Ήταν ξημερώματα Σαββάτου το 2003, μα η είδηση διαδόθηκε αστραπιαία σε ολόκληρη την πόλη βυθίζοντας στο πένθος την ποδοσφαιρική Λάρισα.
Βρέθηκε νεκρός ο Καλαμάρας! Κεραυνός στους ΜONSTERS για το χαμό του θρυλικού αρχηγού, στους «βυσσινί» μα και σε ολόκληρη την ποδοσφαιρική Ελλάδα που την ταξίδεψε απ’ άκρη σ’ άκρη για την αγάπη και το πάθος του για την ΑΕΛ.
Ημίγυμνος σχεδόν πάντα στα κάγκελα της Θύρας 1 του Αλκαζάρ, να δίνει το σύνθημα για «χέρια ρεεε» και να πάλλεται το γήπεδο απ’ τους οργανωμένους, φωνακλάς, αλήτης απ’ τους μπεσαλήδες, χόρτασε νίκες και διακρίσεις ευρωπαϊκές με την ομάδα μα και πίκρες και ανυποληψία σε χρόνια «πέτρινα».
Λίγοι θυμάμαι τον αποχαιρετήσαμε τότε, Γιάννης Παπαϊωάννου έγραφε το κηδειόχαρτο μα εμείς κλαίγαμε τον «Καλαμάρα» που έφυγε άδικα στα 37 του χρόνια.
Αξέχαστος ρε Γιάννη…
Ειρήνη Παπουτσή
