Και τώρα τι θα απογίνουμε;
Αν δεν μας δώσουν τα λεφτά, τι θα κάνουμε;
Πως θα ζήσουμε;
Ανύμποροι. Μοιάζουμε σαν κάτι τεμπελχανάδες, που ζουν με το μπουρμπουάρ που τους δίνει ο πατέρας τους, ξαπλωμένοι όλη μέρα στις καφετέριες, πίνοντας καφέδες και βλέποντας τα γκομενάκια να περνούν.
Αυτό είμαστε οι Έλληνες;
Μας δίνουν λεφτά οι ξένοι, ζουμε. Δεν μας δίνουν, πεθαίνουμε;
Πως γίναμε έτσι;
Δεν ξέρουμε ποιοι είμαστε, δεν ξέρουμε που πάμε.
Σα να είναι έρημος αυτός ο τόπος. Σα να μην παράγουμε τίποτα. Σα να στεγνώσανε τα χώματα, σα να ξεράθηκαν οι ελιές!
Σα να μην είμασταν ποτέ γεωργοί, κτηνοτρόφοι, χτίστες, επιστήμονες. Σα να μην υπήρξαμε ποτέ.
Σα να ήμασταν πάντα όλοι άνεργοι και περιμέναμε τους Γερμανούς να μας δώσουν κάτι τις, για να βγάλουμε τη γυναίκα μας μία βόλτα.
Μία φωνή ακούς από τους νέους ανθρώπους.. Τι να κάνουμε εδώ; Δεν βρίσκω τι να κάνω. Ψάχνομαι τόσο καιρό.
Όλες οι μικρές επιχειρήσεις βουλιάζουν. Ποιοι να αγοράσουν; Τα 3.000.000 φτωχοί;
Οι 1.500.000 άνεργοι; Οι 300.000 νέοι που μετανάστευσαν; Ποιοι; Αυτοί που απολύθυηκαν; Αυτοί που δεν έχουν σύνταξη;
Οι οικογένειες που ζουν με ένα μισθό; Ποιοι;
Γίναμε φαντάσματα των εαυτών μας. Γίναμε μικρότεροι του ίσκιου μας.
Και έρχονται πάλι να μας ξαναφοβίσουν.
Θα σας το κόψουμε το μπουρμπουάρ.
Ο φόβος είναι αιλουροειδές που σκαρφαλώνει στα γεράματα. Αν σκαρφαλώσει σε νεανικό σώμα, τότε αυτό γερνάει απότομα.
Αν δείτε νέους σαν γέρους να μιλούν, είναι που ο φόβος σκαρφάλωσε.
Αλλά τι να φοβηθείς, όταν έχεις τα χέρια σου, τα πόδια σου, και το μυαλό σου;
Η χώρα καταστράφηκε. Το μόνο που έχει μείνει όρθιο είναι οι ανοιχτές τηλεοράσεις. Είναι η πόρτα, από την οποία διαχέεται ο φόβος.
Ναι η χώρα συγκρούστηκε με τον 21ο αιώνα και βρέθηκε χωρίς όραμα στη νέα εποχή.
Ποιος θα μεταποιήσει και θα μεταμορφώσει το δημόσιο;
Παλιά χρειαζόταν 25 σφραγίδες για να επιβεβαιώσεις την ταυτότητα σου. Τώρα χρειάζεται μία.
Οι 24 σφραγίδες κρύβονται για να μην τις βρουν.
Φοβούνται μην τους πουν “Έλα εδώ εσύ, τι κάνεις τώρα που δεν έχεις να σφραγίζεις;
Δεν χρειάζεται να απολυθούν οι 24 σφραγίδες, χρειάζονται νέο προορισμό. Χρειάζονται να εξυπηρετήσουν την αναγκαιότητα της εποχής.
Οι πολιτικοί μας φοβήθηκαν να δουν το μέλλον. Βολεύτηκαν στο να δανείζονται.
Και φτάσαμε σήμερα να ζούμε χωρίς να έχουμε ζωή. Απαθείς. Ανίκανοι να κάνουμε κάτι για τη χώρα μας.
Εξαρτημένοι από το μπουρμπουάρ του Γερμανού φιλευσπλαχνου.
Βλέπετε να προχωράει τίποτα;
Γιατί έπεσε ο Παπανδρέου; Γιατί ψήφισε μνημόνιο!
Γιατί έπεσε ο Σαμαράς; Γιατί ψήφισε μνημόνιο!
Πως γίνεται λοιπόν σήμερα όλες οι εφημερίδες να έχουν γκάλοπ, που ούτε λίγο ούτε πολύ, ζητούν από τον Τσίπρα να ψηφίσει και 3ο μνημόνιο;
Είναι βίτσιο του λαού αυτού να θυσιάζει έναν αρχηγό για κάθε μνημόνιο;
800 εκατομμύρια ευρώ ήταν τα μέτρα του Χαρδούβελη είπε ο Σαμαράς. Και υα έφτασε 8 δις ο Τσίπρας. Όχι οι ξένοι, ο Τσίπρας!
Πήγε δηλαδή στην Ευρώποι και είπε δεκαπλασιάστε μου αυτά που σας έδινε ο Σαμαράς.
Να υπενθυμίσω ότι το πρωτογενές πλεόνασμα που ήθελε να υπογράψει ο Σαμαράς, αντιστοιχεί σε 20 δις μέτρα. Για αυτό έπεσε.
Το λέω για να μη νομίζει ότι έπεσε για 800 ψωροεκατομμύρια.
Το χρέος αυτό είναι αβίωτο. Κανείς δεν επιθυμεί την δραχμή. Λάθος μπήκαμε στο Ευρώ, λάθος να βγούμε από το Ευρώ.
Αλλά ας μας αφήσουν να συνέλθουμε. Ας μας αφήσουν να ξαναπιάσουμε με τα χέρια μας τη ζωή μας και τη γη μας.
Δεν μπορούμε να πάμε μήνα-μήνα, μέρα-μέρα δίνοντας μας ρευστότητα με το σταγονόμετρο.
Άκουσα τον Θεοδωράκη, την Φώφη και τον Σαμαρά που ετοιμάζονται να κάνουν το Ευρωπαϊκό Λαϊκό μέτωπο μαζί.
Να λένε πως ο Τσίπρας είναι ο μοιραίος άνθρωπος. Αναποδογυρίσανε οι έννοιες στο μυαλό.
Έφτασε να είναι μοιραίος άνθρωπος αυτός που αντιστέκεται και ωραίος αυτός που υποκύπτει.
Ναι είναι αλήθεια. Όσοι αντιστάθηκαν στους Γερμανούς τότε στη κατοχή, τους εκτέλεσαν.
Τους δοσίλογους τους κράτησαν ζωντανούς.
Όμως κανένας στην ιστορία δεν θυμάμαι να κατέθεσε στεφάνι σε κάποιον δοσίλογο.
Γιατί οι δοσίλογοι δεν ήταν μοιραίοι, ήταν ωραίοι υποτελείς.
Ας σταματήσουμε τις υστερίες, να τρέχουμε για μακαρόνια και ρύζια.
Δεν είναι ντροπή να τρέχουμε στα ΑΤΜ ακούγοντας τις τηλεοράσεις να ουρλιάζουν μέσα στη νύχτα;
Τι να κάνει ο άνθρωπος, όταν ακούει πως η Ευρωπαϊκή κεντρική τράπεζα δεν μας στηρίζει πια, γιατί τολμήσαμε να κάνουμε δημοψήφισμα στη χώρα μας; Δεν θα πανικοβληθεί όταν έχει να ταΐσει το παιδί του, όταν έχει να πληρώσει τους γιατρούς, όταν έχει ν απληρώσει τα φάρμακα του;
Θέλουν να οδηγήσουν τον κόσμο έξω από το Μαξίμου. Ζούμε ένα νέο ιδιότυπο πραξικόπημα.
Ή πέφτει η κυβέρνηση και μας δίνουν λεφτά ή μας χρεωκοπούνε.
Η ντροπή για αυτό που ζούμε, είναι πιο μεγάλη για τους Γερμανούς.
Μετά από αυτά που μας κάνανε στον πόλεμο, μας κάνουν τα ίδια και τώρα, με τον Σόϊμπλε στον ρόλο του ευαίσθητου Χίτλερ;
Κανείς δεν έχει καταθέσει στεφάνι στον Χίτλερ. Κι όμως κάποτε όλοι σκύβανε το κεφάλι σε αυτόν.
Γιατί οποιος καταστρέφει λαούς, όποιος δεν υπολογίζει ανθρώπους, όποιος χασκογελάει στον πόνο του άλλου, στεφάνι τιμής ποτέ δεν του πρέπει.
Κλείστε τις τηλεοράσεις. Σαν έτοιμος από καιρό αποχαιρέτα την, την Τρέμη που ουρλιάζει.
Αποχαιρέτα τους ωραίους και υποτελείς.
Λ.Λ.
