Σε όλους τους κοινωνικούς σχηματισμούς η ανάληψη της κρατικής εξουσίας είναι συνυφασμένη με τη δημιουργία ενός κρατικού μηχανισμού στο κατασταλτικό και στο ιδεολογικό σκέλος. Ο μεν πρώτος νομιμοποιεί την ύπαρξη της εξουσίας στο οντολογικό επίπεδο, ο δε δεύτερος αναλαμβάνει τη θεωρητική στήριξη των υπαρχουσών δομών και τη διασφάλιση της ιστορικής τους συνέχειας.
Ο κυρίαρχος ιδεολογικός μηχανισμός στη χώρα μας ήταν η εκπαίδευση χωρίς βέβαια να υποβαθμίσουμε το ρόλο της εκκλησίας, του συνδικάτου ή της οικογένειας.
Καλώς ή κακώς αυτοί που διαθέτουν τα υλικά μέσα παραγωγής διαθέτουν και τους πόρους για την ταυτόχρονη λειτουργία μιας «ιδεολογικής » παραγωγής πλήρως συγχρονισμένης στις κρατούσες συνθήκες.
Στην Ελλάδα η εκπαίδευση για ολόκληρες δεκαετίες προετοίμαζε την κοινωνική κινητικότητα και κατηγοριοποιούσε τους όρους διάβασης και διείσδυσης στην επόμενη « ιεραρχικά » κοινωνική βαθμίδα.
Στρατιές αγροτικού και ημιαστικού πληθυσμού ευελπιστούσαν μέσα από τη σχολική ανέλιξη να διογκώσουν …την αστική τάξη. Στην εποχή των παχέων αγελάδων κανείς δεν ενδιαφέρονταν να απομυθοποιήσει το ρόλο αυτού του παρασιτικού αστικού στοιχείου και όλοι στριμώχνονταν ανάμεσα στην υπερεκπαίδευση και την ημιμάθεια για μια θέση στο «ελληνικό όνειρο» και κατ ΄επέκταση στο «ελληνικό δημόσιο»
Τα τελευταία χρόνια τα μνημόνια όχι απλώς ρηγμάτωσαν όλες τις δομές του ελληνικού κοινωνικού ιστού αλλά διέλυσαν και την πεποίθεση της εύκολης κοινωνικής ανόδου με αποτέλεσμα τις δεκάδες χιλιάδες μετακινήσεις επιστημόνων στις ξένες αγορές εργασίας αφού η χώρα παράγει χωρίς να μπορεί πλέον να απορροφήσει.
Εμφανίζεται λοιπόν επιτακτική η ανάγκη του επανασχεδιασμού ενός εκπαιδευτικού συστήματος προσανατολισμένου στις «μεταμνημονιακές» κοινωνικές απαιτήσεις.
Πριν τέσσερις δεκαετίες, ο αγροτικός και ημιαγροτικός πληθυσμός με το 30% στο σύνολο του πληθυσμού διέθετε μια βιολογική αυτοτέλεια και μπορούσε να τροφοδοτήσει την αναπαραγωγική του ικανότητα μέσα από τη δυναμική που τον διέκρινε.
Σήμερα με το νούμερο αυτό συμπιεσμένο σε μονοψήφιο αριθμό η ανατροφοδότηση μοιραία θα γίνει από τη μεταπρατική αστική τάξη που ένα μεγάλο της κομμάτι έχει περιθωριοποιηθεί, έχει συρρικνωθεί οικονομικά και οδεύει προς εξαφάνιση. Ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε !
Αν η εκπαίδευση δεν δρομολογήσει σε τάχιστο χρόνο την αντίστροφη ροή κινητικότητας από το άστυ στην ύπαιθρο κι αν δεν φροντίσει για τη δημιουργία μιας αγροτικής , παραγωγικής και πολιτισμικής κουλτούρας αποφορτισμένης από ιδεοληψίες και στρεβλώσεις του παρελθόντος, η κατάσταση θα είναι μη αναστρέψιμη.
Τα μνημόνια δημιούργησαν σημαντικές κοινωνικές εφεδρείες μέσα σε ελάχιστο ιστορικό χρόνο. Αν δεν καταφέρουμε να τις ανακατευθύνουμε σε μια παραγωγική βάση για να εκτονωθεί η ένταση του βίαιου μετασχηματισμού τότε να είστε σίγουροι πως αυτές οι εφεδρείες θα αποτελέσουν την εκρηκτική ύλη που θα αποτελειώσει ό,τι άφησαν πίσω τους οι πελατειακοί σχεδιασμοί του παρελθόντος .
