Στα 20 χρόνια της επαγγελματικής μου διαδρομής, ήταν δυστυχώς αρκετές οι φορές που χρειάστηκε να γράψω για την αναπάντεχη απώλεια νέων κι αγαπημένων ανθρώπων που υπήρξαν – και πλέον παραμένουν για πάντα – μέλη της μεγάλης οικογένειας της ΑΕΛ. Κάθε χρόνο μάλιστα, στις θλιβερές επετείους των θανάτων τους, κάτι καινούριο ερχόταν να προστεθεί ως ανάμνηση, ως εντύπωση κι ως συναίσθημα απ’ την γνωριμία ή τον… αποχωρισμό μας.
Χθες όμως, δυο χρόνια μετά τον τραγικό χαμό του Παναγιώτη Μπαχράμη, όσο κι αν έβαλα νου και καρδιά, δεν μπόρεσα να γράψω ούτε μια γραμμή περισσότερη, λιγότερη ή απλά διαφορετική, απ’ όσα έγραψα εκείνη την αποφράδα μέρα της 13ης Αυγούστου 2010, γι’ αυτόν που μ’ αρέσει να αποκαλώ “ο τελευταίος καγκελάριος”… Το παρακάτω κείμενο, είχε δημοσιευτεί τότε στο SportLarissa.gr, υπό τον τίτλο: “Σφύριξα” κι έληξε… στο 83′!!!
«Κοιτούσα το χρονόμετρο για να δω πόσο θέλει ακόμα… Σκυμμένος άκουσα τη φωνή της Ζωής που ‘σκασε άχρωμη στα δημοσιογραφικά της Κατερίνης: «Σκοτώθηκε ο Μπαχράμης»!
Έληξε… Χύθηκα στην καρέκλα κι άκουγα στ’ αυτιά μου το παρατεταμένο σφύριγμα, στο 83′. Πόσα μπορείς να θυμηθείς όσο κρατάει ένα φανταστικό σφύριγμα;
Θυμήθηκα που καθ’ οδόν για Κατερίνη, ίσως και να ‘ταν ακριβώς την ώρα του κακού, έλεγα στο Νίκο και το Γιώργο για τον Παναγιώτη, που ‘παιζε όπου τον έβαζες. Τους θύμισα που ‘λεγε ο Δώνης πως με 3-4 παίκτες σαν κι αυτόν δεν έχεις κανέναν ανάγκη. Τον θυμήθηκα δεξί μπακ, δεξί χαφ, 10άρι, 8άρι, λίμπερο σ’ ένα ματς στο Καυταντζόγλειο και τερματοφύλακα στον ημιτελικό με τον Ολυμπιακό.
Θυμήθηκα τον Λυράκη να τηλεφωνά επίμονα στα δημοσιογραφικά γραφεία και να διαβεβαιώνει πως θα τον περιμένει μετά τον τρίτο χιαστό και δεν θα πάει για μεταγραφή. Ήταν τότε που ‘χε λυγίσει κι έλεγε να τα παρατήσει. Τον θυμήθηκα στα κάγκελα της «8» μετά το γκολ – φάουλ στη φιέστα με την Προοδευτική, όπου κατάφερε κι εκεί να τραυματιστεί και να πάει ως το Νοσοκομείο, πριν γυρίσει κουτσαίνοντας για την απονομή.
Θυμήθηκα που μου ‘λεγε για έναν πιτσιρικά, πως δεν πρόκειται να παίξει ποτέ μπάλα με τα μυαλά που κουβαλάει, παρά το ταλέντο του. Εκείνος τον «έσπρωχνε» κι ο άλλος απαντούσε πως είναι «ακόμη μικρός».
Τον θυμήθηκα να με κοιτάει στα μάτια στις 2-3 συνεντεύξεις που κάναμε και να μου λέει μόνο αλήθειες ακόμη κι αν έκαιγαν. Ακόμη κι αν τον έκαιγαν…
Θυμήθηκα τη γνωριμία μου με τη μεγάλη του κορούλα, σε εκδήλωση της ΠΑΕ και την αδυναμία που της είχε. Αχίλλειος πτέρνα ενός χιλιοβασανισμένου ποδιού που αντιστέκονταν στην ίδια του τη φύση.
Τον θυμήθηκα να «πετάει» στα ξεκινήματα της Α’ Εθνικής, απηυδισμένος απ’ την εμπειρία της Β’. «Άντε ρε πούστη μου, επιτέλους να παίξουμε λίγη μπαλίτσα»!
Θυμήθηκα ακόμη και τον Γαβριλόπουλο, να μου εκμυστηρεύεται πως άλλο τέτοιο χαφ στην Ελλάδα δεν υπάρχει. «Αν δεν ήταν οι τραυματισμοί»…
Τον θυμήθηκα και στο Αλκαζάρ ως φίλαθλο, αφού δεν έπαψε ποτέ να έρχεται όποτε μπορούσε και να σκάει στ’ αποδυτήρια για να πανηγυρίσει με τους παλιούς του συμπαίκτες ή να… σκάει απ’ το κακό του, ανάλογα με το αποτέλεσμα.
Θυμήθηκα το αίτημα που μεταξύ σοβαρού κι αστείου υπέβαλλε σε ιδιοκτήτη σταθμού, για να του δώσει δύο ώρες να κάνει εκπομπή με βαριά ρεμπέτικα.
Τον θυμήθηκα έτοιμο να… πιαστεί όταν τον έβρισα που μπήκε με σπινιάρισμα στα Δέντρα και μου ‘στειλε βροχή από πέτρες για σουβενίρ. «Κι εσύ ρε μαλάκα έπρεπε να κολλήσεις πίσω μου, αφού με ξέρεις», είπε μόλις με κατάλαβε.
Θυμήθηκα, θυμήθηκα και θα θυμηθώ κι άλλα, όπως ένα τραγούδι του Στράτου, που ξέρω ότι του άρεσε πολύ, γιατί μ’ άκουσε κάποτε να το τραγουδάω και μου το είπε…
Κοίτα να δεις τι λέει:
«Άστε με απόψε μοναχό να μείνω εγώ κι εκείνη,
ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΗΝ ΑΝΑΜΝΗΣΗ ΠΟΥ ΑΠ’ ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΔΕ ΣΒΗΝΕΙ”!!!
Υ.Γ. Το μόνο που πρέπει να συμπληρώσω σήμερα, είναι η ερμηνεία της απόδοσης στον Παναγιώτη του τίτλου του “τελευταίου καγκελάριου”, που τον χρησιμοποίησα και ως τίτλο σ’ ένα αντίστοιχο περσινό κείμενο. Όπως κάνω και σήμερα… Πρόκειται για την ίδια ερμηνεία που εξηγεί και την αγάπη του κόσμου της ΑΕΛ για εκείνον, τον τελευταίο παίκτη της ΑΕΛ που θυμάμαι ν’ ανέβηκε αυθόρμητα στα κάγκελα της Θύρας 8 του Αλκαζάρ και να ‘γινε ένα με τους οπαδούς στον πανηγυρισμό ενός γκολ. Πρόκειται τελικά για μια κλασσική περίπτωση, στην οποία όσες λέξεις και να γράψω, έρχεται η εικόνα να τις σαρώσει, λέγοντας περισσότερα και σπουδαιότερα…
Για την ιστορία…
Κι όπως λέμε σ’ αυτές τις περιπτώσεις… “για την ιστορία”, παραθέτω πριν κλείσω και το πρώτο ρεπορτάζ που μετέφερα τότε στο SportLarissa, για τον θάνατο αυτού του παλικαριού, υπό τον τίτλο “Δάκρυα για τον Παναγιώτη”:
“Με τη λήξη της αναμέτρησης στην Κατερίνη έγινε γνωστό στους ποδοσφαιριστές της ΑΕΛ το τραγικό τέλος της ζωής του Παναγιώτη Μπαχράμη. Όπως ήταν φυσικό, το γεγονός αυτό συγκλόνισε όλους όσοι τον είχαν γνωρίσει κι είχαν αγωνιστεί μαζί του, επισκιάζοντας κάθε διάθεση σχολιασμού του αγώνα. Κάποιοι δεν μπόρεσαν να συγκρατήσουν τα δάκρυά τους, δηλώνοντας ταυτόχρονα την επιθυμία τους να συμμετάσχουν στην αποστολή που θα εκπροσωπήσει την ομάδα στην κηδεία του.
Το κακό μαντάτο μετέφερε στ’ αποδυτήρια ο γενικός αρχηγός της ΠΑΕ, πρώην συμπαίκτης και φίλος του Παναγιώτη, Ζήσης Ζιάγκας, ο οποίος εξερχόμενος πολιορκήθηκε από τα ΜΜΕ για μια δήλωση, την οποία άρθρωσε με δυσκολία: «Είμαστε όλοι μας συγκλονισμένοι. Καταλαβαίνεται πως πολλά απ’ τα παιδιά μέσα, όπως κι εγώ, παίξαμε μαζί για 4 χρόνια και ζήσαμε αξέχαστες στιγμές. Κουράγιο στις κορούλες του, συλλυπητήρια σε όλους τους οικείους του και να ‘ναι καλά όπου βρίσκεται πλέον. Δεν ξέρω τι άλλο να πω».
Ταυτόχρονα, στην επίσημη ιστοσελίδα της ΠΑΕ ανέβαινε η ακόλουθη ανακοίνωση: «Η οικογένεια της ΑΕΛ θρηνεί από σήμερα για τον αδόκητο χαμό του Παναγιώτη Μπαχράμη.
Ο εκλιπών υπήρξε ένα από τα πλέον ξεχωριστά μέλη της ομάδας μας αφήνοντας το δικό του στίγμα στη σύγχρονη ιστορία της, ως ποδοσφαιριστής με μεγάλη προσφορά και καθοριστικό ρόλο στις σύγχρονες επιτυχίες της: Από την άνοδο στη μεγάλη κατηγορία, μέχρι την κατάκτηση του Κυπέλλου Ελλάδος το 2007, τη σπουδαία ευρωπαϊκή πορεία της ίδιας χρονιάς και την εκ νέου καταξίωση της ομάδας μας στην ελίτ του ελληνικού ποδοσφαίρου.
Ο Παναγιώτης Μπαχράμης υπήρξε ποδοσφαιριστής με σπάνια ποιότητα, μα πάνω απ’ όλα άνθρωπος με σπάνιο ήθος, που κόσμησε το ελληνικό ποδόσφαιρο συνολικά και ειδικότερο το λαρισινό την τετραετία (2004-08), κατά την οποία τίμησε αγωνιζόμενος τη βυσσινί φανέλα.
Με βαθύτατη οδύνη, διοίκηση, τεχνική ηγεσία, ποδοσφαιριστές και στελέχη της ΠΑΕ, διαβιβάζουν τα θερμά τους συλλυπητήρια στους οικείους του και με συγκίνηση του απευθύνουν το «τελευταίο αντίο», δηλώνοντας πως θα μείνει για πάντα ζωντανός στην καρδιά και τη μνήμη όλων μας».
Λίγα λεπτά πριν, αποχωρώντας οι τελευταίοι οπαδοί των «βυσσινί» από την εξέδρα, φρόντισαν να τον αποχαιρετίσουν με το γνωστό σύνθημα: «Κι αν κάποιοι φύγαν απ’ τη ζωή σου…»! Το πάθος του τον είχε φέρει πολύ κοντά τους, όπου δεν είχε πάψει ποτέ να βρίσκεται.
Με την ΑΕΛ, σε 4 χρόνια, ο Παναγιώτης Μπαχράμης αγωνίσθηκε 78 φορές, πέτυχε 7 γκολ και δήλωνε πάντα υπερήφανος και τυχερός που φόρεσε τη φανέλα της. Τελευταία φορά ήταν στις 6/4/08, στο 2-1 στο Καραϊσκάκη, όπου βγήκε στο 66′ για να μπει στη θέση του ο Πάρα”.
tsoumbox.blogspot.com
