να ονειρεύεται και να γίνεται χίλια κομμάτια, φωνή, ψυχή και σώμα.
Τύχη για όσους βρεθήκαμε Τρίτη και Τετάρτη στην παράσταση «Ο Ληστής», σε κείμενο Δημήτρη Μανιάτη, με ένα «δαιμονισμένο» στιγμές- στιγμές Πασχάλη Τσαρούχα, σκηνοθετημένο με μαεστρία από το Στ. Κραουνάκη.
Ατμοσφαιρικός, ορεσίβιος και αγνός, σε ένα μονόλογο «γάντι» με το κοστούμι και τη θωριά του, ο Πασχάλης Τσαρούχας «έβγαλε τα συκώτια του» για λογαριασμό μας!
Σε πείσμα της κυρίας που εις μάτην περιμέναμε να απενεργοποιήσει το κινητό της, σε πείσμα της προβολής που έφτανε στ’ αυτιά μας, σε πείσμα των live στη διαπασών, σε πείσμα, σε πείσμα, σε πείσμα…
Σε ευχαριστούμε και… συγγνώμη.
Ειρήνη Παπουτσή
