Οι Έλληνες έχουν πάρει το μολύβι και γράφουν την καινούργια τους ιστορία. Κάποιοι όμως επιμένουν να ξαναδιαβάσουμε την ιστορία προς τα πίσω. Μήπως και τους συναντήσουμε καθισμένους στις παλιές καρέκλες τους. Μήπως και ξαναπαίξουν τους παλιούς τους ρόλους. Έχουν στυλώσει τα πόδια τους τα κακομαθημένα της ιστορίας και υφαίνουν τον ιστό της χρεοκοπίας, προκειμένου να ξαναγίνουν τα δουλάκια του Σόιμπλε.
Σαν να μην υπάρχει χώρα. Σαν να μην υπάρχει λαός.
Θέλουν να επαναφέρουν, χωρίς καν εκλογές, το προηγούμενο καθεστώς. Με αποσταθεροποίηση και με εκβιασμούς, στους οποίους συμμετέχουν τουλάχιστον δια της εμφανούς χαράς στα πρόσωπά τους κάθε φορά που βλέπουν τους δανειστές να μας πιέζουν αφόρητα.
Μοιράζονται χρόνια τώρα με τον εχθρό, τον πλούτο της χώρας. Πάρε οχτώ, δως μου δύο.
Θέλουν να κλείσουν τις τράπεζες. Κάνουν δηλώσεις από την ώρα που ανέβηκε η νέα κυβέρνηση, προκειμένου να επιτύχουν το σχέδιο τους οι έξω δια των μέσα. Έχουν ονοματεπώνυμο. Ήρθε η ώρα της ρήξης. Εδώ. Στο εσωτερικό.
Μην περιμένετε από τους δικαστές να κινηθούν για να ξεκαθαρίσουν την βρώμα της χώρας. Γιατί αυτοί που είναι αληθινοί δικαστές δεν έχουν την εξουσία, μ’ έναν τρόπο τούς έχει αφαιρεθεί. Αυτοί που μπορούν να κάνουν κάτι τους έχουν δέσει ήδη χειροπόδαρα και στέκουν σαν βουβοί στην ιστορία. Πώς θα ανοίξεις όμως τις πόρτες όταν είναι κλειδωμένες; Τραβούν, σπρώχνουν κι οι πόρτες δεν ανοίγουν. Αν δεν ανοίγει η πόρτα, την σπας.
Δεν μπορεί να αλλάζουν οι πόρτες και τα κλειδιά να παραμένουν ίδια. Ήρθε η ώρα ο Τσίπρας να χτυπήσει το χέρι στο τραπέζι.
Χωρίς νεύρα. Χωρίς θυμό. Με δύναμη αρχηγού. Με δύναμη ηγέτη. Γιατί άλλο πρωθυπουργός κι άλλο ηγέτης.
Δεν έχει σημασία αν πιστεύει κανείς ότι ο Τσίπρας είναι καλός ή κακός, ικανός ή ανίκανος. Ένα είναι το γεγονός.
Η σημερινή κατάσταση έχει ως εξής: Ο μπαμπάς πέθανε, ο γιος πρέπει να αναλάβει το εργοστάσιο. Μας αρέσει δεν μας αρέσει. Το παλιό σύστημα ξεψύχησε επάνω στις μίζες του. Δεν πρόκειται να αναστηθεί. Ο Τσοχατζόπουλος είναι ένας απ’ όλους, δεν είναι ένας διαφορετικός. Εκφράζει τον απόλυτο κανόνα, δεν εκφράζει καμία εξαίρεση. Ίσως να μην είναι ούτε καν μέσα στο top ten των μεγαλοκλεφτών. Μπορεί να είναι και το νούμερο 46.
Το παλιό σύστημα πέθανε. Ήρθε η άλλη γενιά. Αλλάξαμε βιβλίο.
Αυτό που ζούμε έξι χρόνια δηλαδή, είναι σωτηρία, αν δεν το καταλάβατε. Σωνόμαστε όλο αυτό τον καιρό, και δεν λέμε να σώσουμε και να σωθούμε. Δημοκράτες είναι αυτοί που έχουν μάθει να αγαπούν τους άλλους ανθρώπους, όχι αυτοί που παραμένουν γαντζωμένοι στις θέσεις τους.
Τι θα πει «δεν μπορούν να τιμωρηθούν αυτοί γιατί υπάρχει ο νόμος περί μη ευθύνης υπουργών»; Να ξεκινήσουν λοιπόν οι διαδικασίες, να μάθουμε.
Αυτοί που ψηφίσαν αυτό τον νόμο, αυτοί που πρότειναν αυτό τον νόμο δεν έχουν καμία ευθύνη ούτε στην ιστορία ούτε στη δικαιοσύνη; Τίποτα; Έτσι; Τι θα πει «τον ψήφισε η Βουλή τον νόμο»;
Η δημοκρατία πρέπει να ξεκαθαρίσει με τον κακό της εαυτό αν θέλει να είναι πάλι μια καθαρή δημοκρατία, έτσι όπως ξεκίνησε μετά την πτώση της δικτατορίας και ολοκληρώθηκε επί Παπανδρέου, με την αναγνώριση της Εθνικής Αντίστασης. Να ερευνηθούν όλες οι υπογραφές των υπουργών στα δημόσια έργα, όλες οι συμβάσεις, όλες οι προμήθειες. Να βρεθούν οι νόμοι, να ξεπεραστούν αυτοί οι νόμοι-τέρατα που επιβάλλουν αθωώσεις.
Τι χαϊδολογάτε;
Βαρεθήκαμε να ακούμε λόγια, λόγια, λόγια. Λόγια δεξιά, λόγια αριστερά.
Η αριστερά πρέπει να κυβερνήσει. Χωρίς ενοχές.
Έχει τον κόσμο μαζί της, έχει τους δεξιούς νοικοκυραίους που έχει προσβληθεί η αξιοπρέπειά τους, η ψυχή τους, η ζωή τους, τα σπίτια που έχτισαν, αυτά που έφτιαξαν. Διότι όταν το σύστημα στομώνει και δεν μπορεί να βγάλει από πουθενά κέρδη, έρχεται και αρπάζει αυτά που εσύ έφτιαχνες όλα αυτά τα χρόνια.
Γιατί αυτό κάνουν αυτή τη στιγμή.
Δούλεψαν οι Έλληνες τόσα χρόνια κι έρχονται να πάρουν τα σπίτια τους, τις περιουσίες τους, τις καταθέσεις τους κι ό,τι μαζέψαν, τώρα. Όλοι είναι έτοιμοι να ξαναφτιάξουν τη ζωή και τη χώρα τους. Όλοι είναι έτοιμοι να βάλουν ένα χέρι για να ξαναγίνει η ζωή μας ανθρώπινη. Περιμένουμε έναν να μας κάνει μια κίνηση, ένα νεύμα στην ιστορία.
Ας προχωρήσουμε, με δύναμη. Ας γκρεμίσουν ό,τι σάπιο. Γιατί σάπιοι υπάρχουν παντού. Σάπιοι υπάρχουν στη δεξιά, σάπιοι και στην αριστερά. Σάπιοι υπάρχουν στους συνδικαλιστές, σάπιοι υπάρχουν και στους δημοκράτες.
Ο δρόμος που περπατάμε είναι σκοτεινός. Πρέπει η νέα ιστορία, η νεοπολίτευση, να περάσει φώτα στον καινούργιο δρόμο. Δεν μπορούμε να δούμε πια μες στα σκοτάδια. Δεν μπορεί να ανάβεις ένα σπίρτο κάθε τόσο και να ‘χεις απαίτηση να δεις ορίζοντα, να δεις βάθος δρόμου.
Φωτίστε την χώρα για να μπουν οι νέοι και οι αληθινοί.
Δώστε ψυχή στα σώματα μας που σέρνονται σαν ρούχα άδεια στους δρόμους. Τώρα!
Και πετάξτε όλες τις παλιές καρέκλες της εξουσίας.
Ακριβώς όπως έκανε ο καρεκλάς που τον άκουγα, όταν ήμουνα μικρός στη Λάρισα, να περνάει απ’ τον δρόμο και να φωνάζει: «Παλιές καρέκλες αγοράζωωω, ο καρεκλααάς».
Πετάξτε τις παλιές καρέκλες, μ΄ αυτούς τους άχρηστους που καθόντουσαν χρόνια τώρα, πάνω.
Κρατήστε μόνο τις παλιές καρέκλες των γιαγιάδων, των παππούδων, των γονιών και των ανθρώπων που σεβάστηκαν την ιστορία.
mignatiou.com
