Αγαπητέ, δάσκαλε:
πριν από λίγες εβδομάδες, δημοσίευσα ένα άρθρο, γραμμένο από τα βάθη της καρδιάς, για να υπερασπίσω τη φράση που εκστόμισες σε τηλεοπτική εκπομπή, “Θα ψηφίζω επ΄ αόριστον τις προτάσεις που θα κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ, ακόμη και εάν προτείνει την προσάρτηση της Μακεδονίας στα Σκόπια, στη Χιλή, στο Άνω Βολτά”…
και να αποκαταστήσω την παρερμηνεία της από πολλούς που δεν κατάλαβαν το χιούμορ, την κρυπτόμενη “σατυρική αναστροφή”. Μου είπες μάλιστα αυθόρμητα όταν μιλήσαμε, ότι συμφωνούσες απόλυτα με την ερμηνεία μου και ότι, αν έγραφες ο ίδιος το άρθρο, έτσι κάπως θα εκφραζόσουν. Θα σου θυμίσω λοιπόν μία παράγραφο από το άρθρο αυτό που αναφέρεται στο τι υπέκρυπτε το “θα ψηφίζω επ’ αόριστον τις προτάσεις που θα κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ”:
”Το “θα ψηφίζω επ’ αόριστον” είναι μία υπερβολή που συνάδει με την υπερβολή του πατριωτικού μου συναισθήματος, το οποίο με τα ΟΧΙ του προς τους δανειστές “χρηματο-συμμορίτες” έχει τονώσει ο ΣΥΡΙΖΑ. Δεν μπορεί να νοηθεί ως μια άνευ όρων στήριξη στο κόμμα, στο οποίο άλλωστε ο Ζουράρις δεν ανήκει, και οι περισσότεροι εκεί μέσα τον έχουν για μαύρο πρόβατο, ακριβώς για τις πατριωτικές του θέσεις αλλά και τη θρησκευτικότητά του. Η “επ’ αόριστον” στήριξη τελεί υπό συνθήκη, άρα μπορεί και να αρθεί, εφόσον η συνθήκη δεν πληρείται: “Θα ψηφίζω επ’ αόριστον ό,τι προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ, εφόσον συνεχίζει να ανεβάζει το πατριωτικό μου συναίσθημα, δηλαδή εφόσον ενεργεί πατριωτικά, υπέρ της πατρίδος. Εφόσον συνεχίζει να λέει τα ΟΧΙ στις “βορβορώδεις ψωλεκτασίες”. Αν τολμήσει και πάψει να με εκπλήσσει ευχάριστα ως προς αυτό, τότε ΔΕΝ ΘΑ ΤΟ ΨΗΦΙΖΩ.””
Αυτά έγραφα εκεί λοιπόν και τα πίστευα, ειλικρινά. Και ήρθε η “ανάποδη κυβίστηση” από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, η οποία μας έφερε εκ της Εσπερίας μια συμφωνία-τερατούργημα, ένα (προ)μνημόνιο με όλα τα φρικαλέα στοιχεία εκείνα που μετά βδελυγμίας καταδικάζαμε τόσα χρόνια.
Και θα έλεγε κανείς ότι πλέον έπαψε να ισχύει η συνθήκη για την οποία αναφέρθηκα παραπάνω και εσύ θα έπαυες να ψηφίζεις ό,τι φέρνει ο ΣΥΡΙΖΑ. Καταλαβαίνεις λοιπόν ότι μας ήρθε ως κεραυνός εν αιθρία, η ξαφνική σου απόφαση να υπερψηφίσεις, αφενός την κύρωση από τη Βουλή των Ελλήνων του “προσχεδίου συμφωνίας” με τους “Θεσμούς”, και αφετέρου την πρώτη και τη δεύτερη δέσμη “προαπαιτούμενων” που έθεσαν οι άθλιοι εκβιαστές “εταίροι” μας και νομοθέτησε ευήκοα και σε χρόνο ρεκόρ η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Και αυτό παρά την ομόφωνη απόφαση δημόσιας καταδίκης της κατάπτυστης συμφωνίας από όλα τα ιδρυτικά μέλη της ΠΥΡΙΚΑΥΣΤΟΥ ΕΛΛΑΔΑΣ, αλλά πρωτίστως, παρά την ηχηρή απόφαση του ελληνικού λαού μέσω του δημοψηφίσματος της 5ης Ιουλίου.
Τι συνέβη; Προφανώς, ή έκανα λάθος και, για λόγους που εσύ γνωρίζεις, είναι άνευ-όρων η στήριξή σου στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, ή θεωρείς ότι δεν παραβιάζεται η συνθήκη. Δηλαδή η κυβέρνηση, παραμένει στην πατριωτική οδό, αποφάσισε να προωθήσει και να εφαρμόσει τη συμφωνία-όνειδος, για το συμφέρον του ελληνικού λαού.
Πιστεύω το δεύτερο, διότι διάβασα και την παρέμβασή σου στην ιστοσελίδα σου στο facebook όπου προσπάθησες να αιτιολογήσεις την απόφαση της κυβέρνησης, την οποία στηρίζεις, ως απαραίτητη στρατηγική υποχώρηση κάνοντας μάλιστα τον ιστορικό παραλληλισμό με τη συνθηκολόγηση των μπολσεβίκων της οκτωβριανής επανάστασης με τους Γερμανούς κατά το α’ παγκόσμιο πόλεμο. Θα σχολιάσω τον παραλληλισμό αυτόν προς το τέλος της επιστολής. Προς το παρόν αρκούμαι να διαπιστώσω ότι υπάρχει μία αντίφαση μεταξύ της στάσης του Ζουράρι στα μνημόνια Ι και ΙΙ και της στάσης σου τώρα στα πρόθυρα του μνημονίου ΙΙΙ: Εκεί έλεγες ΟΧΙ, άνευ όρων, παρόλο που οι ψηφίσαντες εκείνα τα μνημόνια, επικαλούνταν ακριβώς την ίδια επιχειρηματολογία με της σημερινής κυβέρνησης: ή μνημόνιο ή το χάος. “Είναι κακές οι συμφωνίες”, έλεγαν, “αλλά, αν δεν τις ψηφίσουμε, η χώρα καταστρέφεται, χρεοκοπεί, θα έρθει πείνα κλπ”. Αυτά ισχυρίζονταν εν χορώ ΝΔ και ΠΑΣΟΚ τότε. Και εμείς τους κατηγορούσαμε για εθνική μειοδοσία. Και εσύ τους κατηγορούσες. Τώρα όμως υιοθετείς μαζί με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ πλήρως την επιχειρηματολογία τους. Ή τότε είχες λοιπόν λάθος και πρέπει να τους ζητήσεις συγγνώμη που τους συκοφαντούσες ως εθνικούς μειοδότες και που ισχυριζόσουν ότι μπορούσαν να μην υπογράψουν, διότι υπήρχαν εναλλακτικές, ή τώρα έχεις λάθος που συμμερίζεσαι την στροφή της κυβέρνησης προς τα αδιέξοδα και ταπεινωτικά μνημόνια.
Φυσικά, η ψήφος σου είναι προσωπική και φέρεις εσύ και μόνον εσύ ακέραιη την ευθύνη της. Αλλά επίτρεψέ μου να υπενθυμίσω ότι ο βουλευτής οφείλει να είναι εκφραστής και εκπρόσωπος της λαϊκής βάσης που τον ψήφισε και όχι μόνον φορέας προσωπικών απόψεων/επιλογών. Θα έλεγα ότι είναι κυρίως το πρώτο, ιδιαίτερα όταν τυγχάνει βαθύτατων δημοκρατικών πεποιθήσεων. Ακόμα και εάν η βάση σφάλει στην κρίση της, ο εκπρόσωπός της δεν σφάλει εάν την ακολουθήσει, έστω και παρά την (ορθή) γνώμη του, γιατί ακριβώς αυτό επιτάσσει η δημοκρατία. Αλλιώς θα είχαμε αριστοκρατία. Πόσο μάλλον εδώ που στην περίπτωσή μας, θεωρώ, ότι η βάση που έστειλε εσένα, δάσκαλε, στη Βουλή έχει το δίκιο. Διότι η βάση αυτή ήταν και συνεχίζει να είναι -μετά λόγου γνώσεως- 100% αντιμνημονιακή. Επειδή δε ο όρος αυτός εμπεριέχει ίσως και κάποια “δημιουργική ασάφεια”, τον διευκρινίζω: Είμαστε ενάντια στις “ανέντιμες” εκείνες συμφωνίες (μνημόνια) με τις οποίες οι δανειστές δεν εκφράζουν την εύλογη απαίτησή τους να πάρουν τα χρήματά τους πίσω, αλλά εκμεταλλεύονται την αδυναμία της χώρας για να την κρατούν σε οικονομική ομηρία, καταστρέφοντας την πραγματική οικονομία, επιζητώντας ως κόρακες την εκποίηση του εθνικού της πλούτου και την φτωχοποίηση του μεγαλύτερου μέρους του ελληνικού λαού, με τελικό στόχο να καταστεί αέναη “αποικία χρέους”, εύκολη λεία σε κάθε αρπακτική διάθεση ξένων και εντόπιων συμφερόντων.
Διευκρινίζω επίσης το τι σημαίνει “είμαστε ενάντια”, διότι και αυτό δεν είναι ξεκάθαρο σε πολλούς: “Ενάντια στα μνημόνια” σημαίνει ότι, όχι μόνον τα απορρίπτουμε (υπάρχει μήπως κανείς που να τα καλοδέχεται; ούτε καν ο Άδωνις), αλλά ταυτόχρονα ΔΕΝ ΥΠΟΚΥΠΤΟΥΜΕ ΣΕ ΕΚΒΙΑΣΤΙΚΑ ΔΙΛΗΜΜΑΤΑ. Είτε είναι μπλόφες, είτε είναι πραγματικά. Δεν σημαίνει, “διαφωνούμε μεν αλλά αν είναι να μας “κάνετε ντα”, υπογράφουμε ό,τι μας φέρετε”. Διότι το ΌΧΙ σημαίνει εξ ορισμού “ΟΧΙ με κάθε κόστος”. Αλλιώς δεν είναι ΟΧΙ, είναι το ΝΑΙ του ψευτόμαγκα. Άλλωστε οι πρόγονοί μας πάντοτε τοιουτοτρόπως εννοούσαν τα ΟΧΙ: Έλεγαν το ΟΧΙ, και μετά έκλειναν τα μαγαζιά τους, άφηναν τα σπίτια τους, έπαιρναν τα όπλα και πήγαιναν να πολεμήσουν, κι ας σκοτωθούν. Κι ας έκαιγε ο εχθρός την πόλη. Ήξεραν ότι αν κέρδιζαν την ελευθερία τους, θα την ξανάχτιζαν. Αν παραδίνονταν, η πόλη γκρεμισμένη θα ήταν εσαεί, κι ας έμεναν όρθια τα κτήρια.
Μου είπες ότι “δεν ήμαστε έτοιμοι για τη ρήξη. Δεν είναι σοφό και συνετό να πάμε ξυπόλητοι στα αγκάθια. Οι πρόγονοί μας έλεγαν ΟΧΙ, αλλά το έλεγαν, γιατί είχαν ήδη προετοιμαστεί για πόλεμο και είχαν και πιθανότητες επιτυχίας. Εμείς δεν είμαστε έτοιμοι και θα ήταν σαν να αυτοκτονούσαμε. Βούτυρο στο ψωμί της διαπλοκής, διότι θα έπεφτε η κυβέρνηση της αριστεράς, η κυβέρνηση της ελπίδας”. Ακούσαμε όλους αυτούς τους ισχυρισμούς, τόσες μέρες από όλους τους ύστατους “κυβισθήσαντες” και από το ΣΥΡΙΖΑ και από τους ΑΝΕΛ. Ακούσαμε άλλη μια φορά τις απειλές περί χάους, πείνας, 50-80% απώλεια εισοδημάτων, θα μας αγοράσουν τζάμπα κλπ κλπ, από χείλη από τα οποία ουδέποτε το περιμέναμε. Δεν θα σταθώ στο πόσο ακριβή είναι όλα αυτά. Έστω ότι είναι. Θα κάνω όμως τις κρίσιμες ερωτήσεις: ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΗΜΑΣΤΕ ΕΤΟΙΜΟΙ ΓΙΑ ΤΗ ΡΗΞΗ; Γιατί ενώ γνώριζε η κυβέρνηση ότι το πιθανότερο ήταν να μην καταλήξουμε σε μια “έντιμη συμφωνία”, δεν υπήρχε πανέτοιμο το περιβόητο σχέδιο Β; Πώς μας πήγε η κυβέρνηση ξυπόλητους στα αγκάθια; Δεν είναι πολύ ύποπτο αυτό; Γιατί να μην υποψιαστούμε ότι αυτό ήταν εξ αρχής η στόχευσή της; Είναι εγκληματικά επιπόλαιοι ή εθνικοί μειοδότες χειρότεροι και πονηρότεροι των προηγουμένων; Διότι άλλη εκδοχή δεν δύναται να υπάρξει. Πώς λοιπόν εσύ στηρίζεις μια κυβέρνηση είτε εγκληματικά ηλιθίων ή πονηρών εθνικών μειοδοτών; Τι καλό περιμένουμε από αυτή;
Και εδώ θέλω να εξετάσουμε το επιχείρημα ότι δεν ήταν τώρα η ώρα για ρήξη, αλλά πρέπει να ανασυνταχθούμε, να προετοιμαστούμε και να πάμε για τη ρήξη όταν θα είμαστε έτοιμοι. Μα τόσους μήνες γιατί δεν προετοιμαζόμασταν; Αν η κυβέρνηση αυτή είχε έστω στο πίσω μέρος του μυαλού της σοβαρά τη ρήξη (ως όφειλε, έστω και ως διαπραγματευτικό χαρτί, κατά το “αν θες ειρήνη, προετοιμάσου για πόλεμο”), θα την είχε προετοιμάσει πυρετωδώς από πολύ πριν καν γίνει κυβέρνηση. Άρα δεν πρέπει να έχει κανείς εμπιστοσύνη ότι θα κάνει τώρα αυτό που δεν έκανε όταν έπρεπε στο παρελθόν. Ιδίως όταν οι νέες συμφωνίες δένουν την Ελλάδα ακόμα πιο σφικτά από τις προηγούμενες. Δηλαδή τι περιμένουμε; ότι θα αλλάξουν ποτέ οι συμφωνίες προς το καλύτερο; Αυτό έλεγαν και οι προηγούμενοι και ουδέποτε το επέτυχαν. Θα ξεγελάμε τους “κουτόφραγκους” και δεν θα εφαρμόζουμε στην πράξη τις φρικαλεότητες που υπογράφουμε; Κι αυτό το έλεγαν οι προηγούμενοι και δεν τους βγήκε. Εν μιά νυκτί αναγκάστηκε να κλείσει ο Σαμαράς την ΕΡΤ, εν μιά νυκτί να βγάλει σε διαθεσιμότητα 2500 εκπαιδευτικούς, διότι η Τρόικα απείλησε οτι δεν θα πάρουμε τη δόση. Μήπως περιμένουμε ότι σε κάποια φάση στο εγγύς μέλλον θα τους πούμε: “τέρμα, δεν εφαρμόζουμε την συμφωνία στο εξής, την διαγράφουμε μονομερώς, διότι σας τη φέραμε, κερδίσαμε χρόνο, τυπώσαμε δραχμές, και τώρα είμαστε πανέτοιμοι με ένα φοβερό σχέδιο Β, αφού εξασφαλίσαμε μάλιστα κάτω από τη μύτη σας και το δάνειο από τους BRICS που δεν είχαμε προλάβει να εξασφαλίσουμε κατά την 5μηνη διαπραγμάτευση”. Αλήθεια, ποιος τα πιστεύει αυτά; Κανείς. Μόνον οι σε βαθμό γελοιότητας αφελείς ή οι απόλυτα ιδιοτελείς θεωρώ ότι κοροϊδεύουν τον εαυτό τους ισχυριζόμενοι ότι η αναδίπλωση της κυβέρνησης στοχεύει στο να “κερδίσουμε χρόνο” ώστε να προετοιμαστεί κατάλληλα η ρήξη. Ακόμα και αυτό να είχε σκοπό η κυβέρνηση, δεν έχει πλέον τη δυνατότητα να το προετοιμάσει με καλύτερους όρους από ό,τι είχε την ευκαιρία στο πρόσφατο παρελθόν, αφού θα έχει δεθεί χειροπόδαρα με ένα νέο μνημόνιο και θα τελεί υπό την συνεχή επιτήρηση των “θεσμών”, εξωτερικών και εσωτερικών. Ούτε τη διαπλοκή θα χτυπήσει, αφού αποδυναμωμένη και ηθικά εξουθενωμένη στη συνείδηση της λαϊκής της βάσης, θα είναι αναγκασμένη να στηρίζεται στους ψήφους ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΠΟΤΑΜΙΟΥ, των “τσιρακίων” της διαπλοκής.
Τι άλλο περιμένουμε; Να κερδίσουν οι PODEMOS τις εκλογές της Ισπανίας και να αλλάξει η Ευρώπη και να μας καταργήσουν τα μνημόνια; Υπάρχει βέβαια και ένα πανευρωπαϊκό κύμα υποστήριξης της Ελλάδας, πολιτικό και λαϊκό, αλλά δεν είναι διόλου πλειοψηφικό. Άλλωστε έχει φανεί καθαρά ότι υπάρχουν τρομερά συμφέροντα στην υπόθεση “ελληνική κρίση”. Πότε άλλοτε θα ξαναβρούν την ευκαιρία να πάρουν όλο το δημόσιο πλούτο τζάμπα. Στο πλιάτσικο όλοι ενώνονται. Ακόμα και οι λαοί.
Έπρεπε μόνοι μας να ξεκινήσουμε αυτό το δύσκολο αγώνα (κατάλληλα προετοιμασμένοι βέβαια), όπως ακριβώς ξεκίνησαν οι αγωνιστές του ’21 με την Ευρώπη εχθρικά διακείμενη, και στην πορεία άλλαξε και η Ευρώπη. Άλλαξε με τον ανέλπιστα ηρωϊκό αγώνα τους όμως, όχι με την “συνετή” υποταγή τους “άχρι καιρού”, δηλαδή μέχρι να αλλάξει η Ευρώπη και να θελήσει να τους υποστηρίξει. Ποτέ δεν θα άλλαζε η Ευρώπη και τότε, εάν πρώτα εκείνοι οι “τρελοί” επαναστάτες, δεν εμπιστεύονταν το Θεό και τις δυνάμεις τους.
Και έρχομαι τώρα στο τελευταίο μου κρίσιμο ερώτημα: Έστω ότι υπαναχωρήσαμε σήμερα για να αποφύγουμε τα χειρότερα και ότι αυτό ήταν η συνετή επιλογή. Ποιος μας λέει ότι τα χειρότερα δεν θα έρθουν στο άμεσο μέλλον και ότι δεν θα είναι ακόμα χειρότερα από τα νομιζόμενα ως χειρότερα του σήμερα;
Ο Economist σε άρθρο του πρόσφατα υποστήριξε ότι η Ελλάδα θα σπρωχθεί σε Grexit το 2019, πάμπτωχη, όταν θα έχει ξεπουλήσει τα πάντα, συμπεριλαμβανομένων των υδρογονανθράκων. Το ίδιο υποστήριξε και ο οίκος Standard ‘n’ Poors. Άπαντες οι οικονομολόγοι υποστηρίζουν ότι το πρόγραμμα αυτό είναι υφεσιακό, δεν βγαίνει. Το πρόγραμμα ως έχει, λένε, θα αποτύχει μακροοικονομικά, πέραν του ανθρωπιστικού προβλήματος το οποίο θα διευρύνει, και σε συνδυασμό με το ξεπούλημα όλων των περιουσιακών στοιχείων του ελληνικού κράτους, θα φέρει την Ελλάδα σε εξαιρετικά ευάλωτη θέση, ακόμα πιο ευάλωτη από ό,τι είναι σήμερα.
Εκτός από τους οικονομολόγους το λέει και η απλή λογική. Τη δε πολυαναμενόμενη ελάφρυνση χρέους την έχουμε αφήσει πλήρως στη διακριτική τους ευχέρεια (που η εμπειρία έχει δείξει ότι δεν είναι καθόλου “¨διακριτική”), αφού (άκουσον, άκουσον!) συνομολογήσαμε την περασμένη Τετάρτη ότι η ευθύνη που το χρέος είναι ΠΙΘΑΝΩΣ μη βιώσιμο ανήκει αποκλειστικά στην ελληνική πλευρά, διότι το τελευταίο 12μηνο εξέκλινε από την “πιστή τήρηση του προγράμματος”. Δηλαδή, συνομολογήσαμε, ότι το χρέος ήταν μεν ΒΙΩΣΙΜΟ με τα προγράμματά τους, εμείς φταίμε δε που τώρα είναι ΠΙΘΑΝΩΣ μη βιώσιμο!
Και περιμένουμε, να δεχτούν να μας ελαφρύνουν (αυτοί που δεν φταίνε) όπως και όσο πρέπει τις δόσεις ώστε το χρέος να γίνει ξανά βιώσιμο (όπως ήταν πριν γίνουμε ανυπάκουοι), χωρίς να μας ζητήσουν να πληρώσουμε ΕΜΕΙΣ πρώτα (που φταίμε) το λογαριασμό (εκποιώντας τους υδρογονάνθρακες; κάνοντας άλλες ταπεινωτικές παραχωρήσεις;) για να γίνει το χρέος βιώσιμο!
Η ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ ΤΡΙΣ ΧΕΙΡΟΤΕΡΗ ΑΠΟ ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΑΝΑΝ:
ΔΙΝΟΥΜΕ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΠΑΙΡΝΟΥΜΕ ΣΧΕΔΟΝ ΤΙΠΟΤΑ!
Ερωτώ: Τι θα γίνει λοιπόν το 2018; Θα έχουμε βγει στις αγορές; Κανείς μα κανείς δεν το πιστεύει αυτό. Θα μας δώσουν μνημόνιο IV ή θα ρίξουν την αποτυχία πάνω μας και θα μας πουν “Αει στην ευχή! Σας βαρεθήκαμε. Χρεοκοπήστε, γυρίστε στη δραχμή σας. Άλλωστε σας ξεζουμίξαμε. Σας τα πήραμε όλα. Δεν μας είστε άλλο απαραίτητοι”. Και τότε, χωρίς το κράτος μας να έχει “ούτε βρακί”, μπορεί κάποιος να μου πει με ποια συναλλαγματικά αποθέματα, με υποθήκευση ποιας περιουσίας θα λάβουμε δάνειο ώστε να είμαστε έτοιμοι να στηρίξουμε εθνικό νόμισμα; ΤΟΤΕ ΔΕΝ ΘΑ ΕΙΝΑΙ Η ΑΠΟΛΥΤΗ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ; Ποιος θα είναι ο τυχερός να την διαχειριστεί; Και πώς θα απολογηθούν τότε όλοι αυτοί που ψήφισαν ΝΑΙ και στο μνημόνιο Ι και στο μνημόνιο ΙΙ αλλά κυρίως αυτοί που θα ψηφίσουν ΝΑΙ στο μνημόνιο ΙΙΙ;
Θα σταθώ και λίγο στον ιστορικό παραλληλισμό που έκανες με την συνθηκολόγηση των μπολσεβίκων με τους Γερμανούς.
Μα, εκεί επρόκειτο για μια κλασική άνευ όρων συνθηκολόγηση, που ακολουθεί μία στρατιωτική ήττα σε πόλεμο. Δεν ήταν σε κάποια γνώση των άνευ όρων συνθηκολογούντων η ευτυχής για αυτούς αλλαγή της μοίρας με την μετέπειτα ήττα των Γερμανών από τους Αγγλο-γάλλους. Αναιρέθηκαν οι ταπεινωτικές συνθήκες, βεβαίως, αλλά ήταν κάτι το απρόσμενο, το μη προγραμματισμένο. Θα μπορούσε μάλιστα να μην είχε συμβεί έτσι, να κερδίσουν δηλαδή οι Γερμανοί τους Αγγλο-γάλλους. Τότε, ποιο ακριβώς στρατηγικό πλεονέκτημα θα έδινε ή άνευ όρων παράδοση των μπολσεβίκων στους Γερμανούς; Άρα, για να έρθουμε στα δικά μας, αυτό που έκανε ο Τσίπρας στις Βρυξέλλες ήταν μια άτακτη συνθηκολόγηση, μία ομολογία ήττας, μία πλήρης και άνευ όρων παράδοση στις πιο σκληρές και παράλογες απαιτήσεις των δανειστών. Προκαλούν αποτροπιασμό οι ταπεινωτικές εκφράσεις που περιέχονται στο κείμενο, πέραν της σκληρότητας των δημοσιονομικών μέτρων:
- ρήτρα μηδενικού ελλείμματος στις συντάξεις,
- ημι-αυτόματη μείωση δαπανών σε περίπτωση μη επίτευξης στόχων,
- εκποίηση/ρευστοποίηση όλης της δημόσιας περιουσίας,
- παραδοχή υπαιτιότητας ελληνικής πλευράς για μη βιωσιμότητα χρέους,
- οριστικός αποκλεισμός ονομαστικής απομείωσης χρέους
- ρητή δέσμευση έγκαιρης και πλήρους πληρωμής εξωτερικών υποχρεώσεων από ελληνικής πλευράς χωρίς αντίστοιχη δέσμευση έγκαιρης πληρωμής δόσεων από πλευράς δανειστών
- όλα τα σχέδια νόμου να εγκρίνονται από Τρόικα πριν κατατεθούν για δημόσια διαβούλευση κλπ κλπ.
Ποια είναι η αντίστοιχη λοιπόν με το 1918 αλλαγή της μοίρας προς όφελος τη Ελλάδας που αναμένουμε;
Η νίκη των PODEMOS και άλλων ριζοσπαστικών δυνάμεων της Ευρώπης; Ειλικρινά δεν την βλέπω ιδίως μετά την άτακτη υποχώρηση και ρεζίλεμα της εδώ “ριζοσπαστικής αριστεράς”. Ένας πόλεμος, τον οποίο θα χάσουν οι Ευρωπαίοι και θα αναγκαστούν να καταργηθούν τα μνημόνια και να διαγραφεί το χρέος; Αλλά και εάν ακόμα συμβεί αυτό το “θαύμα“, πώς ακριβώς θα δικαιωθούν όλοι αυτοί που θα δέσουν τη χώρα χειροπόδαρα στέλνοντάς την στον Καιάδα; Ο μόνος που θα δοξασθεί σε αυτό το υποθετικό σενάριο, θα είναι ο Θεός μάλλον, που για άλλη μια φορά δεν θα έχει αφήσει την Ελλάδα να χαθεί από την ανικανότητα και τις προδοσίες των ανόητων πολιτικών της. Θα δοξασθούν επίσης αυτοί που είπαν τα ΟΧΙ, διότι η ιστορία θα αποδείξει, ότι, εάν δεν συνέβαινε η υποτιθέμενη θεία επέμβαση, η Ελλάδα θα ήταν καταδικασμένη.
Καταλαβαίνω ότι η κατάσταση ήταν κρίσιμη, το δίλημμα πολύ μεγάλο. Το δίλημμα όμως κατέληξε να είναι μεγάλο με εγκληματική ευθύνη όλων των προηγούμενων κυβερνήσεων και συγκυβερνήσεων που ουδέποτε χρησιμοποίησαν εγκαίρως τα ισχυρά διαπραγματευτικά χαρτιά της χώρας αλλά την έδεσαν χειροπόδαρα με αγγλικό δίκαιο και διακρατικά δάνεια.
Σημαντικό όμως μέρος της ευθύνης για τη δεινή διηγηματική κατάσταση στην οποία βρέθηκε η χώρα φέρει και η παρούσα κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, διότι δεν προετοίμασε σχέδιο Β (γιατί ποτέ δεν το πίστεψε;) και γιατί φέρθηκε με επιπολαιότητα στις διαπραγματεύσεις αποδυναμώνοντας έτι περαιτέρω διαπραγματευτικά τη χώρα με το να αφήσει επί πέντε μήνες τις τράπεζες στο έλεος του bank run και ξοδεύοντας τα ταμειακά διαθέσιμά του κράτους. Έφτασε δε στο τέλος να μας πει ότι η Ελλάδα δεν μπορούσε να στηρίξει εθνικό νόμισμα, διότι δεν είχε συναλλαγματικά αποθέματα. Η μεγαλύτερη όμως ευθύνη αυτής της κυβέρνησης είναι ότι επί χρόνια τα κόμματα που την απαρτίζουν άλλα έλεγαν και άλλα έφτασαν να κάνουν. Φάνηκε για άλλη μια φορά ότι το πολιτικό σύστημα λέει ψέμματα, κοροϊδεύει το λαό. Ακόμα και άδικο να είχαν παλιά και δίκαιο τώρα, το γεγονός ότι είπαν ψέμματα είναι παρακαταθήκη αποτυχίας. Και δική τους και της χώρας. Το κόστος της καταστροφής της εμπιστοσύνης του λαού, από την 180 μοιρών αλλαγή πολιτικής, είναι εν δυνάμει πολύ μεγαλύτερο από το οικονομικό κόστος μιας ρήξης, η οποία όμως θα διατηρούσε την συνέπεια λόγων και έργων, μιας ρήξης η οποία θα στηρίζονταν στο σεβασμό και όχι τον πλήρη εξεφτελισμό των δημοκρατικών θεσμών και διαδικασιών.
Αγαπητέ, Δάσκαλε, Κώστα Γ. Ζουράρι, θερμέ πατριώτη, ρομαντικέ αριστερέ, αδιαμφισβήτητε δημοκράτη, πιστέ Ορθόδοξε Χριστιανέ, για όλους τους παραπάνω λόγους:
Δεν “βγαίνει” δεν “καθεται πουθενά” αυτό σου το ΝΑΙ. Δεν συνάδει ούτε με τη λογική της καρδιάς, ούτε με τη λογική του μυαλού, ούτε με την μέχρι τώρα πορεία σου. Καταλαβαίνω, ότι θέλησες να “βάλεις πλάτη” στην πρώτη (έστω κατ’ όνομα λέω εγώ) κυβέρνηση της ριζοσπαστικής αριστεράς, είναι αυτό μια κατανοητή συναισθηματική ή λογική παρόρμηση, αλλά -για το Θεό-, δεν μπορεί να είναι μια κυβέρνηση της αριστεράς αυτή που θα φέρει και θα εφαρμόσει ένα τέτοιο κατάπτυστο μνημόνιο! Διακυβεύεται η πατρίδα εδώ!
Αγαπητέ, δάσκαλε, δεν αμφιβάλω και ούτε αμφέβαλα ποτέ για τον πατριωτισμό σου, είναι δεδομένος από την μέχρι σήμερα πορεία σου. Πιστεύω στην εντιμότητά σου όπως πιστέψαμε και όλοι όσοι στηρίξαμε την υποψηφιότητά σου για την ευρωβουλή όσο και για το ελληνικό κοινοβούλιο, μέσω της ΠΥΡΙΚΑΥΣΤΟΥ ΕΛΛΑΔΑΣ και αγωνιστήκαμε για την εκλογή σου με προσωπικό και συλλογικό αγώνα.
Πιστεύαμε, ακράδαντα ότι θα στηρίζεις πάντα και χωρίς να υπολογίζεις κανένα κόστος την Πατρίδα από τη θέση του βουλευτή, με βάση την απαρασάλευτη ΑΝΤΙΜΗΜΟΝΙΑΚΗ στάση που ακολούθησες και ακολουθήσαμε όλοι εδώ και πέντε χρόνια, ξεκινώντας από τη ΣΠΙΘΑ. Βασίζαμε την πεποίθησή μας στο αγωνιστικό και πατριωτικό παρελθόν σου, την ευστροφία σου, τις απαράμιλλες γνώσεις σου, αλλά και το γεγονός ότι ουδέποτε συμπορεύτηκες με το εν πολλοίς σάπιο πολιτικό κατεστημένο. Δεν θα είναι υπερβολή να πω, ότι στο πρόσωπό σου διακρίναμε μια στέρεα υπόσχεση υλοποίησης της πλατωνικής ευχής: “ή βασιλείς φιλοσοφήσωσι, ή φιλόσοφοι βασιλεύσωσι” κατά το δεύτερό της σκέλος.
Όμως πιστεύω επίσης ότι στην παρούσα περίπτωση έσφαλες σοβαρά. Φοβάμαι μήπως από μια λάθος εκτίμηση της στιγμής και την πραγματική αριστερά κινδυνεύεις να κάψεις, και το δικό σου ακριβό όνομα να σπιλώσεις. Θα είναι τόσο κρίμα να αμαυρωθεί μια τέτοια προσωπική πορεία! Είναι δύσκολοι οι καιροί, τρομερά τα διλήμματα αλλά αδυσώπητες και μόνιμες οι συνέπειες λάθος επιλογών. Πρέπει κανείς να κρατάει σταθερά το τιμόνι, να εμμένει στις αρχικές του θέσεις. Ο πρώτος λογισμός είναι του Θεού, λένε οι έμπειροι πνευματικοί. Ήταν, θεωρώ, τραγικό λάθος, ο Ζουράρις μετά από δεύτερες σκέψεις να ψηφίσει ΝΑΙ σε αυτές τις φρικαλεότητες!
Εύχομαι στο δύσκολο χρονικό διάστημα που ξεκινάει για την πατρίδα, να επέμβει ο Θεός και να διορθώσει τα λάθη των πολιτικών και του λαού. Εκεί πια έχω εναποθέσει τις ελπίδες μου. Αλλά και όσοι εξ ημών εμμένουμε ακόμα, αφενός στο ότι είναι απόλυτα κρίσιμη η διαχρονική συνέπεια λόγου και έργων στην πολιτική και αφετέρου στο ότι ο θανάσιμος κίνδυνος που αντιμετωπίζει σήμερα η πατρίδα οφείλει να αποκρουστεί με σθεναρή μέχρι αυτοθυσίας στάση από πολιτικούς ηγέτες και το λαό, δεν θα καθίσουμε με σταυρωμένα χέρια.
Με σεβασμό και υιική αγάπη,
Γιάννης Π. Αντωνιάδης, καθηγητής, ΕΠΑΛ Καλαμαριάς
iantoniades.blogspot.gr
