Η βουλευτής Λάρισας του ΣΥΡΙΖΑ Άννα Βαγενά στη χθεσινή ομιλία της στην Ολομέλεια κατά την διάρκεια της συζήτησης του σχεδίου νόμου για την ιθαγένεια, σημείωσε τα εξής:
«Θα ήθελα να απευθυνθώ στους συναδέλφους της Χρυσής Αυγής και κυρίως στον ομιλητή πριν, ο οποίος είπε ότι έτσι όπως πάμε, σε είκοσι χρόνια, ο Πρωθυπουργός της Ελλάδας θα είναι Πακιστανός. Αν σκέφτονταν ή αν είχαν αυτή τη νομοθεσία στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, ο Μπάρακ Ομπάμα δεν θα ήταν σήμερα Πρόεδρος.
Θέλω, επίσης, να σας πω, απευθυνόμενη και σε σας, αλλά και στους συναδέλφους της Νέας Δημοκρατίας και να σας διαβεβαιώσω ότι δεν αγαπάτε την πατρίδα μας, την Ελλάδα, περισσότερο από μας. Να είστε σίγουροι γι’ αυτό.
Θέλω να σας πω με κίνδυνο να φανώ γραφική ότι δακρύζω, ακούγοντας τον Εθνικό μας Ύμνο, όπως σίγουρα πολλοί από εσάς, ότι κλαίω, βλέποντας τη σημαία μας να κυματίζει στα ξωκλήσια του Αιγαίου. Άλλωστε, η πατρίδα και ο πατριωτισμός είναι έννοιες πολύ προσωπικές και αδιαπραγμάτευτες.
Κατά τη γνώμη μου, πατριώτης είναι αυτός που δεν βλάπτει συνειδητά, αλλά αντίθετα προσπαθεί να βοηθήσει με όλες του τις δυνάμεις τον τόπο που γεννήθηκε και μεγάλωσε, δηλαδή τον τόπο του, δηλαδή την πατρίδα του. Και όπως έλεγε και ο ποιητής, «πατρίδα είναι τα παιδικά μας χρόνια».
Για μένα, πατρίδα είναι η γειτονιά μου στη Λάρισα, οι παιδικοί μου φίλοι και οι γλάστρες με τα ανθισμένα λουλούδια της μάνας μου στην αυλή μας. Γι’ αυτές τις μνήμες θα έδινα και τη ζωή μου. Για τη γειτονιά στη Λάρισα που γεννήθηκα και μεγάλωσα, θα πήγαινα να πολεμήσω, αν χρειαζόταν. Δεν ξέρω αν αυτό θα γίνει, επειδή τρέχει στις φλέβες μου καθαρό ελληνικό αίμα.
Μάλιστα, θα σας εξομολογηθώ και κάτι. Η προγιαγιά μου, η μάνα της γιαγιάς μου, ήταν γύφτισσα. Ήταν ένα γυφτάκι που το άφησαν στο χωριό μου στη Ραψάνη του Κάτω Ολύμπου. Όταν έφυγαν από τον καταυλισμό, το ξέχασαν, το άφησαν αυτό το παιδάκι. Αυτό το παιδάκι το υιοθέτησαν εκεί στο χωριό. Αυτή είναι η προγιαγιά μου. Μήπως θα πρέπει να αμφιβάλουμε και για τη δική μου ελληνικότητα; Να το δούμε αυτό.
Θα σας μιλήσω τώρα για τον Ιμπραήμ. Θα ήθελα να είναι εδώ ο Ιμπραήμ να μιλήσει σήμερα αντί για μένα. Ο Ιμπραήμ είναι ένα παιδί δεκαέξι χρονών, γεννημένο και μεγαλωμένο στην Ελλάδα από Αιγύπτιους γονείς. Πέρυσι έπαιζα ένα έργο στο θέατρο, το «Η ζωή μπροστά σου» του Ρομάν Γκαρί και ο Ιμπραήμ ήταν συμπρωταγωνιστής μου.
Είναι ένα παιδί που με εξέπληξε. Όταν ήρθε να τον δοκιμάσω, δεν φανταζόμουν ότι αυτό το παιδί θα μιλά και θα γράφει τόσο άψογα τα ελληνικά, με άψογο συντακτικό και γραμματική. Σας το λέω αλήθεια. Έμεινα έκπληκτη απ’ αυτό.
Εδώ, πραγματικά θέλω να συγχαρώ τους δασκάλους και τους καθηγητές της δημόσιας εκπαίδευσής μας, οι οποίοι κάτω από φοβερά αντίξοες συνθήκες μαθαίνουν σ’ αυτά τα παιδιά την ελληνική γλώσσα.
Ο Ιμπραήμ σε μία συνέντευξή του είπε «Δεν έχω οριστικά χαρτιά που να αποδεικνύουν ποιος είμαι».
Αυτό το νομοσχέδιο θα λύσει πολλά προβλήματα, καθώς ως τώρα κάποιοι που πλήρωναν αποκτούσαν ιθαγένεια, ενώ όσοι δεν ακολούθησαν αυτόν τον τρόπο παρέμειναν χωρίς χαρτιά.
Έχει πει: «Περιμένω πως η ζωή μου θα αλλάξει πολύ και θέλω να προλάβω να πάρω την ιθαγένεια πριν από τα δεκαοκτώ. Δεν θέλω να γυρίσω στην Αίγυπτο, γιατί δεν γνωρίζω αραβικά και όσοι δεν γνωρίζουν αραβικά εκεί είναι δούλοι».
Γιατί, λοιπόν και ο Ιμπραήμ αυτό που αισθάνομαι εγώ για τη Λάρισα να μην το αισθάνεται για την Κυψέλη, τη γειτονιά που γεννήθηκε και μεγάλωσε; Γιατί να στερήσουμε από τον Ιμπραήμ και τον κάθε Ιμπραήμ τη δυνατότητα να λέει ότι η Ελλάδα είναι πατρίδα του; Έλληνας και γεννιέσαι και γίνεσαι, αν αγαπάς την Ελλάδα.
Θα αναφερθώ τώρα σε ένα άλλο θέμα. Θα σας πω ότι πολλές φορές έχω πει ότι δέκα χρόνια μένω στο Μεταξουργείο και πολλές φορές έχω πάρει θέση για το μεταναστευτικό θέμα. Δεν την παίρνω πίσω αυτή τη θέση. Το Μεταξουργείο είναι μία γειτονιά που κατοικείται κυρίως από μετανάστες. Σας διαβεβαιώνω ότι όσοι από τους μετανάστες είναι ενταγμένοι, έχουν νόμιμα χαρτιά και δυνατότητα να εργάζονται, είναι απόλυτα νομοταγείς και δεν διαφέρουν σε τίποτα στη συμπεριφορά τους από εμάς τους άλλους. Αντίθετα, εύκολη λεία για κάθε είδους παραβατικότητα είναι όσοι ζουν στο περιθώριο, χωρίς νόμιμα χαρτιά.
Η σωστή μεταναστευτική πολιτική –που, δυστυχώς, ποτέ δεν εφαρμόστηκε μέχρι τώρα- είναι κατά τη γνώμη μου η πολιτική που ενσωματώνει και όχι αυτή που απομονώνει. Όταν αγκαλιάζεις κάποιον, τον κάνεις καλύτερο. Όταν τον κλωτσάς, του δημιουργείς θυμό. Και ο θυμός είναι κακός σύμβουλος.
Θα κλείσω διαβάζοντας τον όρκο του Μεγάλου Αλεξάνδρου, στην Ώπη της Ασίας το 324 π.Χ. ενώπιον εννέα χιλιάδων αξιωματούχων και προυχόντων κάθε φυλής Ελλήνων, Περσών και Μήδων.
«Σας εύχομαι τώρα που τελειώνουν οι πόλεμοι, να ευτυχήσετε με την Ειρήνη. Όλοι οι θνητοί, από εδώ και πέρα να ζήσουν σαν ένας λαός,
μονοιασμένοι για την κοινή προκοπή.
Να θεωρείτε την οικουμένη Πατρίδα σας, με κοινούς νόμους,
όπου θα κυβερνούν οι άριστοι, ανεξαρτήτως φυλής. Δεν χωρίζω τους ανθρώπους, όπως κάνουν οι στενόμυαλοι, σε Έλληνες και Βαρβάρους. Δεν με ενδιαφέρει η καταγωγή των πολιτών ούτε η ράτσα που γεννήθηκαν. Τους καταμερίζω με ένα μόνο κριτήριο, την Αρετή. Για μένα, κάθε καλός ξένος είναι Έλληνας και κάθε κακός Έλληνας είναι χειρότερος από Βάρβαρο.
Αν ποτέ σας παρουσιαστούν διαφορές, δεν θα καταφύγετε στα όπλα,
παρά θα τις λύσετε ειρηνικά. Στην ανάγκη θα σταθώ εγώ διαιτητής σας.
Τον Θεό δεν πρέπει να τον νομίζετε ως αυταρχικό κυβερνήτη, αλλά ως κοινό Πατέρα όλων μας, ώστε η διαγωγή σας να μοιάζει με τη ζωή που κάνουν τα αδέλφια στην οικογένεια.
Από μέρους μου, θεωρώ όλους ίσους, λευκούς και μελαμψούς και θα ήθελα να μην είστε μόνο υπήκοοι της Κοινοπολιτείας μου, αλλά μέτοχοι, όλοι συνέταιροι.
Όσο περνάει από το χέρι μου, θα προσπαθήσω να συντελεσθούν αυτά που υπόσχομαι».
