Με ιαχές για γκοοοολ και καραμέλες που τρέχοντας έσπευσαν να μοιραστούν μαζί μας μας υποδέχτηκαν το πρωί της Παρασκευής 260 ζευγάρια παιδικά μάτια που από χθες βρίσκονται εγκατεστημένα στον πρόχειρο καταυλισμό του εργοστασίου της ΡΟΚΑ.
Καθάρια μάτια, περηφάνια και πίστη στο στόχο: «να φτάσουμε».
Σύριοι οι περισσότεροι μα και Αφγανοί, 394 ψυχές που περπάτησαν χιλιόμετρα για να φτάσουν στη Γερμανία, το Βέλγιο, την Ολλανδία, μακριά από τον όλεθρο και τη φρίκη του πολέμου.
Σπαστά αγγλικά, δύσκολα ονόματα μα ποιος νοιάζεται, θα μας τα γράψει με μισούς λατινικούς μισούς αράβικους χαρακτήρες η 8χρονη Μάρουα που επιμένει να μας κεράσει καραμέλες!
«Πες μου πως λένε την πόλη που μας φιλοξενεί», με τραβά από το μανίκι μια 23χρονη Αφγανή που αγγίζοντας το μέρος της καρδιάς μου λέει «ευχαριστώ» πριν ψιθυρίσει «πες τους μόνο πως κρυώνουμε και θέλουμε να είμαστε καθαροί».
Ουρές παντού, στις ντουζιέρες και τις χημικές τουαλέτες, στη διανομή ρούχων και φαγητού, στη φόρτιση των κινητών για την πολυπόθητη επικοινωνία με όσους άφησαν πίσω, στο πλύσιμο των ρούχων.
Με «την ουρά στα σκέλια» θα αποχωρούσαν κάποιοι σαν τους αντίκριζαν, δεν απέφυγα τη σκέψη, όσο για τους συναδέλφους που καλύψαμε το ρεπορτάζ αλήθεια δεν ξέρω πως πήγαμε εκείνο που ξέρω είναι πως δεν φύγαμε ίδιοι, μας έμεινε κείνη η γλύκα στο στόμα από τα μάτια και τις καραμέλες της Μάρουα…
Ειρήνη Παπουτσή
