Όσο για τον Τσίπρα, προσωπικά, τον σέβομαι γιατί βρέθηκε ανάμεσα στη Σκύλλα και τη Χάρυβδη.
Η αλήθεια είναι οτι το πάλεψε, κουράστηκε πολύ, και δεν φαίνεται να διασκεδάζει ιδιαίτερα με το αποτέλεσμα των διαπραγματεύσεων, σε αντίθεση με τους αντιπάλους του, που το (εφιαλτικό τους) χαμόγελο κόλλησε στα χείλη τους.
Ο Τσίπρας, από τη μία είχε το ΜΝΗΜΟΝΙΟ, και από την άλλη το GREXIT.
Το πάλεψε με όσες δυνάμεις είχε. Η κυβέρνησή του βρέθηκε απέναντι σε όλο το κατεστημένο στο εσωτερικό, και τους δυνάστες της χώρας στο εξωτερικό.
Εκεί όμως που διαφωνώ κάθετα, είναι η τελική του επιλογή.
Ο Τσίπρας θα έπρεπε να δούλευε για ένα συντεταγμένο GREXIT (αφού γνώριζε τα πολλά και σοβαρά προβλήματα της χώρας, και είχε υποσχεθεί οτι δεν θα υπογράψει κανένα νέο μνημόνιο) και να ενημέρωνε καθημερινά τον κόσμο για τα υπέρ και τα κατά ενός GREXIT, αλλά και για τα υπέρ και τα κατά ενός νέου, κατά πολύ χειρότερου, ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ. ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ όμως!
Αν ο κόσμος γνώριζε οτι με το ΜΝΗΜΟΝΙΟ θα έμπαινε η ταφόπλακα στην εθνική μας κυριαρχία, οτι οι Γερμανοί θα μπορούσαν να ασκήσουν βέτο ακόμη και στις αποφάσεις του ελληνικού κοινοβουλίου, οτι θα μας αγόραζαν τη χώρα για ψίχουλα (για peanuts, που λέει και ο Βαρουφάκης) και πάλι 60% θα του έδινε!
Τώρα και ΜΝΗΜΟΝΙΟ που μας μετατρέπει σε αποικία, έχουμε, και από το GREXIT (που σύμφωνα με τις εκτιμήσεις όλων, μνημονιακών και μη σε τρία χρονάκια πάλι μπροστά μας θα βρίσκεται) δεν γλυτώσαμε!
Σε νιώθω Τσίπρα, αλλά…
ΥΓ. Με προβληματίζει όμως αρκετά, αν και δεν θέλω να το πιστέψω, αυτό που γράφουν οι NEW YORK TIMES, οτι δηλαδή ο Τσίπρας ήλπιζε να κερδίσει το ΝΑΙ στο δημοψήφισμα…
Ε.Ψ.
