Είναι όλα Deja Vu; Μια επανάληψη του σεναρίου της 11.09 που οδήγησαν στη βομβιστική επίθεση στο Αφγανιστάν το 2001 και την εισβολή στο Ιράκ το 2003; Οι δύο αυτές παρεμβάσεις έσπειραν τον όλεθρο και την καταστροφή και επέτρεψαν κατάφορες παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, στο όνομα του “πολέμου κατά της τρομοκρατίας“.
Για άλλη μια φορά, οι περισσότερες δυτικές κυβερνήσεις κάνουν χρήση των συγκινητικών σκηνών της απώλειας και της θλίψης για την εξυπηρέτηση αυτού του παραπλανητικού πολέμου, που ωφελεί μόνο τις στρατιωτικές συμβάσεις και τις πολεμικές βιομηχανίες.
Οι περισσότεροι παρατηρητές θρηνούν για την υποτίμηση της αραβικής και μουσουλμανικής αξίας της ζωής, ή της ζωής του «άλλου». Αυτό που βλέπω είναι μια συνολική υποτίμηση της αξίας όλων των ανθρώπινων ζωών, συμπεριλαμβανομένων των αθώων στο Παρίσι, για να εξυπηρετηθούν οι σκοποί των δυτικών κυβερνήσεων.
Η συμπερίληψη της σφαγής του Burj el-Barajneh – που ως επί το πλείστον αγνοήθηκε από τα δυτικά μέσα ενημέρωσης – και της κατάρριψης του ρωσικού αεροπλάνου πάνω από το Σινά, σε ορισμένες δυτικές δηλώσεις μετά τις επιθέσεις στο Παρίσι, είχε επίσης στόχο την ευαισθητοποίηση της κοινής γνώμης για αναζωογόνηση του πολέμου και όχι ως έκφραση συμπάθειας για τα θύματα, είτε Ρώσων, είτε Γάλλων, είτε Αράβων.
Το πρόβλημα είναι ότι οι δυτικές κυβερνήσεις, ιδίως οι ΗΠΑ, δεν αναγνωρίζουν ότι η αέναη διαδικασία καταστροφής που εξαπέλυσαν με τους βαμβαρδισμούς στο Αφγανιστάν και την εισβολή στο Ιράκ δεν μπόρεσε να αναχαιτίσει την βασισμένη στον τρόμο Αλ Κάιντα, αλλά, μάλλον, διεύρυναν το πεδίο επιρροή και στρατολόγησης της.
Η εκμετάλλευση του φόβου και της θλίψης
Στις ημέρες μετά την 9/11, οι ΗΠΑ προκλητικά εκμεταλλεύτηκαν το φόβο και τη θλίψη για να εξαπολύσουν τη δική τους σοφιστικέ εκστρατεία τρόμου, με την πιο προηγμένη στρατιωτική τεχνολογία, παρέχοντας ένα “πολιτισμένο” κάλυμμα για τις –στην ουσία- μαζικές δολοφονίες αθώων πληθυσμών στο Αφγανιστάν , το Ιράκ και το Πακιστάν.
Σε αντίθεση με την Αλ Κάιντα και το αυτοαποκαλούμενο Ισλαμικό Κράτος (ISIL), η Δυτική ευγένεια σπάνια περιλαμβάνει on-camera αποκεφαλισμούς ή κάψιμο ζωντανών αιχμαλώτων σε κελιά, αλλά εξαρτάται από την άνετη διαδικασία της καύσης ανθρώπων μέσα από το απλό πάτημα ενός κουμπιού – διαδικασία που διαχωρίζει το δολοφόνο από τη δολοφονία.
Σε αυτό δεν περιλαμβάνονται οι εγκληματικές πράξεις των Ισραηλινών εναντίον των Παλαιστινίων, που συχνά καταγράφονται στην κάμερα, αλλά η «ισραηλινή ιδιαιτερότητα” τους απαλλάσσει από τις κατηγορίες για αγριότητες.
Στη Δύση και σύμφωνα με την ισραηλινή πολιτική ρητορική, η αγριότητα είναι ένα γνώρισμα που περιορίζεται σε άλλα έθνη που δεν μοιράζονται τις «κοινές αξίες της δημοκρατίας και της ελευθερίας», μια έννοια – προπαγάνδα που χρησιμοποιείται για να καμουφλάρονται – ακόμη και να δικαιολογούνται – όλα τα εγκλήματα των ισραηλινών και των δυτικών κυβερνήσεων.
Μην κάνετε λάθος: οι του ISIL δεν διαπράττουν μόνο βαρβαρότητα per se, αλλά αυτή είναι μέρος του δόγματός τους. Στην πραγματικότητα, αυτό που οι ειδικοί θεωρούν ως την κύρια κατευθυντήρια γραμμή για το ISIL, είναι ένα online βιβλίο που εύστοχα ονομάστηκε “Η διαχείριση της βαρβαρότητας“.
Το βιβλίο, γραμμένο από ένα άτομο που αυτοαποκαλείται Abu Bakr Naji, τονίζει την ανάγκη της βαρβαρότητας και της εξάπλωσης του φόβου για να εξασφαλιστεί η νίκη, καθώς η «ηπιότητα» ερμηνεύεται ως αδυναμία και διστακτικότητα από τους άλλους.
Είναι τρομακτικό ακόμα και να φανταστεί κανείς το διαβολικό μυαλό πίσω από το χειρόγραφο. Αλλά πραγματικά δεν βλέπω μεγάλη διαφορά μεταξύ ενός τέτοιου εγκληματικού εγχειριδίου, και του πολέμου κατά της τρομοκρατίας, του οποίου ηγούνται οι ΗΠΑ, και του “σοκ και δέος” δόγματος.
Όλα βασίζονται στην ιδέα της εμφύτευσης φόβου στις καρδιές του ευρύτερου πληθυσμού, εν μέρει για να τους αφαιρέσει την ικανότητα να σκέφτονται καθαρά και να τους ωθήσει σε πλήρη υποταγή.
Η βασική φιλοσοφία όλων αυτών των όρων είναι «ο αποκλεισμός και ο απανθρωπισμός” όσων κρίνονται ως «ο άλλος».
Σύμφωνα με το ISIL, όλοι εκείνοι που δεν συμφωνούν απόλυτα με τις προοπτικές, τους στόχους και τα συμφέροντά του, είτε μουσουλμάνοι, χριστιανοί, Άραβες ή ξένοι, είναι «άπιστοι» και είναι νόμιμοι στόχοι της σκληρότητάς του.
Η δυτική ρητορική του πολέμου δεν μπορεί να είναι τόσο ανοιχτά άγρια, αλλά ο «πόλεμος κατά της τρομοκρατίας» και η «είτε είστε μαζί μας ή με την τρομοκρατία», δήλωση του πρώην πρόεδρου των ΗΠΑ Τζορτζ Μπους, είναι το ιδιο βάρβαρα όσον αφορά στις συνέπειές τους.
Δύο χώρες καταστράφηκαν
Στην πράξη, ο «πόλεμος κατά της τρομοκρατίας” κατέστρεψε δύο χώρες: το Αφγανιστάν και ειδικά το Ιράκ, όχι μόνο μέσω των βομβαρδισμών, αλλά, στην περίπτωση του Ιράκ, μέσα από τη διάλυση του κράτους, μαζί με δύο από τα καλύτερα συστήματα υγείας και εκπαίδευσης στον αραβικό κόσμο.
Στο Αφγανιστάν, οι Ταλιμπάν, εναντίον των οποίων διεξάγεται ο πόλεμος, είναι ακόμα ζωντανοί και κάνουν επιθέσεις, ενώ η Αλ Κάιντα μεταμορφώθηκε και επεκτάθηκε σε μια σειρά από πιο φανατικές εκδόσεις της, συμπεριλαμβανομένου του ISIL.
Η Αλ-Κάιντα ήταν σχεδόν ανύπαρκτη στο Ιράκ, αλλά χάρη στο αμερικανικής ηγεσίας “εγχείρημα ελευθερίας», και την αποξένωση του σουνιτικού πληθυσμού από το κυβερνών κόμμα που έλεγχαν οι ΗΠΑ και οι σεχταριστές σιίτες, το παρακλάδι της, το ISIL απέκτησε δυναμική που του επέτρεψε να ελέγξει ένα αρκετά μεγάλο τμήμα του ιρακινού εδάφους.
Σύμφωνοι: Τα κράτη της περιοχής διαδραμάτισαν καίριο ρόλο στη γιγάντωση και τη χρηματοδότηση, αλλά όλα ξεκίνησαν με την πλήρη υποστήριξη της κυβέρνησης των ΗΠΑ και των μυστικών υπηρεσιών στα τέλη του 1970.
Η Ιστορία, καθώς και η παρούσα κατάσταση, δεν απαλλάσσει τα αραβικά καθεστώτα από τη δική τους υπαιτιότητα, που όχι μόνο βοήθησαν στη δημιουργία εξτρεμιστικών κινημάτων στο όνομα του Ισλάμ για την αντιμετώπιση της εσωτερικής διαφωνίας και του κομμουνισμού, αλλά και εξαιτίας της τυραννίας και της πολιτικής και κοινωνικο-οικονομικής περιθωριοποίησης, ώθησαν τη μουσουλμανική νεολαία στην αγκαλιά του ISIL και της παρέας του.
Στο τέλος όμως όλα σχετίζονται με τα συμφέροντα, και το γαλλικό κράτος δεν είναι αθώο, καθώς είναι ο βασικός κερδισμένος του εμπορίου όπλων που γιγαντώθηκε από τους πολέμους των Δυτικών στη Μέση Ανατολή, και την παρέμβασή του στο Μάλι.
Οι ταυτότητες των δραστών των σφαγών του Παρισιού δείχνουν ότι οι περισσότεροι είναι νέοι Γάλλοι που προέρχονται από γειτονιές που στερούνται πολιτικών δικαιωμάτων, και είναι πιο ευάλωτοι στις μεθόδους στρατολόγησης του ISIL, καθώς αυτές στηρίζονται στην απελπισία και το θυμό των νέων.
Η γαλλική κυβέρνηση δεν έχει έννομο συμφέρον να θυμηθεί πώς κατέστειλε και στη συνέχεια αγνόησε τις επανειλημμένες διαμαρτυρίες στα γαλλικά προάστια από το 2005 έως το 2014, προδίδοντας το σύνθημα της γαλλικής επανάστασης για ελευθερία, ισότητα και αδελφοσύνη.
Αντ ‘αυτού, τα γαλλικά αεροπλάνα βομβάρδισαν τη Συριακή πόλη al-Raqqa, η οποία έχει γίνει το έμβλημα του πολιορκημένου έθνους της Συρίας, καθώς υποφέρει μεταξύ της τυραννίας, των γκάνγκστερ δολοφόνων του ISIL που ελέγχουν την πόλη, και της φωτιάς που προέρχεται από τα μαχητικά αεροσκάφη από τον ουρανό.
Έτσι, η σύγκρουση της αγριότητας και ο πόλεμος συνεχίζονται, εγκαινιάζοντας την αποκαλυπτική εποχή των χαμένων ελευθεριών τόσο στη Δύση όσο και στην Ανατολή, την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, και μια βροχή θανάτου και καταστροφής.
[Ο Lamis Andoni είναι αναλυτής και σχολιαστής σε θέματα Μέσης Ανατολής και Παλαιστίνης.
Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο είναι του συντάκτη και δεν αντικατοπτρίζουν απαραίτητα τη συντακτική πολιτική του Al Jazeera.]
